Ένας χρόνος

Το καλοκαίρι, φεύγοντας από την Αθήνα μετά από έναν χρόνο, ρεκόρ για τα δεδομένα μου, ΘΥΜΗΘΗΚΑ.. Πως είναι ο κόσμος έξω από την Πρωτεύουσα! Και ξύπνησα. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως σε κάθε ευκαιρία θα προσπαθώ να φεύγω..

Προγραμμάτιζα να φύγω το τριήμερο. Δεν θα φύγω τελικά. Πως είναι μια μαριονέτα που μπορεί να έχει την δική της θέληση αλλά άλλος κανονίζει τις κινήσεις της; ΑΥΤΟ.

Χθες είδα στον ύπνο μου πως ήμουν πάλι εκεί.. Σαν να είχε γυρίσει ο χρόνος πίσω. Με τους ίδιους ανθρώπους, την ίδια πόλη, τα ίδια ενδιαφέροντα, τις ίδιες ασχολίες.. Και ξύπνησα κακόκεφη. Θυμήθηκα το blog. Νόμιζα πως απλά απογοητεύτηκα ξανά από το παρόν. 

Έφυγα από το σπίτι μου, βρίζοντας που έπρεπε να κατέβω στο κέντρο. Βγαίνοντας από το τρένο, αντίκρυσα την πιο "πράσινη" πλατεία που έχω συναντήσει ποτέ μου. Και θυμήθηκα ξανά. Πως είχα υποσχεθεί και πάλι στον εαυτό μου πως θα προσπαθώ να βρω το πράσινο εκεί που δεν υπάρχει. Θα προσπαθώ να βρώ τους ανθρώπους εκεί που δεν υπάρχουν. 

Άνοιξα το blog προσπαθώντας να θυμηθώ πόσο καιρό έχω να γράψω εδώ. Πόσο καιρό δηλαδή είχα να νιώσω την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον που δεν είναι ΕΔΩ.

Και είναι ένας χρόνος! Πόσο απίστευτο είναι αυτό; Ένας χρόνος, και μάλιστα ένας πολύ δύσκολος χρόνος!

Έτσι συνειδητοποίησα πως το πρωι δεν ξύπνησα κακόκεφη γιατι κατάλαβα πως δεν ήμουν ΕΚΕΙ. 

Ξύπνησα κακόκεφη γιατί όσο όμορφο και αν ήταν το όνειρο, έλλειπε το ΤΩΡΑ.

Έλλειπαν οι συνθήκες που με έκαναν να μην γράψω εδώ έναν ΧΡΟΝΟ.

Ο άνθρωπος που με έκανε να νιώσω την ακριβή αξία του εαυτού μου.

Η προσφορά που προσπαθώ να δώσω μέσα από την δουλειά μου.

Η γνώση που παίρνω μέσα από τις σπουδές μου.

Εντάξει, οι φίλοι λείπουν. Και λείπουν και άλλα άτομα που δεν ήταν φίλοι, αλλά πολύ θα ήθελα να τους έχω στην καθημερινότητά μου.

Δεν μπορείς να τα έχεις όλα σε αυτή τη ζωή.

Η ευτυχία δεν σημαίνει πληρότητα.

Και εγώ είμαι ευτυχισμένη, ζώντας σε μια άσχημη πόλη και μη έχοντας όλους τους δικούς μου ανθρώπους.

Εξακολουθώ βέβαια να μην μπορώ να απαντήσω στο ερώτημα που προέκυψε εκείνη την ημέρα βλέποντας μια θάλασσα:

Τότε έφυγες και ουσιαστικά δέχτηκες να θυσιάσεις όλα όσα είχες εκεί για να κάνεις το όνειρό σου.

Τώρα που ζείς το όνειρό σου θα το θυσίαζες για να έχεις όλα όσα είχες εκεί;

Ο κύκλος πάντα θα συνεχίζεται. Το μικρόβιο δεν θα φύγει ποτέ. Και μάλλον αυτό το μικρόβιο, που κάποιοι θα το χαρακτήριζαν αχαριστία, ενώ κάποιοι άλλοι θα το χαρακτήριζαν εξέλιξη, με κρατάει ζωντανή.

Μένει να αποφασίσω ποιά από τις δύο γνώμες είναι η δική μου!!

Manual

Να γυρίσεις τον κόσμο ανάποδα, αρκεί να βρείς χρόνο και μέρος για να κοιτάξεις ένα ζευγάρι μάτια

Να περιμένεις τόσο καιρό, τόσα χρόνια την κατάλληλη στιγμή και να μην απογοητεύεσαι ποτέ

Να θες να τα ζήσεις όλα τώρα, όχι αύριο

Να ανυπομονείς για μια εικόνα, για μια αγκαλιά, για την αίσθηση της γαλήνης.

Να μην μπορείς να κοιμηθείς

Να γουστάρεις αν καταπιέζεσαι

Να καταρρίπτεις κάθε πρέπει και κάθε μη

Να λες σ' αγαπώ από το 1ο λεπτό

Να δίνεις υποσχέσεις από την 1η ώρα

Να κάνεις σχέδια από την 1η μέρα

Να μην πας το πρωι στην δουλεία

Να μην κοιμηθείς το βράδυ για να κερδίσεις χρόνο

Να αλλάζεις όλη σου την κοσμοθεωρία μόνο και μόνο για να χαζέψεις ένα χαμόγελο

Να μην βγάζεις φωτογραφίες, γιατί δεν θες να θυμάσαι, θες απλά να ζεις

Να βγάζεις φτερά και να πετάς μηδενίζοντας κάθε απόσταση

Να βγάζεις απο την καθημερινότητα σου ότι σε κρατάει μακριά

Να αλλάζεις ότι δεν θα άλλαζες ποτέ

Να μην λες ποτέ

Να χαμογελάς μόνο στην σκέψη

Να φτιάχνεσαι μόνο από την σκέψη

Να ονειρεύεσαι και όταν είσαι ξύπνιος

Να γελάς σαν να είναι η τελευταία φορά 

Να μην φοβάσαι το τέλος, θα έχεις ζήσει ήδη την αρχή και την μέση

Να μισείς το τηλέφωνο

Να μην σου αρκούν τα μηνύματα

Να μην σου φτάνει ολόκληρη η ζωή να ζήσεις

Να ορκιστείς

Να μην κρατάς κακία

Να λύνεις όλα τα προβλήματα με παρέα

Να θες κάθε μέρα και περισσότερα

Να θες κάθε μέρα όλο και πιο πολύ

Να θες στην πόλη, να θες στην θάλασσα, να θες στο βουνό, να θες στον αέρα

Να θες να γνωρίσεις όλοκληρο τον κόσμο του

Να ερωτευτείς

Thought of 04/10/15

Αυτό που πιάνεις τον εαυτό σου να χαμογελάει, επειδή χαμογελάει ο διπλανός σου, τι είναι; Κολλητικό άραγε;  

Just the today's song!!!

Όταν ο άνθρωπος έκανε σχέδια, ο Θεός γέλαγε.. λένε!

Just a dream?

Ήμουν "λέει" τόσο προβληματισμένη που κάποιον έπρεπε να πάρω τηλέφωνο για να το μοιραστώ.. και πήρα εσένα!

Σου είπα για τα πρόσφατα επιτεύγματά μου, για τις τελευταίες σημαντικές στιγμές της ζωής μου, για τις εμπειρίες που έζησα και μου θύμισαν εσένα, για τις επιτυχημένες συνταγές που έφτιαξα, σου περιέγραψα το σπίτι μου.. και γέλαγα, γέλαγα, γέλαγα.. και γέλαγες και εσύ, με κορόιδευες και ξεκαρδιζόμασταν μαζί!

Μετά σου είπα για τα προβλήματα μου, για τις ανησυχίες μου, τα άγχη μου, τα διλήμματα.. στα μετέφερα με έναν τρόπο που φαινόντουσαν ασήμαντα! Γιατί απλά δεν με ένοιαζαν εκείνη τη στιγμή.. ήθελα μόνο να γελάσω!

Και τα κατάφερα! Ξύπνησα με ένα χαμόγελο στα χείλη, εξακολουθώντας να πιστεύω πως το σημαντικότερο στοιχείο σε μια ανθρώπινη σχέση, ανεξαρτήτως είδους, είναι το γέλιο! 

Αποφάσισα ξανά λοιπόν να συναναστρέφομαι μόνο με ανθρώπους που μου το προσφέρουν, ακόμα και αν χρειαστεί να κάνω βήματα πίσω!

Κάτι παλιό, διαχρονικό, κάτι που εκφράζει όλους μας

Θα σε πετύχω τυχαία στο δρόμο. Καλησπέρα, τί κάνεις; Όλα καλά; Σκατά, τα ίδια, αντέχουμε. Θα περπατήσουμε μαζί.

Δεν ήμουν φτιαγμένος για αυτό, θα πεις.

Δεν ήμουν φτιαγμένος να έρθω εδώ, να περπατήσω αυτούς τους δρόμους, να κοιτάξω αυτά τα πρόσωπα, να ζήσω αυτές τις μέρες.

Δεν ήμουν φτιαγμένος να φοβάμαι μέσα στο τρένο, να απελπίζομαι στις κεντρικές λεωφόρους, να ελίσσομαι ανάμεσα στα πτώματα, να αποφεύγω τα απλωμένα χέρια, να παρατηρώ τα παραιτημένα πόδια.

Δεν ήμουν φτιαγμένος να ζήσω αυτά τα χρόνια, αυτές τις ουρές, αυτά τις αγωνίες, αυτές τις φτώχειες.

Δεν ήμουν φτιαγμένος για αυτό, θα πεις και θα σκέφτεσαι τις φωτογραφίες κάποιων διακοπών, τότε που ήμαστε όλοι είκοσι και τίποτα δεν μπορούσε να πάει στραβά. Τίποτα δεν έμπαινε ανάμεσα στον εαυτό και την επιθυμία.

Θα πεις. Ήμουν φτιαγμένος για εκείνη την μακρινή παραλία με την παράταιρη καντίνα, τις παγωμένες μπύρες και την πίτα κάτω απ’ το αρμυρίκι. Για αυτοσχέδιες συναυλίες, μυστήριες γυναίκες, σπιτικά ποτά, αγέραστα καφενεία και νυχτερινές μπάρες. Ήμουν φτιαγμένος για πρωινές βόλτες και σακούλες γεμάτες βιβλία. Για βραδινά μπάνια και κοφτές ντρίπλες.

Οι ώμοι μου ήταν φτιαγμένοι για ένα σακίδιο που θα ξυπνούσε στη μία μεριά του κόσμου και θα κοιμόταν στην άλλη. Τα δάχτυλά μου ήταν φτιαγμένα για να γράφω εξυπνακίστικες ιστορίες και εντυπώσεις από απερίγραπτα τοπία. Το στόμα μου ήταν φτιαγμένο για να γελάει με φριχτά ανέκδοτα και να πίνει (άλλο) ένα τελευταίο κονιάκ και να φιλάει εξωτικούς λαιμούς, ξαπλωμένα χέρια και σεντονένια πόδια.

Ήμουν φτιαγμένος να γνωρίσω τη δυστυχία του κόσμου ως μυθιστόρημα, κακιά ανάμνηση, μελαγχολική ταινία και δυσπρόφερτο πετίσιον.

Τώρα κάνω βόλτες σε έρημους δρόμους πνιγμένους απ’ τα εκατοντάδες ενοικιάζεται. Γράμματα στοιβάζονται σε εισόδους, ζητιάνοι και πρεζάκια στοιβάζονται σε πεζοδρόμια, άνεργοι στοιβάζονται σε βιογραφικά, μετανάστες στοιβάζονται σε στρατόπεδα.

Δεν ήμαστε φτιαγμένοι για να βαδίζουμε ατρόμητοι καταπάνω σε όλα τα ζόρια – λογαριασμοί, απολύσεις, ερημιές, μπάτσοι, φασίστες, βιβλιάρια υγείας. Εμείς υπολογίζαμε ότι θα κλαίγαμε μόνο από έρωτα και εθιμοτυπικά, σε μεγάλες αθλητικές νίκες και επετείους. Άντε πότε πότε κι ένας θάνατος. Εμείς υπολογίζαμε ότι θα διαβάζαμε τους θεωρητικούς για λόγους κουλτούρας και ότι θα τα βάζαμε με την υπερκατανάλωση, την αλλοτρίωση και άλλες έννοιες απ’ τις εκθέσεις ιδεών.

Δεν περιμέναμε ότι πρέπει να βγάλουμε φωτιά απ’ τις λέξεις, ότι πρέπει να περπατήσουμε ξανά μαζί σε χαμένες απεργίες, ότι πρέπει να ηττηθούμε όπως οι άλλοι, αυτοί που κάποτε θαυμάζαμε. Δεν περιμέναμε ότι η ζωή θα μας ζητήσει το λόγο.

Και τώρα, μείναμε να περπατάμε ανάμεσα στα λυσσασμένα για αίμα θύματα . Ο χαλασμός παντού γύρω. Ίσως κάναμε λάθος, ίσως ήμαστε αφελείς, ίσως συνοψίσαμε το όνειρο σε ότι χωρούσε στην αγοραστική μας δύναμη.

Δεν ήμαστε φτιαγμένοι για αυτό, θα σου πω.

Ύστερα, θα κοιτάξουμε τριγύρω, τους δρόμους που περπατήσαμε. Την Καραγιώργη Σερβίας, την Αιόλου, την Αθηνάς απ’ την Ομόνοια ως την Πλάκα. Περιφερόμενοι μετανάστες, μικρομάγαζα, βιοτεχνίες, παπατζήδες, διάσημα εμπορικά καταστήματα, ξεχασμένες κόκκινες σημαίες, πρεζάκια στην Κλαυθμώνος, στένσιλ “welcome to the dark side”, δυο τρία μπαράκια που κάποτε παραήπιες, το τμήμα στην κάθετη της Κολολοτρώνη – περνάς και φτύνεις πάντα – , η πλατεία Συντάγματος γεμάτη κόσμο μπερδεμένο, μαλόξ στα μάτια στην Πανεπιστημίου, Δεκέμβριος 2008 καθισμένος στην άσφαλτο – δίπλα σου περνάει ένας και στο πλακάτ η Κούνεβα, την άλλη την πιάνουν ξαφνικά τα κλάματα – βόλτες στη Σωκράτους να δεις με τα ίδια σου τα μάτια, οι μαύρες σου μαυρίζουν την ψυχή, ένοχος γιατί μόλις βγήκες από το πάλαι ποτέ «σόουλ», πεταχτά φιλιά, μια γριά με αίματα και μάσκα σε κάποια διαδήλωση, το μεταξουργείο καθημερινή πρωί, μια ρακή στο Γιλμάζ στα Εξάρχεια, το παρκάκι απέναντι καθώς φτιαχνόταν, τα σουβλάκια των Κούρδων στην Κάνιγγος, ένας Πακιστανός που σου λέει ευχαριστώ σαν τρελός για ένα δίευρω. Κοιτάξαμε την πόλη μας, τους δρόμους που περπατήσαμε.

Θα γυρίσεις με ένα θυμό, όλο χαμόγελο, και το τσιγάρο στο στόμα και θα μου πεις, μη φοβάσαι ρε. Από δω και πέρα, δεν είμαστε φτιαγμένοι για να μας παγώνει ο φόβος. Από δω και πέρα είμαστε φτιαγμένοι για να ζήσουμε.

Πηγή: https://tovytio.wordpress.com/2012/09/13/now_i_am/

Με θέα μια άλλη Θάλασσα ..

...καταλήγω.. ο έρωτας είναι ιδιοκτησιακός.

Είναι δικός μου, δικός σου..

Ακριβώς λοιπόν επειδή ανήκει στον καθένα ξεχωριστά, δεν είναι ποτέ ίδιος.

Δεν μπορείς να τον βάλεις σε καλούπια, δεν μπορείς να του δώσεις ετικέτα, δεν έχει δεδομένες συνθήκες, ούτε δεδομένες συμπεριφορές.

Τα πράγματα κατά τον ορισμό του θα έπρεπε να είναι απλούστερα και ευκολότερα.

Το δύσκολο είναι να τον αναγνωρίσεις μέσα στο πλήθος.

Και αν δεν είσαι σίγουρος.. δεν είναι έρωτας.

Η αγάπη τώρα, άλλη ιστορία, άλλο κεφάλαιο και άλλη θεωρία. 

Το ρήμα αγαπάω δεν θα έπρεπε να έχει παρελθοντικούς χρόνους.

Δεν γίνεται να αγαπούσες και να μην αγαπάς πια.. δεν αγάπησες ποτέ.

Ο εγωισμός τώρα ανήκει σε κάθε κεφάλαιο και σε κάθε ιστορία.

Ένα νόμισμα με δύο όψεις.

Πρέπει να υπάρχει λειτουργώντας σαν προστατευτικό τείχος. 

Δεν πρέπει να υπάρχει όταν αναστέλει τα θέλω σου και τις ανάγκες σου.

Παν μέτρον άριστον .. και τα σχετικά.. δεν είχαν άδικο!

Το μόνο σίγουρο είναι πως αν φτάσεις πια σε αυτό το μέτρο.. είσαι ελεύθερος.

Και τα 3 τώρα καταλήγουν στη συνήθεια..

Κακώς..

Κάπου εκεί το χάνεις το παιχνίδι.

Και η συνήθεια γίνεται εμμονή.

Και η εμμονή είναι το τελευταίο στάδιο.

Ή μηδενίζεις και αρχίζεις ξανά απο το μηδέν ... ή προσπαθείς .. ξανά και ξανά.

Καλή επιτυχία!!

Νούμερα

Να μαι πάλι εδώ παλεύοντας..
Μερικές φορές αφορούν θέματα μικρά, μείον 1, μείον 2, συν 1..
Άλλες μεγαλώνουν, μείον 50, μείον 100, συν 30..
Άσε το άλλο που απ την στιγμή που γεννιέσαι δεν σταματάς.. συν 1, συν 1, συν 1 και ξανά και ξανά.
Όλη μας η ζωή αποτελείται από νούμερα.
Βαρίεσαι να μετράς.
Βαρέθηκα να μετράω.. ευρώ, κιλά, χρόνια, μέρες, ώρες, ανθρώπους.

Dreams & dreams

Σήμερα ήσουν εδώ και πάλι.. Ξυπνήσαμε μαζί, περάσαμε όλη τη μέρα παρέα! Δεν ξέρω γιατί ήρθες, μη ρωτάς. Ίσως να μου λείπουν αυτές οι μέρες, αυτά τα συναισθήματα, αυτά τα χαμόγελα. Ίσως όντως να μου λείπεις εσύ..
Ναι μάλλον εσύ μου λείπεις..
Ναι σίγουρα!
Ξέρεις τι μου λείπει πιο πολύ;
Τα χέρια σου.. θάρρεις πως μερικές φορές μπορούσες να κρατήσεις τον κόσμο ολόκληρο, να παίξεις μαζί του σαν παιδί.
Και εγώ απέναντι σου να σε χαζεύω, νιώθοντας σίγουρη, ασφαλής.
Θα θέλα τόσο πολύ τα χέρια σου τώρα να με κρατήσουν σφιχτά, να νιώσω την χαλάρωση να απλώνεται σε όλο μου το κορμί σαν χάδι.
Μείνε εδώ σήμερα, σε παρακαλώ.. κράταμε ξανά σαν την τελευταία φορά, γνωρίζοντας ξανά πως είναι η τελευταία. Κάνε με να νευριάσω ξανά, να σε αγαπήσω ξανά, να σε ερωτευτώ ξανά και στο τέλος να σε καταλάβω ξανά από την αρχή.
Μείνε σήμερα και αύριο στο υπόσχομαι θα φύγω πάλι εγώ!
Αύριο θα ξυπνήσω σχεδόν 2 χρόνια μετά, όπως χθές.
Θα σε έχω ξεχάσει πια .. θα σε θυμάμαι μόνο σαν όνειρο, γλυκό, μακρινό, γαλάζιο, ερωτικό..
Καληνύχτα αγάπη μου.

Που αλλού;

Γράφω, σβήνω και πάλι από την αρχή. Δεν ξέρω τι θέλω να πω, ούτε σε ποιόν. Η αλήθεια είναι οτι νιώθω και πάλι μπερδεμένη, χωρίς λόγο, χωρίς αιτία. Μάλλον υπάρχει λόγος. Θυμήθηκα συναισθήματα, ανθρώπους και καταστάσεις που είχα ξεχάσει. Ή ήθελα να ξεχάσω. Θυμήθηκα πως είναι κάποιος να συμπληρώνει τις φράσεις σου. Να παίζει ένα τραγούδι και να σε κοιτάει, γιατί ξέρει. Να γελάς και κάποιος αμέσως να καταλαβαίνει γιατί. Να σκέφτεσαι και κάποιος να σου απαντάει, χωρίς να έχει ακούσει.. Θυμήθηκα πως είναι να είσαι ήρεμος. Να είσαι εσύ. Να μην προσπαθείς για κάτι, απλά να υπάρχεις. Θυμήθηκα πως είναι να είσαι καλά, γιατί βλέπεις τους φίλους σου να είναι καλά. Θυμήθηκα το πόσο μπορώ να χαθώ σε μια ματιά. Θυμήθηκα οτι σε μερικά μέρη δεν με νοιάζει που είμαι μόνη μου, γιατί δεν είμαι. Θυμήθηκα την αγάπη, την συμπάθεια, τις σχέσεις. Μου λείπουν τόσο όλα αυτά.. και το χειρότερο είναι πως δεν μπορώ να αποβάλω την σκέψη ή μάλλον τον φόβο οτι δεν θα τα ξαναβρώ. Κάνω ότι περνάει από το χέρι μου, αλήθεια, προσπαθώ τόσο πολύ.. Κουράστηκα όμως. Τα θέλω όλα έτοιμα. Δεν αντέχω να προσπαθώ να κερδίσω πράγματα που κάποτε ήταν αυτονόητα. Κάποτε νόμιζα πως φοβόμουν να μείνω μόνη μου, γι' αυτό πάντα συγχωρούσα τους ανθρώπους δίπλα μου και ποτέ δεν έφευγα εύκολα. Πλέον φοβάμαι να έχω ανθρώπους που δεν καλύπτουν τις ανάγκες μου και εγώ τις δικές τους. Δεν μου λείπει τίποτα παραπάνω όσο η φιλία. Η καθεαυτού φιλία, η φιλία που υπάρχει σε μια σχέση. Την θέλω στην καθημερινότητα μου, την θέλω κοντά μου. Δεν αντέχω άλλο την απόσταση από τους γύρω μου. Θέλω να τους μάθω, να με μάθουν! Ή θέλω να γνωρίσω τους κατάλληλους ανθρώπους; Ή να έχω υπομονή και να δώσω χρόνο σε αυτούς που ήδη υπάρχουν; Πολύ φοβάμαι πως δεν είναι θέμα χρόνου ή ανθρώπων. Μάλλον μεγαλώνουμε..