Για σένα..

     Αγαπημένη μου, 

βαρέθηκα να περιμένω και να αναμένω. Βαρέθηκα να ελπίζω, βαρέθηκα να κάνω υπομονή. Δύσκολη μέρα. Μια μέρα όπως όλες οι άλλες, χωρίς να έχει αλλάξει τίποτα. Η σημερινή όμως είναι διαφορετική. Είναι από αυτές τις μέρες που από την στιγμή που ξυπνάς καταλαβαίνεις πως θα είναι δύσκολη. Μια μέρα στο κρεβάτι όπως όλες οι άλλες. Βαρέθηκα.

     

     Κάποτε θυμάμαι τον εαυτό μου να κάνω όνειρα, να ελπίζω. Ακόμα προσπαθώ η αλήθεια είναι. Δεν τα καταφέρνω πλέον. Φοβάμαι νομίζω, έχω ξεχάσει πως γίνεται. Και σε τι να ελπίσω; Στην εύρεση μιας δουλείας; Ας γελάσω.. Σε ένα σπίτι που θα νιώθω άνετα; Σε μια σχέση που θα μπορώ να την ζήσω όπως θέλω εγώ και όχι όπως μου επιβάλλουν οι συνθήκες; Σε φιλίες που θα μπορώ να εκφράζομαι χωρίς να σκέφτομαι κάθε λέξη μου δύο φορές; Πόσο γέλιο να χωρέσει σε όλα αυτά; Και μπορώ να συνεχίσω..

     Μπορώ να μιλήσω για την Πόλη, για τους ανθρώπους της, την αποξένωση, το τσιμέντο. Ακόμα ψάχνω την θάλασσα. Έχει περάσει τόσος καιρός και ακόμα ψάχνω εκείνη την θάλασσα. Εσύ με έμαθες να αγαπάω την θάλασσα, το γαλάζιο χρώμα της, το άρωμα της, την ηρεμία που νιώθεις όταν βρίσκεσαι κοντά της. Και με άφησες μόνη μου σε μια πόλη χωρίς θάλασσα. Και πήρες πολλά μαζί σου. Ανθρώπους αλλά και αξίες.

     Χαμένη αξιοπρέπεια, χαμένες σχέσεις, χαμένοι άνθρωποι. Πάντα πίστευα πως ήμουν τυχερή που έμαθα όλα όσα έμαθα από εσένα. Μεγαλώνοντας μάλλον καταλαβαίνω ότι μας δίδαξες λίγα τελικά. Όλη η αγάπη, ο σεβασμός και η κατανόηση αυτή τη στιγμή βρίσκονται μέσα σε δύο σακούλες του supermarket. Αλήθεια! Έτσι αγαπάμε πλέον. Και ναι βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Αγαπάμε μέσω των υλικών! Εξ αποστάσεως. Λίγα πράγματα μας δίδαξες τελικά. Μας δίδαξες αγάπη αλλά δεν μας δίδαξες να μένουμε ενωμένοι στα δύσκολα. Και σκορπίσαμε.. 

     Μου λείπεις.. Κάποτε μπορούσα να σε βρω όποτε θέλω. Μέσα σε ένα σπίτι, αγγίζοντας μερικά αντικείμενα, στην αυλή, στους ανθρώπους τριγύρω μου. Πλέον σε βρίσκω μόνο στη θάλασσα. Και εδώ δεν έχει θάλασσα!! Στα πάντα με ένιωθες και στα πάντα έδινες λύση.  Με έμαθες να μιλάω, να εκφράζομαι, να εξωτερικεύω τα συναισθήματα μου. Το έκοψα και αυτό. Βρέθηκαν άλλοι να με μάθουν να κρατάω τα συναισθήματα μου για τον εαυτό μου. Δεν βρέθηκε κανείς να με μάθει να σταματήσω να γράφω όμως. Σελίδες των σελίδων. Παντού χωμένες, για να μην μάθει κανείς, να μην στεναχωρηθεί κανείς, να μην καταλάβει κανείς. Τα συναισθήματα πλέον δεν διαμορφώνονται με ειπωμένες λέξεις.. Αν είναι γραμμένες καλώς, αλλιώς υπάρχει μόνο ένα παράπονο, μια γκρίνια..

     Πόση γκρίνια πια.. Και αυτό γιατί έχω υπερβεί τα όρια μου πλέον. Αλλιώς δεν θα υπήρχε ούτε αυτό. Κανείς δεν πρέπει να καταλάβει. Μερικές φορές γελάω τόσο πολύ με τον εαυτό μου. Σιχάθηκα την απάντηση "Καλά" στην ερώτηση "Τι κάνεις", έστω και αυτές τις ελάχιστες φορές που την ακούω. Προσπαθώ τόσο πολύ να βρω λύση για όλο αυτό. Και όχι δεν είναι λύση το να μιλήσω. Το προσπάθησα πρόσφατα. Όχι οτι κατάφερα να βγάλω όσα έχω μέσα μου, αλλά προσπάθησα. Και δεν θα το ξανακάνω, γιατί ο ένας δεν θα δώσει σημασία, ο άλλος που θα δώσει θα είναι τόσο αισιόδοξος, χωρίς τίποτα στην ζωή μου να δείχνει αισιοδοξία, ο τρίτος θα τρομάξει, γιατί δεν τον έχω μάθει να με ακούει και ο τέταρτος θα με θεωρήσει υπερβολική. Ίσως και να είμαι. Εσύ ήξερες πως να αντιμετωπίσεις αυτή την υπερβολή όμως. 

     Η λύση είναι να φύγω. Να πάρω μαζί μου ότι έχω διδαχθεί, τις λιγοστές εμπειρίες μου και να πάω κάπου που θα μπορώ να ξεκινήσω από την αρχή. Θέλω να ξεχάσω τους περισσότερους. Αυτούς που με πλήγωσαν και με πήγαν πίσω στην ζωή μου, αλλά και αυτούς που αγαπώ τόσο πολύ αλλά θέλω να σταματήσω να τους καταδικάζω στις συνθήκες της μίζερης ζωής μου, στην αγάπη εξ αποστάσεως. Μακάρι να μίλαγα για την χιλιομετρική απόσταση.. Μακάρι να ήταν μόνο αυτό, αλλά να μπορούσα να αναγνωρίσω τον εαυτό μου. Τώρα αυτοί οι λίγοι που με αγαπάνε, ποια ακριβώς Γεωργία αγαπάνε; Που την ξέρουνε; Και αναρωτιέμαι, δεν καταλαβαίνουν την διαφορά; Εδώ εγώ δεν ξέρω ποια είμαι, αυτοί πως τα καταφέρνουν; Εγώ με θυμάμαι πάντα ευτυχισμένη, πάντα αισιόδοξη, με προβλήματα, αλλά πάντα χαρούμενη. Ποια ακριβώς Γεωργία είναι αυτή που κάθεται στο κρεβάτι και γράφει, καπνίζοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο; 

     Σταμάτα να είσαι περήφανη λοιπόν για εμένα. Δεν τα κατάφερα αγαπημένη μου, χάθηκα, κάπου στην μέση έχασα τον εαυτό μου και πάνω από όλα έχασα την πίστη σε εμένα. Την επόμενη φορά που θα έρθεις να με δεις λοιπόν, μην μου περιγράψεις το πόσο περήφανη είσαι για όλα όσα έχω καταφέρει και το πόσο με θαυμάζεις. Καλύτερα συνέχισε τις τόσο ωραίες διδασκαλίες σου. Θύμισε μου ποια είμαι, μάθε με, δώσε μου τρόπο και δύναμη να βρω τον εαυτό μου για να είμαι εγώ καλά και να σταματήσω να πληγώνω τους άλλους γύρω μου με τις ανασφάλειες μου. 

Υ.Γ. Και μην φύγεις αν στην ερώτηση "Τι κάνεις;" δεν απαντήσω "Είμαι καλά", αλλά απαντήσω "Σ' αγαπώ", όπως έκανα τόσα χρόνια..

"Το κοριτσάκι σου"