Είναι μέρες που σε τριγυρνάει μια μυρωδιά, την αντιλαμβάνεσαι, την νιώθεις, σχεδόν την βλέπεις μα δεν παραδέχεσαι. Δεν θες να παραδεχτείς, να καταλάβεις. Αποκρουστική μυρωδιά, θανάτου. Στην αρχή είναι μακριά από εσένα, σε επηρεάζει σίγουρα, σε κάνει να σκέφτεσαι, να αναρωτιέσαι. Μετά έρχεται όλο και πιο κοντά σου, σε κάνει να φοβάσαι, να τρέμεις την απώλεια. Στο τέλος είναι μέσα σου πηγάζει από εσένα και όταν το αντιληφθείς κυριαρχεί πανικός.
Μέρες δύσκολες. Μέρες που τα γρανάζια του μυαλού σου δουλεύουν ασταμάτητα, προσπαθώντας να φτάσουν σε ένα συμπέρασμα, σε έναν επίλογο. Ο δικός μου επίλογος είναι πως όποιος και αν είναι αυτός που φεύγει, αξίζει σεβασμό, που ίσως να μην τον είχες δείξει. Είναι η τελευταία σου ευκαιρία όμως και οφείλεις τουλάχιστον αυτόν, ίσως και θαυμασμό..
Το μόνο που ελπίζω είναι να υπήρξα σωστός συγγενής στη μια περίπτωση και σωστός επαγγελματίας στις άλλες. Γιατί οι "περιπτώσεις" τις τελευταίες μέρες ήταν πολλές.. Η πόλη μυρίζει θάνατο και ο μόνος τρόπος για να μην φτάσει αυτή η μυρωδιά μέσα μας είναι το συναίσθημα. Στον καθένα μας αξίζει μια αγκαλιά τέτοιες στιγμές..
Καλό σας ταξίδι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου