Dreams & dreams

Σήμερα ήσουν εδώ και πάλι.. Ξυπνήσαμε μαζί, περάσαμε όλη τη μέρα παρέα! Δεν ξέρω γιατί ήρθες, μη ρωτάς. Ίσως να μου λείπουν αυτές οι μέρες, αυτά τα συναισθήματα, αυτά τα χαμόγελα. Ίσως όντως να μου λείπεις εσύ..
Ναι μάλλον εσύ μου λείπεις..
Ναι σίγουρα!
Ξέρεις τι μου λείπει πιο πολύ;
Τα χέρια σου.. θάρρεις πως μερικές φορές μπορούσες να κρατήσεις τον κόσμο ολόκληρο, να παίξεις μαζί του σαν παιδί.
Και εγώ απέναντι σου να σε χαζεύω, νιώθοντας σίγουρη, ασφαλής.
Θα θέλα τόσο πολύ τα χέρια σου τώρα να με κρατήσουν σφιχτά, να νιώσω την χαλάρωση να απλώνεται σε όλο μου το κορμί σαν χάδι.
Μείνε εδώ σήμερα, σε παρακαλώ.. κράταμε ξανά σαν την τελευταία φορά, γνωρίζοντας ξανά πως είναι η τελευταία. Κάνε με να νευριάσω ξανά, να σε αγαπήσω ξανά, να σε ερωτευτώ ξανά και στο τέλος να σε καταλάβω ξανά από την αρχή.
Μείνε σήμερα και αύριο στο υπόσχομαι θα φύγω πάλι εγώ!
Αύριο θα ξυπνήσω σχεδόν 2 χρόνια μετά, όπως χθές.
Θα σε έχω ξεχάσει πια .. θα σε θυμάμαι μόνο σαν όνειρο, γλυκό, μακρινό, γαλάζιο, ερωτικό..
Καληνύχτα αγάπη μου.

Που αλλού;

Γράφω, σβήνω και πάλι από την αρχή. Δεν ξέρω τι θέλω να πω, ούτε σε ποιόν. Η αλήθεια είναι οτι νιώθω και πάλι μπερδεμένη, χωρίς λόγο, χωρίς αιτία. Μάλλον υπάρχει λόγος. Θυμήθηκα συναισθήματα, ανθρώπους και καταστάσεις που είχα ξεχάσει. Ή ήθελα να ξεχάσω. Θυμήθηκα πως είναι κάποιος να συμπληρώνει τις φράσεις σου. Να παίζει ένα τραγούδι και να σε κοιτάει, γιατί ξέρει. Να γελάς και κάποιος αμέσως να καταλαβαίνει γιατί. Να σκέφτεσαι και κάποιος να σου απαντάει, χωρίς να έχει ακούσει.. Θυμήθηκα πως είναι να είσαι ήρεμος. Να είσαι εσύ. Να μην προσπαθείς για κάτι, απλά να υπάρχεις. Θυμήθηκα πως είναι να είσαι καλά, γιατί βλέπεις τους φίλους σου να είναι καλά. Θυμήθηκα το πόσο μπορώ να χαθώ σε μια ματιά. Θυμήθηκα οτι σε μερικά μέρη δεν με νοιάζει που είμαι μόνη μου, γιατί δεν είμαι. Θυμήθηκα την αγάπη, την συμπάθεια, τις σχέσεις. Μου λείπουν τόσο όλα αυτά.. και το χειρότερο είναι πως δεν μπορώ να αποβάλω την σκέψη ή μάλλον τον φόβο οτι δεν θα τα ξαναβρώ. Κάνω ότι περνάει από το χέρι μου, αλήθεια, προσπαθώ τόσο πολύ.. Κουράστηκα όμως. Τα θέλω όλα έτοιμα. Δεν αντέχω να προσπαθώ να κερδίσω πράγματα που κάποτε ήταν αυτονόητα. Κάποτε νόμιζα πως φοβόμουν να μείνω μόνη μου, γι' αυτό πάντα συγχωρούσα τους ανθρώπους δίπλα μου και ποτέ δεν έφευγα εύκολα. Πλέον φοβάμαι να έχω ανθρώπους που δεν καλύπτουν τις ανάγκες μου και εγώ τις δικές τους. Δεν μου λείπει τίποτα παραπάνω όσο η φιλία. Η καθεαυτού φιλία, η φιλία που υπάρχει σε μια σχέση. Την θέλω στην καθημερινότητα μου, την θέλω κοντά μου. Δεν αντέχω άλλο την απόσταση από τους γύρω μου. Θέλω να τους μάθω, να με μάθουν! Ή θέλω να γνωρίσω τους κατάλληλους ανθρώπους; Ή να έχω υπομονή και να δώσω χρόνο σε αυτούς που ήδη υπάρχουν; Πολύ φοβάμαι πως δεν είναι θέμα χρόνου ή ανθρώπων. Μάλλον μεγαλώνουμε..

Στιγμές..

Ευελπιστούσα το τέλος να είναι όμορφο. Γεμάτο χαμόγελα και όμορφες αναμνήσεις.. και κάθε φορά που δεν ήταν έτσι, τόσο απογοητευόμουν. Απλά οι υπόλοιπες φορές δεν ήταν το τέλος! Τελικά όντως είναι όμορφο! Περισσότερο από όσο το φανταζόμουν! Βόλτες στην πόλη, ξενύχτια κ ποτά, φίλοι και όμορφες παρέες. Άνθρωποι που δεν έχω να τους αποδείξω τίποτα και απλά είμαι εγώ.. Άνθρωποι που νοιάζομαι για εκείνους και όχι για την παρέα που μου προσφέρουν. Σχέσεις όμορφες που τόσα έχεις να μοιραστείς και να θυμηθείς.. Να αναπολήσεις μόνο, χωρίς να περιμένεις.. Σχέσεις που αποκτήθηκαν πολλές φορές με πολύ κόπο, τον οποίο πλέον έχεις ξεχάσει. Είμαι τόσο περίφανη για τις επιλογές των ανθρώπων μου!! Δεν ζητούσα τίποτα παραπάνω από όσα έζησα.. Πλέον ο κύκλος κλείνει, είναι γεμάτος και είναι ΜΠΛΕ! Είμαι γεμάτη!!

Αλυσίδες

Άλλη μια μέρα δύσκολη πέρασε και άλλη μια μέρα ένιωσες πιο δυνατός και πιο αδύναμος ταυτόχρονα. Είναι όμορφο να μην έχεις κανέναν ανάγκη και να μπορεις να ανταπεξέλθεις μόνος σου στις δυσκολίες. Αλλά στο τέλος της μέρας πάντα καταλαβαίνεις το κενό. Πάντα το βρίσκεις. Είναι εκεί για σένα, δεν γίνεται αλλιώς. Και εκεί που είσαι τόσο περήφανος για ότι έχεις καταφέρει, συνειδητοποιείς πως πολύ πιο όμορφο θα ήταν να υπήρχε και κάποιος άλλος. Και όχι απλά να υπήρχε, αλλά που να ήταν περήφανος για σένα.. Μεγάλο χάσμα τελικά. Γυρνάς, σκέφτεσαι, καταπιέζεσαι ξανά. Ζητάς, διεκδικείς. Κύκλος. Το κακό είναι πως πάντα έχεις κάτι να θυμάσαι και κάτι να συγκρίνεις. Παρελθόν. Συνήθεια. Και δεν δίνεις ευκαιρίες σε άλλους, σε εσένα τον ίδιο. Άδικο. Λάθη. Λάθη που αναγνωρίζεις οτι κάνεις, αλλά συνεχίζεις στο όνομα ενός ξεχασμένου παρελθόντος. Χαλάρωσε, ξεκουράσου, κοιμήσου. Αυρίο μπορεί να μην ξυπνήσεις στο τότε, αλλά σίγουρα θα ξυπνήσεις μια μέρα μπροστά. Πάει.. Πέρασε..

Εγώ, εσύ, αυτός..

Κι αν δεν μπορείς να προχωρήσεις; Και αν στάσιμος μένεις χωρίς τα πόδια σου να ακολουθούν την σκέψη σου; Και αν τα χέρια σου δεν μπορείς να ελέγξεις; Και αν εξαρτημένος για όλη σου την ζωή είσαι από κάποιον, από κάτι.. Και αν οι λέξεις που βγαίνουν από το στόμα σου, νόημα δεν βγάζουν; Και αν κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει; Είσαι ανάπηρος μόνο τότε; Αυτός άραγε να ναι ο ορισμός;

...Συνεχίζεται...

Μια δύσκολη μέρα, όπως πολλές..

     Κάθομαι στο γραφείο μου εδώ και περίπου 11 ώρες. Δουλεύω, κάνω διάλειμμα, δουλεύω ξανά.. Τηλέφωνα χτυπάνε, κόσμος έρχεται και φεύγει και εγώ εδώ. Περιμένω πως και πως να γυρίσω σπίτι μου, να βγάλω τα παππούτσια μου και να ξεκουραστώ. Γκρινίαζω, αγανακτώ.. Μου λείπει η ζωή που είχα κάποτε, που τα μόνα μου προβλήματα σχετίζοταν με καφέδες, ποτά και ρούχα και ξαφνικά θυμάμαι.. να ευχαριστήσω ...κάτι, κάποιον... που μου δώθηκε η ευκαιρία να γκρινίαζω για τέτοια θέματα!! 

Μια βόλτα..

Να με κρατάς απ'τον ώμο και να περπατάμε παράλληλα με την όχθη.. Να μιλήσουμε για ό, τι μας έρθει στο μυαλό.. Για την ζωή μας, τα όνειρά μας, την καθημερινότητα μας, τις σχέσεις μας.. Να δώσουμε λύσεις σε ότι μας απασχολεί. Μαζί. Είναι σαν να είσαι η φωνή της λογικής μου. Και εγώ σαν τον τόνο αισιοδοξίας που τόσο χρειάζεσαι. Να κοροϊδεύουμε ο ένας τον άλλον για κάθε ελάττωμα που έχουμε, ξέροντας αυτά τα ελαττώματα είναι υπεύθυνα που έχουμε ο ένας τον άλλον. Περπάτα δίπλα μου και μίλα μου για την αγάπη σου, για τα σχεδιά σου, για τις φοβίες σου.. Μίλα μου για τα παλία.. Μου αρέσει τόσο να σε φαντάζομαι παιδί. Έχω ανάγκη αυτή τη βόλτα στην θάλασσα. Κάνε μου το χατίρι. Γιατί βρήκα και άλλο ελάττωμα. Φίλε μου, δεν χαίρομαι με την χαρά των άλλων.. όχι όλων..μερικών.. Περπάτα πλάι μου και πες μου οτι δεν είμαι κακός άνθρωπος.. Ή έστω κορόιδεψε με.. Και μετά ας γυρίσουμε. Παρακάλεσε με ξανά να σου δώσω λίγο χρόνο ακόμα. Και άσε με να γκρινίαξω που δεν θέλω να κοιμηθώ σπίτι σου. Πάμε μια βόλτα και ίσως το πρωί σου κάνω το χατίρι να σε ξυπνήσω με έτοιμο καφέ και τσιγάρο.. Μου λείπεις!

Welcome LUCK !!!!!!

Κάπου ο τροχός γυρνάει και εσύ κοιτάς άφωνος και λες: "Είναι δυνατόν στην Ελλάδα το 2014 να συμβεί κάτι τόσο καλό;" Ε ναι μάλλον είναι!! Και συμβαίνει σε εμένα! Δεν ξέρω ούτε αν το αξίζω, ούτε αν θα ανταποκριθώ επάξια. Πάντως σίγουρα χρειαζόμουν λίγο από αυτήν την τύχη που τόσο καιρό άκουγα, αλλά ποτέ δεν έβλεπα.. Ε μόνο που δεν ήταν λίγη τελικά!! Δεν ξέρω ποιόν ευχαριστώ, αλλά ευχαριστώωωω!!! :)))

Chaos

Γράφω, σβήνω και πάλι από την αρχή..

Ένας χαμός..

Η προσπάθεια του μήνα ήταν η ανάπτυξη ενός συναισθήματος που λέγετε απάθεια.

Ένα συναίσθημα που πάντα το καταδίκαζα και που πρόσφατα θαύμασα ξανά έναν άνθρωπο που καταφέρνει τόσο καλά να το εξασκεί. Ή τουλάχιστον θέλει να φαίνεται οτι το εξασκεί.

Τι να πω, μάλλον είναι προνόμιο για λίγους. Ελάττωμα λίγων ίσως;

Χάος..

Πάντως εγώ απλά δεν τα καταφέρνω.

Μερικές φορές πέφτω και σκέφτομαι πράγματα στον κόσμο του παράλογου.

Αξίζεις την επιτυχία; Την ευτυχία; Τον έρωτα; Την αγάπη; Έστω την καλή συμπεριφορά;

Είναι όντως στον κόσμο του παράλογου;

Αξίζω;

Τέτοια πράγματα δεν πρέπει να δίνονται σε ανθρώπους που το αξίζουν; Που έχουν δώσει για να πάρουν;

Εγώ έχω δώσει άραγε για να πάρω;

Νιώθω τόσο μπερδεμένη ξανά.

Και πάντα καταλήγω να θέλω μια απάντηση από άλλον.

Δεν ήσουν ευχαριστημένος από εμένα; Δεν ήμουν καλή φίλη, καλή παρέα, καλή σχέση; Σου έκανα κακό; Δεν σου φέρθηκα καλά ίσως; Έδωσα λίγα; Έδωσα παραπάνω από όσα εσύ μπορούσες να πάρεις και σε κούρασα; Τι έκανα λάθος; Γιατί δεν με θες στην ζωή σου πλέον; Ενδιαφέρεσαι; Εγώ δεν πρέπει να ξέρω οτι ενδιαφέρεσαι; Ζητάω πράγματα παράλογα; Θα έπρεπε να είμαι αλλιώς; Να είμαι αλλιώς για εμένα ή για εσένα; Ποιος φταίει; Πρέπει να φταίει κάποιος; Ποια είναι τα ελαττώματα μου και τι πρέπει να κάνω για αυτά; Τα λάθη μου; Ποια είναι; Εσύ έκανες λάθη;

Μα αν είναι δυνατόν, είναι φυσιολογικό να μην ξέρεις εσύ ο ίδιος τις απαντήσεις αυτών των ερωτήσεων;

Τι δεν πάει καλά με εμένα; Και πάλι από την αρχή..

Με βλέπεις, με φαντάζεσαι μάλλον, δεν την παλεύω, γιατί δεν με βοηθάς; Δεν το αξίζω εγώ; Δεν είσαι εσύ ικανός; Δεν είναι δουλεία δική σου;

Φαύλος κύκλος ξανά.. 

Ένα όνειρο..

     Όταν είσαι αμέτοχος στα δρώμενα δεν σημαίνει πάντα ότι είσαι και αδιάφορος. Είμαι τυχερή γιατί λιγοστή μου εμπειρία μου προσφέρει συνεχώς εναύσματα σκέψης και διερεύνησης της κατάστασης, των συνθηκών.. Και τελικά αυτό ήταν που χρειαζόταν, αφορμές! Τελικά η σκέψη μου καθορίζεται κάπως έτσι..

     Από μικρή είχα ένα όνειρο ότι μπορεί να αλλάξει ο κόσμος! Τελικά δεν ήταν τυχαίο που έγινα Κοινωνική Λειτουργός. Ήθελα να φέρω την αλλαγή και να κάνω την επανάσταση για ένα κράτος με ευημερία και δικαιοσύνη! Πρόσφατα συνειδητοποίησα ότι «άλλος» φέρνει την αλλαγή για αυτούς που εγώ έλεγα εξυπηρετούμενους, αλλά και για μένα που τελικά ήμουν και παρέμεινα εξυπηρετούμενη. 

     Οι περισσότεροι έχουμε νιώσει την απόγνωση του "στρατιώτη που πάει στην μάχη χωρίς όπλο". Η πλήρης αποδόμηση του κράτους πρόνοιας και η συστηματική καταπάτηση των δικαιωμάτων των "εξυπηρετούμενων" κοινωνικών υπηρεσιών τείνουν να μας αλλοτριώσουν επιστημονικά. Ακόμα χειρότερα, πολλές φορές καλούμαστε να αρνηθούμε τις Αρχές και τις Αξίες της Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Κοινωνικής Δικαιοσύνης που μας ενέπνευσαν να σπουδάσουμε και να εξασκήσουμε το επάγγελμα του Κοινωνικού Λειτουργού, στο όνομα προσώπων, ονομάτων και κομματικών συμφερόντων. Σίγουρα οι συνάδερφοι στο Δημόσιο, προεκλογικά τουλάχιστον, είναι σε θέση να αντιληφθούν ακριβώς τι εννοώ.

     Από επαγγελματίες προώθησης της Κοινωνικής Δικαιοσύνης, προαγωγής πρόνοιας και ευημερίας, υπεράσπισης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας μετατραπήκαμε σε  διαχειριστές του ανθρώπινου πόνου και της καταπίεσης. Στοιχείων που έτσι και αλλιώς βιώνουμε και εμείς στις ζωές μας τώρα που οι γραμμές και τα "όρια" μεταξύ Κοινωνικών Λειτουργών και "εξυπηρετούμενων" έχουν εξαφανιστεί. Τώρα πια που μπροστά στο φάσμα της φτώχειας, της ανεργίας, της καταπίεσης και της κρατικής βίας είμαστε όλοι "εξυπηρετούμενοι".

   Βλέπουμε καθημερινά τα παραδοσιακά μοντέλα Κοινωνικής Εργασίας να μην δίνουν απαντήσεις. Να μετατοπίζουν την ευθύνη στο άτομο, παθολογικοποιώντας και ψυχολογικοποιώντας συμπεριφορές. Ούτε λόγος βέβαια για την επιστημονική αλλοτρίωση και το burn out των επαγγελματιών, ούτε για το σημερινό mobbing των εργαζομένων από τους εκάστοτε κυβερνώντες, που σήμερα μάλιστα έχει αυξηθεί ο αριθμός τους και έχουν γίνει διεθνείς!

     Και η μεγάλη μου απορία είναι αν τελικά αυτοί οι άνθρωποι που από ασθενείς έγιναν πελάτες και μετά μετονομάστηκαν εξυπηρετούμενοι, εξυπηρετούνται τελικά! Εγώ πάντως καθημερινά δεν νιώθω πως "εξυπηρετώ" κανέναν. Αντίθετα, νιώθω υποχείριο του κάθε αιρετού που ..ας μαντέψουμε.. στόχος του μεταξύ άλλων είναι να αποδυναμώσει ακόμα περισσότερο και αυτός με την σειρά του την λεγόμενη "Πρόνοια". Και αναφέρομαι σε στόχο, γιατί προφανώς ο σκοπός είναι άλλος. 

     Και τελικά το όνειρο χάνεται; Εγώ προσωπικά αρνούμαι να υπερασπιστώ τη λογική που μετατοπίζει την ευθύνη από το σύστημα στο άτομο. Μια λογική που κατηγορεί το θύμα αντί για τον θύτη. 

     Και όχι το όνειρο δεν χάνεται, τουλάχιστον όχι όσο μπορείς να διακρίνεις το Ευχαριστώ στα μάτια των ανθρώπων που κάνεις ότι μπορείς για να βοηθήσεις. Γιατί τελικά είναι Άνθρωποι!!!

Fly..

Διαφορετικά και όμως τόσο ίδια.. Όταν είσαι ανάμεσα από τα σύννεφα,  κλείσε τα μάτια σου και ταξίδεψε σε ό,τι πιο όμορφο. Σε ένα τοπίο, ένα συναίσθημα, δυό μάτια.. Χαμένη πάντα στο ίδιο χρώμα, καλό ταξίδι!!!

:)))))

Ησυχία, ηρεμία και χαμόγελα..
Νέες αρχές, νέοι άνθρωποι, νέες ανάγκες, νέο άγχος, νέες ανησυχίες.
Πόσο σημαντική είναι η δημιουργικότητα στην ζωή μας!
Και πόσο ευγνώμων της είμαι που γύρισε ξανά πλάι μου!!
Μοναξιά σήμερα, όμορφη μοναξιά, επιλεγμένη!
Όταν είναι το εγώ σου καλά όμως, ποιόν έχεις ανάγκη;;
Ησυχία, ηρεμία και χαμόγελα..
Καλή σου μέρα εγώ!!

Σαν σήμερα..

Πέρασε ένας χρόνος, νιώθω να μην έχει αλλάξει τίποτα κι όμως έχουν αλλάξει τόσα..

     Σήμερα μπήκα στην διαδικασία να αναπολήσω όμορφες στιγμές ξανά. Στην αρχή θυμήθηκα όλες τις χρονικά τελευταίες. Τα καλοκαίρια στις παραλίες, τις εκδρομές, τις πλάκες, τα βράδια που πάντα ήταν πολλά υποσχόμενα, τα παιχνίδια, τις χαρές, τις ορκωμοσίες, την συντροφικότητα, τον έρωτα, την αγκαλιά, τα φιλιά, τα τόσο όμορφα πρωινά, τα νόστιμα φαγητά, το χωριό, το τρέξιμο, την έρευνα..

     Μετά θυμήθηκα ακόμα πιο παλιές στιγμές. Τα ατελείωτα βράδια ποτού και εξερεύνησης, τις αμέτρητες ταινίες που είδαμε, αλλά και αυτές που έμειναν στην μέση, τα αμφιθέατρα, τους καφέδες, τις κιθάρες, τις κούπες, το πρώτο φιλί, την πρώτη απογοήτευση, τα σπίτια, τα σχέδια. 

     Είναι όλα τόσο έντονα στο μυαλό μου, λες και δεν πέρασε μια μέρα! Πέρασαν τόσοι άνθρωποι από το μυαλό μου, τόσες στιγμές, τόσα συναισθήματα.. Θυμάμαι τόσο χαρακτηριστικά το πρώτο βράδυ που έμεινα μόνη μου, την πρώτη μέρα στη σχολή, τον πρώτο καφέ και το πρώτο ποτό. Θυμάμαι επίσης και το τελευταίο ποτό που ίσως δεν ήταν όπως θα έπρεπε, τον τελευταίο καφέ που ίσως δεν θα έπρεπε να ήταν τελευταίος.

     Μετά από έναν χρόνο, γνωρίζοντας πολύ καλά πως τίποτα δεν είναι όπως τότε, δεν έχω σταματήσει καμία προσπάθεια επιστροφής. Και ας μην με περιμένει κανείς και τίποτα πλέον..

     Ναι αν μπορούσα θα γύρναγα και αν δεν το κάνω είναι μόνο και μόνο επειδή εδώ μου έχουν δοθεί έστω και αυτές οι μικρές ευκαιρίες. Δεν θα στερήσω από τον εαυτό μου την ευκαιρία τις προόδου, ακόμα και αν έχω μόνο αυτό.

     Προς το παρόν το μόνο που μπορώ είναι να θυμάμαι, να χαίρομαι για ότι έζησα και απλά να σχεδιάζω μια επίσκεψη, ελπίζοντας πως όσο και να έχουν αλλάξει τα πράγματα, τα συναισθήματα θα είναι ίδια..

Πάντα εσύ!!!

Κοίτα με, σε παρακαλώ, κοίτα με και δες ό,τι κανένας δεν μπορεί να δει.

Είμαι εδώ  Όπως ακριβώς με άφησες. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Η μάλλον σχεδόν τίποτα.

Είμαι εγώ. Εγώ που κρατούσες στην αγκαλιά σου κάποτε και με δίδασκες.

Μέσα απ' τα μάτια σου έμαθα. Και μέσα από αυτές τις εικόνες συνεχίζω να μαθαίνω.

Καθημερινά προσπαθώ να κρατήσω αυτές τις μνήμες στο μυαλό μου.

Πόσο θα ήθελα να μπορώ να τις ζήσω ξανά.

Μου λείπει το κάθε λεπτό.

Μου λείπεις εσύ, τα χέρια σου που σχημάτιζαν την πανέμορφη αυτή αγκαλιά και που πάντα ήταν δίπλα μου να με στηρίζουν σε κάθε μου κίνηση.

Πόσο θα ήθελα να μπορούσα να σε στηρίξω και εγώ με την σειρά μου!!

Κοίτα με ξανά και πες μου σε παρακαλώ αν έγινα όλα όσα φανταζόσουν και ήλπιζες.

Έχω τόσο ανάγκη την αποδοχή σου, ακόμα.

Έλα ξανά, τόσος καιρός πάει..

Μας περιμένει η θάλασσα, η άμμος, το σπίτι, ολόκληρο το νησί περιμένει εμάς.

Γύρνα

Εγώ θα είμαι εδώ και θα σε περιμένω,

εγώ και η βαλίτσα μας.

Χόρχε Μπουκάι, Γράμμα στην κόρη μου

            Πριν πεθάνω, κόρη μου, θα'θελα να'μαι σίγουρος ότι σου έμαθα:

*     Να χαίρεσαι τον έρωτα

*     Να έχεις εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σου

*     Να αντιμετωπίζεις τους φόβους σου

*     Να ενθουσιάζεσαι με τη ζωή

*     Να ζητάς βοήθεια όταν τη χρειάζεσαι

*     Να επιτρέπεις να σε παρηγορούν όταν πονάς

*     Να παίρνεις τις δικές σου αποφάσεις

*     Να υπερασπίζεσαι τις επιλογές σου

*     Να είσαι φίλη του εαυτού σου

*     Να μη φοβάσαι μήπως γελοιοποιηθείς

*     Να ξέρεις πως αξίζεις να σ' αγαπάνε

*     Να μιλάς στους άλλους τρυφερά

*     Να λες κάτι ή να σωπαίνεις ανάλογα με το τι κρίνεις για σένα σωστό

*     Να αποκτάς φήμη για τα κατορθώματά σου

*     Να αγαπάς και να φροντίζεις το κοριτσάκι που έχεις μέσα σου

*     Να μην εξαρτάσαι από την επιδοκιμασία των άλλων

*     Να μην επωμίζεσαι τις ευθύνες όλων

*     Να συνειδητοποιείς τα συναισθήματά σου και να πράττεις ανάλογα

*     Να μην κυνηγάς το χειροκρότημα αλλά τη δική σου ικανοποίηση από το

γεγονός

*     Να δίνεις γιατί θέλεις, ποτέ γιατί νομίζεις πως είναι υποχρέωσή σου

*     Να απαιτείς να σε πληρώνουν όπως πρέπει για τη δουλειά σου

*     Να δέχεσαι τους περιορισμούς και την αδυναμία σου χωρίς θυμό

*     Να μην επιβάλλεις τα κριτήριά σου ούτε να επιτρέπεις να σου

επιβάλλουν οι άλλοι τα δικά τους

*     Να λες το ναι μονάχα όταν το θέλεις και να λες όχι χωρίς ενοχές

*     Να ζεις το σήμερα και να μην έχεις μεγάλες προσδοκίες

*     Να ρισκάρεις περισσότερο

*     Να δέχεσαι την αλλαγή και ν' αναθεωρείς τις πεποιθήσεις σου

*     Να προσπαθείς να γιατρέψεις τις παλιές και τις πρόσφατες πληγές σου

*     Να φέρεσαι και να απαιτείς να σου φέρονται με σεβασμό

*     Να σχεδιάζεις το μέλλον αλλά να ζεις το παρόν

*     Να εμπιστεύεσαι τη διαίσθησή σου

*     Να χαίρεσαι τις διαφορές ανάμεσα στα δύο φύλα

*     Να καλλιεργείς σχέσεις υγιείς όπου ο ένας στηρίζει τον άλλο

*     Να κάνεις την κατανόηση και τη συγγνώμη προτεραιότητές σου

*     Να δέχεσαι τον εαυτό σου όπως είναι

*     Να μην κοιτάς πίσω σου για να δεις ποιος σε ακολουθεί

*     Να μεγαλώνεις και να μαθαίνεις από τις διαφωνίες και τις αποτυχίες

σου

*     Να επιτρέπεις στον εαυτό σου να λύνεται στα γέλια μες στο δρόμο

χωρίς ιδιαίτερο λόγο

*     Να μη θεοποιείς κανέναν, και ακόμη λιγότερο εμένα

[Χόρχε Μπουκάι - Μετάφραση: Κ. Επισκοποπούλου]

Happy new year!!!

     Η νέα χρονιά μπήκε δυναμικά, υποσχόμενη αγαθά που μας έλειψαν ή που δεν τα είχαμε αποκτήσει μέχρι τώρα.. Εγώ δεν έχω παρά να ευχηθώ με την σειρά μου να είναι ένας πολύ όμορφος χρόνος, γεμάτος υγεία για όλους μας, πολλά χαμόγελα, πολλές επιτυχίες και πολλή πολλή αισιοδοξία!! Ας γεμίσουμε τις μέρες μας με ότι μας αρέσει να κάνουμε, με όποιους μας κάνουν ευτυχισμένους και με όσους μπορούμε να προσφέρουμε την βοήθεια μας! Καιρός να μοιραστούμε τα συναισθήματα μας, όπως δεν το κάναμε πέρσι και να ερωτευθούμε ό,τι μας κάνει καλύτερους ανθρώπους!!

Αφήνω μια εικόνα που πραγματικά είναι 1000 λέξεις, ελπίζοντας στις σωστές επιλογές μας..

Και ένα άρθρο που σε βάζει σε σκέψεις..

Τα φιλία μου!!