Θυμάμαι όλα όσα λέγαμε, τότε, εκεί, συνήθως οι δύο μας, παρέα με το ούζο, την κιθάρα και τα τσιγάρα μας. Θυμάμαι και πιο παλιά που ακόμα ήμασταν πολλοί, γελώντας, πίνοντας και πειράζοντας ο ένας τον άλλον. Θυμάμαι τις ταινίες, τις εκδρομές, τα ανέκδοτα, τα μεθύσια. Μια παρέα που χάθηκε στο όνομα της ανάγκης. Διαφορετικές ανάγκες, διαφορετικά θέλω.. Οι δικοί μας δρόμοι δεν χάθηκαν όμως, συνεχίσαμε να προχωράμε παράλληλα. Πάντα ήσουν εκεί, πάντα δίπλα μου, όπως κανένας άλλος. Και πάντα ήμουν εκεί, προσπαθώντας να γεμίσω με αισιοδοξία τα όμορφα μάτια σου! Πόσο μπορεί να κρατήσει μια φιλία από απόσταση; Αν κρατήσει, πως και πόσο μπορεί να την αλλάξει; Ερωτήσεις που θα απαντήσει μόνο ο χρόνος. Το μόνο δεδομένο είναι το συναίσθημα. Και αυτό δεν θα αλλάξει!
Δεν συγκρίνονται οι ηχογραφήσεις με το να σε έχω δίπλα μου και ακούω την φωνή σου και τις νότες σου, αλλά ας πάρουμε την δόση μας..
Σου έχω πει ποτέ πόσο σε αγαπώ;;;;
με άγγιξες για ακόμα μία φορά!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή:)) Το τραγούδακι άκου από κάτω!! Είμαι περήφανη..!!
ΑπάντησηΔιαγραφή