Λόγια

Στεναχωρούν, πονάνε, σκοτώνουν..

γιατί εδώ μέσα οι τοίχοι με πνίγουν, πέφτουν πάνω μου και με πλακώνουν,

γιατί αν μια φορά στο τόσο είμαι έξω, δεν περνάω καλά,

γιατί μπαίνω στην διαδικασία να συγκρίνω και δεν το έκανα ποτέ,

γιατί κάνω και άλλα πράγματα που δεν συνήθιζα,

γιατί όσο βλέπω τον εαυτό μου να αλλάζει σε κάτι που δεν είμαι τρελαίνομαι,

γιατί μου λείπουν πράγματα που στην ουσία είχα χάσει εδώ και μήνες,

γιατί μου λείπει εκείνος, οι φίλοι μου και η πόλη,

γιατί μισώ τον εαυτό μου που δεν έφτιαξα τις κατάλληλες συνθήκες,

γιατί βαρέθηκα να νιώθω βρόμικη αμέσως μόλις βγω από το σπίτι μου,

γιατί βγαίνω από το σπίτι μου μόνο για να πάω στην δουλειά,

γιατί αρρωσταίνω όταν ξέρω οτι εκεί γιορτάζουν χωρίς εμένα,

γιατί ζηλεύω που δεν είμαι εγώ εκεί.

Λόγια που δεν θέλω άλλο να λέω, λόγια που βαρέθηκα να ακούω και λόγια που δεν λέγονται γιατί δεν πρέπει. Επειδή γράφονται όμως.. όχι δεν είμαι καλά και ας σταματήσετε όλοι να ρωτάτε πράγματα που ήδη ξέρετε, αλλά δεν θέλετε να παραδεχτείτε, καλύπτοντας τις δικές σας ενοχές, όχι δεν είμαι καλά, εδώ και πολύ καιρό και αν κάποια στιγμή ήμουν ήταν γιατί ήθελα να πιστέψω στην ψευδαίσθηση. Τέλος στα λόγια, βαρέθηκα να κρύβομαι και να κλαίγομαι βαρέθηκα επίσης, επομένως υπερβολική ή όχι μην ακούσω ξανά το τυπικό "Τι κάνεις;", γιατί δεν θα υπάρξει απάντηση. Μπορούσατε να ρωτήσετε νωρίτερα, όταν έπρεπε. Τώρα είναι αργά και δεν λυπάμαι καθόλου για αυτό.