Προς όλους εκείνους… (Νο 1: ΜΜΕ)

 ...Που προσπαθούν με πείσμα να ανέβουν στα ΜΜΜ όταν η πόρτα δεν έχει καν ανοίξει και ο κόσμος που ήταν ήδη μέσα δεν έχει κατέβει. Τι σας κάνει να πιστεύετε πως ο καθένας είναι υποχρεωμένος να κάνει ακροβατικά για να σας κάνει το χατίρι; Ότι τι δηλαδή να βγάλουμε φτερά οι μέσα και να πετάξουμε από τα παράθυρα;

…Που βρίζουν τον κόσμο που κάθεται μπροστά από τις πόρτες και δεν μπορούν να κατέβουν, ενώ πραγματικά δεν πέφτει καρφίτσα μέσα στο Μέσο.. Να πάω που ρε φίλε μου;

…Που κάθονται μπροστά στην πόρτα, ενώ το λεωφορείο είναι άδειο.. Δεν ξέρω τι παίζει με αυτούς, πραγματικά.. Κλειστοφοβία; Όντας μπροστά στις πόρτες νομίζεις πως θα φτάσεις πιο γρήγορα; Ότι ξάφνου θα μπουν 100 άτομα και εσύ θα χωθείς πίσω και δεν θα προλάβεις να κατέβεις στην στάση σου; Δεν έχω ιδέα..

…Που ενώ δεν κρατιούνται από τις ωραιότατες κολόνες του Μέσου, βρίζουν τον οδηγό όταν φρενάρει. Είσαι σε κινούμενο μέσο, δεν είναι τηλεμεταφορά, διακτινισμός ή κάτι τέτοιο.. ΚΡΑΤΗΣΟΥ! Είναι απλό.

…Προς τους νέους φίλους μας που αποφασίζουν να πουν τα νέα τους και τα κουτσομπολιά τους στο τηλέφωνο την ώρα του «ταξιδιού» φωνάζοντας κι όλας.. Την επόμενη φορά θα γυρίσω και θα απαντήσω κάτι του στυλ: «Έλα ρε, χώρισε η Νίτσα με τον Μήτσο, γιατί;» ή «Έλα, κόφτο και κουτσομπόλεψε ξεκάθαρα στο τηλέφωνο, όλοι έχουμε καταλάβει ότι πηδήχτηκες χθες από την στιγμή που είπες «Εεε εντάξει, δεν ήταν ότι καλύτερο έχω γευτεί ποτέ μου, αλλά τρωγόταν», μην μας τα πρήζεις κατά την προσπάθεια σου να μην καταλάβουν τι λες οι γύρω σου..»

…Που λόγω του πέρας της ηλικίας τους νομίζουν ότι ο άνθρωπος που κάθετε όμορφα και ήρεμα στην θέση του καρτερώντας να φτάσει στον προορισμό του, είναι υποχρεωμένος να κοιτάει συνεχώς γύρω του μη τυχόν και μπει κάποιος, ο οποίος θα έχει την θέση περισσότερο ανάγκη. Ναι βρε γλυκούλι γεράκο αν σε δω, θα σηκωθώ με τις καλύτερες προθέσεις και θα στην παραχωρήσω. Δεν έχω την δυνατότητα όμως να περιστρέφω το κεφάλι μου σε περίπτωση που… Συγνώμη..

…Που «συμπονώντας» τον προηγούμενο γεράκο, κάθονται και αναλύουν το «Πόσο έχει ξεφύγει η νέα γενιά στις μέρες μας και το πώς δεν έχουν καθόλου σεβασμό..» και άλλα πολλά. Είναι η ώρα ή το μέρος να συζητήσεις την παρακμή της νέας γενιάς ρε άνθρωπε; Γιατί πρέπει να τα ακούμε όλα αυτά; Συζήτησε τα με τις φίλες σου κατά την διάρκεια που είναι γυρισμένο το φλιτζάνι του ελληνικού, περιμένοντας να το αρπάξεις και να αναλύσεις ότι ο νους σου κατεβάζει..

…Που ενώ η ηλικία τους είναι προχωρημένη, στέκονται δεν στέκονται στα πόδια τους, όταν σηκώνεσαι για να καθίσουν σου κάνουν τα τζόβενα και δεν το έχουν ανάγκη. Καλέ μου άνθρωπε αν δεν θες να κάτσεις για εσένα, κάντο για εμένα γιατί βαρέθηκα να πέφτεις πάνω μου κάθε φορά που φρενάρει λίγο το όχημα.

…Που μπαίνουν στα Μέσα και δη στα λεωφορεία και πηγαίνουν να τσακωθούν με τον οδηγό για την καθυστέρηση του λεωφορείου. Εντωμεταξύ έχουν το κουράγιο να διασχίσουν τον τόσο κόσμο από την μια άκρη στην άλλη αλλά δεν έχουν να περιμένουν ένα 10λεπτό στην στάση, μα φυσικά γιατί «γέρος άνθρωπος μπορώ να περιμένω τόση ώρα»; Ναι βρε καλέ μου γεράκο και πάλι, δίκιο έχεις, εντάξει, αλλά ο καημένος ο οδηγός τι μπορεί να κάνει; Να βάλει σειρήνα ασθενοφόρου για να αποφύγει την κίνηση ή να αλλάξει τα δρομολόγια; Και η απάντηση εννοείται πως είναι «Τους έχω δει εγώ, κάθονται στο τέρμα και καπνίζουν σαν να μην τρέχει τίποτα και εμείς να περιμένουμε..» Και έτσι να είναι καλέ μου άνθρωπε, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι εφ όσον του τα έχωσες, δεν θα αράξει ξανά στο τέρμα; Πάψε να γκρινιάζεις λοιπόν, γιατί ούτε άκρη θα βγάλεις ούτε εμείς μπορούμε να σε ακούμε!

…Που γκρινιάζουν για τους άλλους στέκονται στην αριστερή πλευρά στις κυλιόμενες σκάλες. Εντάξει έχεις δίκιο δεν λέω, θα έπρεπε να είναι ελεύθερες, αλλά αν βιάζεσαι τόσο που τα 5 δευτερόλεπτα έχουν σημασία, πήγαινε από την κανονικές σκάλες να τρέξεις όσο γουστάρεις..

• Για τα παιδία που μπαίνουν τσούρμο μέσα και φωνάζουν δεν θα πω τίποτα, μπορεί να θέλω να τα μπατσίσω μερικές φορές αλλά μετά το σκέφτομαι ψύχραιμα και παραδέχομαι πως «Αν δεν μαλακιστούν τώρα, πότε;»
• Δεν θα πω τίποτα επίσης για του φίλους βρώμικους που το χέρι είναι σηκωμένο δίπλα από την μύτη σου και κοντεύεις να πεθάνεις από τις αναθυμιάσεις, είναι πρόβλημα το ξέρω, αλλά άλυτο.
• Άλλη μια στιγμή που δεν θα κατηγορήσω είναι της βαμμένης, χτενισμένης με τακούνια τύπισσας που έχει αργήσει στο ραντεβού της και παίρνει τηλέφωνο «Έλα τώρα στην Ομόνοια είμαι έρχομαι..» Θέλω πάρα πολύ να φωνάξω ότι είμαστε Πευκάκια ακόμα, αλλά δεν θα το κάνω γιατί φίλη μου σε καταλαβαίνω.. Η τελειότητα απαιτεί χρόνο προετοιμασίας! Θα στην χαρίσω λοιπόν!

Ξεχνάς

      Ο χρόνος περνάει και αποδεικνύει την χρησιμότητα του ρόλου του.. Όντως φαίνεται πως αποτελεί σχεδόν ιατρικό επίτευγμα, γιατρεύει λένε και τελικά έχουν δίκιο. Δεν μπορείς να παραβλέψεις τις υπόλοιπες λειτουργίες του όμως. 

     Σε κάνει να ξεχνάς, οι αναμνήσεις φεύγουν από μέσα σου σαν την άμμο που κυλάει ανάμεσα από τα δάχτυλα σου, όταν παίζεις με αυτήν. Ξεφεύγει, δεν μπορείς να το αποφύγεις, θα πάει όπου εκείνη θέλει μέχρι να γίνει το παιχνίδι κάποιου άλλου. Έτσι και οι αναμνήσεις σου, βρίσκουν τον χώρο, ξεγλιστράνε και τις χάνεις. Μπορεί κάποτε να τις βρεις ξανά, αλλά δεν θα είναι το ίδιο, θα είναι ξεθωριασμένες και ίσως κάποιος άλλος έχει προλάβει να παίξει μαζί τους. Τίποτα δεν είναι το ίδιο. Ο χρόνος δούλεψε και πάλι.. ασταμάτητα. 

     Οι συνέπειες του όμως δεν είναι καθολικές. Εδώ έγκειται και η αδικία του. Εσύ ξεχνάς, αλλά κάποιος άλλος μπορεί και να θυμάται ακόμα. Ο χρόνος δεν λειτούργησε το ίδιο αποτελεσματικά σε εκείνον. Ίσως εκείνος να είναι πιο προσεκτικός με τους κόκκους της άμμου, ίσως να τους έδωσε περισσότερη σημασία όταν ασχολούταν μαζί τους, γιατί ίσως για αυτόν δεν ήταν παιχνίδι.. 

Καλό μήνα!!

     Ξυπνήστε!!! Έχω αρχίσει να νιώθω το κρύο στο σώμα μου εδώ και μέρες. Έφτασε η ώρα. Σε λίγες μέρες οι προετοιμασίες θα ξεκινήσουν και εμείς θα πρέπει να είμαστε πιο έτοιμοι από ποτέ. Φέτος οι άνθρωποι μας χρειάζονται τόσο πολύ.. Πρέπει να τους αποδείξουμε πως δεν είναι μόνοι τους, πως είμαστε εμείς εδώ για να τους σταθούμε, να τους κάνουμε να χαμογελάσουν, να γελάσουν και να γλεντήσουν. Το έχουν τόσο πολύ ανάγκη! Πρέπει να ακονίσω τις γωνίες μου σύντομα, γιατί η κορυφή του δέντρου πρέπει να λάμπει! Δέντρο; Ξύπνα δέντρο, πρέπει να ξεσκονιστείς και να τεντώσεις τα κλαδιά σου, για άλλη μια χρονιά θα είσαι ο πρωταγωνιστής, όλα τα βλέμματα θα είναι πάνω σου, πρέπει να είσαι τέλειο! Σήκω! Μπάλες, στολίδια πρέπει να γυαλίσετε τα σώματα σας, να ανανεώσετε την χρυσόσκονη σας! Και μην είστε τσιγκούνηδες..  Βάλτε μπόλικη!! Φέτος όλα θα λάμπουν! Ήρθε η ώρα να δουλέψουμε και εμείς! Και είμαστε τόσο τυχεροί.. Κάθε χρόνο έχουμε δουλειά! 

Και κάπως έτσι τα στολίδια θα μας δώσουν δύναμη

και ελπίδα για ότι ακόμα μας περιμένει...

Καλά μας (αισιόδοξα) Χριστούγεννα!!!

No Name

     Τα νέα ήταν καλά, προς το παρόν τουλάχιστον. Όλοι γύρω χαιρόντουσαν, παντού χαμόγελα και ένα μεγάλο μπράβο. Όχι οτι ήταν και μεγάλο κατόρθωμα, αλλά ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να συμβεί αναφορικά με τις υπάρχουσες συνθήκες. Και εγώ χάρηκα, ναι σίγουρα για μια στιγμή χάρηκα.

     Χαίρεσαι όταν αναγνωρίζεται η αξία σου, συναίσθημα κοινό για όλους μας. Μπορεί τίποτα να μην γίνει τελικά, μπορεί τα νέα να είναι άσχημα στο τέλος. Όμως πλέον ξέρεις πως αξίζεις και αυτό από μόνο του είναι κατόρθωμα αν σκεφτείς οτι υπάρχουν άνθρωποι τριγύρω σου που ούτε αυτό δεν έχουν. Δεν τελειώνει εδώ όμως, φυσικά και υπάρχει αλλά. 

     Δεν υπάρχει χαρά, αν δεν μπορείς να την μοιραστείς, τουλάχιστον όχι όπως θες εσύ.. Και όλο αυτό οδηγεί σε σκέψεις, σκέψεις που είχες θάψει μέσα στο σύννεφο της ελπίδας. Ένιωθα καλύτερα τελευταία, κόντεψα να πιστέψω για μερικές μέρες πως οτι πίστευα τόσο καιρό δεν ίσχυε. Και δεν το πίστευα μόνο, ένιωθα πως αυτό είμαι εγώ. 

     Οτι είναι δύσκολο να είσαι μόνος σου, ίσως και αδύνατο. Ότι πάντα χρειάζομαι έναν άνθρωπο δίπλα μου, έστω και αν συμβιβάζομαι με μερικά πράγματα. Ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να είμαι καλά. Σκέψεις που με τα χρόνια έγιναν πράξεις. 

     Όντως πάντα χρειαζόμουν έναν άνθρωπο δίπλα μου και πολλές φορές συμβιβάστηκα στο παρελθόν, με σχέσεις χωρίς όνομα, χωρίς δικαιώματα, με συνθήκες άσχημες, με συναισθήματα καταπιεσμένα. Και υπάρχουν παραδείγματα ακόμα και πρόσφατα. Αρκούσαν λίγες ευτυχισμένες μέρες να με κάνουν να συνεχίζω, χωρίς να σκέφτομαι τις συνέπειες. Και πραγματικά πίστευα οτι όλο αυτό ήταν μόνο και μόνο για να μην είμαι μόνη μου. Λες και μόνος κάποιος δεν μπορεί να αναπνεύσει, να είναι καλά, ολοκληρωμένος. Δεν μετανιώνω, όπως και δεν το έχω κάνει ποτέ μέχρι τώρα. Έχω μάθει να μην μετανιώνω ποτέ για τις επιλογές μου, καθώς ήταν δικές μου, παρά μόνο να διορθώνω ότι έχω κάνει λάθος.

     Ήρθε η στιγμή λοιπόν που νόμιζα πως είχα λάθος, γιατί ημουν καλυμμένη με όσα είχα γύρω μου, δεν ένιωθα άσχημα, είχα μόνο αναμνήσεις. Μέχρι που ήρθαν τα καλά νέα και η αμέσως επόμενη αντίδραση μου ήταν να ψάξω το τηλέφωνο μου και να τα μοιραστώ. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πως η αλήθεια κρύβεται κάπου στην μέση. Η ανάγκη μου δεν είναι να έχω κάποιον άνθρωπο δίπλα μου, αλλά έναν. Δεν στεναχωριέμαι που είμαι μόνη μου, φυσικά και μπορώ να είμαι, η δική του απουσία με κάνει να λυγίζω. Ο διακόπτης γύρισε και οι σκέψεις επανήλθαν, μαζί με τα χαμένα συναισθήματα.

     Δεν το χρησιμοποίησα τελικά. Δεν το έκανα όχι γιατί δεν μπορούσα, γιατί δεν είχα τέτοιο δικαίωμα ή ευκαιρία, ούτε γιατί έπρεπε να καταπιέσω τον εαυτό μου να μην το κάνει. Δεν το έκανα γιατί δεν είχε νόημα. 

     Ήμουν σίγουρη πως η αντίδραση θα ήταν χαρούμενη και θετική στην άλλη άκρη του τηλεφώνου. Ήμουν σίγουρη πως θα υπήρχαν τα ίδια συναισθήματα, η αγάπη, το ενδιαφέρον. Συναισθήματα που όμως πλέον δεν μπορούν να εκδηλωθούν και όχι γιατί δεν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες. Απλά γιατί πονάνε. Πονάνε σίγουρα εμένα και αν μπορώ να κρίνω σωστά, σίγουρα δεν πονάνε μόνο εμένα.

     Αν θες να είσαι μαζί με τον άλλον, όσο και να χαίρεσαι με την χαρά του, δεν είναι το ίδιο, γιατί απλά δεν μπορείς να την μοιραστείς, όπως εσύ θέλεις. Και όχι δεν θα υπάρξουν συμβιβασμοί πλέον. Δεν θα αρκεστώ σε μισά αισθήματα. Αυτή η απόφαση βέβαια δεν είναι πηγαία. Τα τελευταία χρόνια διδάχθηκα να μην συμβιβάζομαι και ενώ δεν ήθελα να το καταλάβω, τελικά είχε δίκιο. Δεν πρέπει να υπάρχουν συμβιβασμοί, τουλάχιστον όχι για εμάς. Ωραίο πράγμα να μαθαίνεις, να αλλάζεις μέσα σε μια σχέση. Γι' αυτό λοιπόν και δεν είχε νόημα, ούτε εκείνο το τηλέφωνο, ούτε κάποιο να το αντικαταστήσει. 

     Ίσως δεν έχει νόημα ούτε αυτή η ανάρτηση, όμως εδώ δεν απευθύνομαι σε άλλον, παρά μόνο σε εμένα. Σκέφτηκα για μια στιγμή να σταματήσω να γράφω, τουλάχιστον επώνυμα. Δεν θα το κάνω όμως, ο χώρος αυτός είναι δικός μου και λίγα πράγματα είναι δικά μου πλέον, λίγα πράγματα δεν μοιράζομαι με άλλους. Το μόνο που ελπίζω είναι οι αναρτήσεις όσο περνάει ο καιρός να γίνονται πιο ευχάριστες. Και προσπαθώ για αυτό καθημερινά..

Αντίο

     Είναι μέρες που σε τριγυρνάει μια μυρωδιά, την αντιλαμβάνεσαι, την νιώθεις, σχεδόν την βλέπεις μα δεν παραδέχεσαι. Δεν θες να παραδεχτείς, να καταλάβεις. Αποκρουστική μυρωδιά, θανάτου. Στην αρχή είναι μακριά από εσένα, σε επηρεάζει σίγουρα, σε κάνει να σκέφτεσαι, να αναρωτιέσαι. Μετά έρχεται όλο και πιο κοντά σου, σε κάνει να φοβάσαι, να τρέμεις την απώλεια. Στο τέλος είναι μέσα σου πηγάζει από εσένα και όταν το αντιληφθείς κυριαρχεί πανικός.

     Μέρες δύσκολες. Μέρες που τα γρανάζια του μυαλού σου δουλεύουν ασταμάτητα, προσπαθώντας να φτάσουν σε ένα συμπέρασμα, σε έναν επίλογο. Ο δικός μου επίλογος είναι πως όποιος και αν είναι αυτός που φεύγει, αξίζει σεβασμό, που ίσως να μην τον είχες δείξει. Είναι η τελευταία σου ευκαιρία όμως και οφείλεις τουλάχιστον αυτόν, ίσως και θαυμασμό..

     Το μόνο που ελπίζω είναι να υπήρξα σωστός συγγενής στη μια περίπτωση και σωστός επαγγελματίας στις άλλες. Γιατί οι "περιπτώσεις" τις τελευταίες μέρες ήταν πολλές.. Η πόλη μυρίζει θάνατο και ο μόνος τρόπος για να μην φτάσει αυτή η μυρωδιά μέσα μας είναι το συναίσθημα. Στον καθένα μας αξίζει μια αγκαλιά τέτοιες στιγμές..

Καλό σας ταξίδι

10 + 1 Μέρες!

     Η μέρα σήμερα δεν ξεκίνησε καλά, καθώς η ημερομηνία αποτελεί άσχημη «επέτειο» μιας πολύ δύσκολης μέρας και κυρίως νύχτας. Ταυτόχρονα μια επίσκεψη με έκανε να αναπολήσω όμορφες στιγμές και στην προσπάθεια μου να αντιμετωπίσω ότι με απασχολεί με έναν πιο θετικό τρόπο λοιπόν, νιώθω μια μεγάλη ανάγκη να θυμηθώ και να μοιραστώ ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου με όποιον τύχει και διαβάσει αυτό το post και πιο πολύ για να αποδείξω στον εαυτό μου ότι είναι πολλές! 

     Είναι μέρες που αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω θα πήγαινα και θα έμενα εκεί. Μέρες που οι φιλίες χάρισαν γέλιο και συγκίνηση, ο έρωτας όμορφα συναισθήματα ή ακόμα και μέρες που εγώ η ίδια ένιωσα ευτυχισμένη και ολοκληρωμένη, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, χωρίς να το γνώριζε κανείς. Τοποθεσία η ίδια. Σε ένα όμορφο νησί, αλλά σε μια άσχημη πόλη, με ωραίους ανθρώπους και καλή διάθεση. Οι άνθρωποι έχουν αλλάξει, με άλλους χαθήκαμε, με άλλους δεν ταιριάξαμε, με άλλους χωρίσαμε, το μόνο σίγουρο είναι πως όσα λάθη και να έχουν γίνει, δεν μετανιώνω για τίποτα και τους ευχαριστώ τόοοοσο πολύ που υπήρξαν στην ζωή μου να με διδάξουν ό,τι ο καθένας μπορούσε. Ελπίζω τα φιλαράκια να μην θιχτούν από την απεικόνιση τους!! Πάμε!!!

Μέρα Νο 1

     Ένα άσχημο και πολύωρο ταξίδι, πολύ κούραση, ένας καφές, μια έκπληξη, μια ανακοίνωση, κάαααποια ποτά, ένα τραγούδι και μια «περιστερόσουπα»!! Η ημερομηνία 22/08/2009. Δεν νομίζω πως εκείνη την ημέρα είχα στο μυαλό μου να αποθανατίσω τις στιγμές ή μπορεί και κάποιες φωτογραφίες να έχουν χαθεί.

Μέρα Νο 2

     Επίσης ένα ταξίδι, μια συνάντηση, ένας άνθρωπος, ένα σπίτι, λίγο καθάρισμα, ένας πολυπόθητος καφές, κούραση, υπερένταση, ένα ποτό και πολλά pop corn. Εκείνη τη μέρα πάλι, ήθελα βγάλω φωτογραφίες, αλλά απλά δεν έβγαλα.. Πρόσφατη και πολύ δυνατή!! Ημερομηνία 27/09/2013

Μέρα Νο 3

     3 ταινίες, μια παρέα, ένα άγγιγμα, το τηλέφωνο χτυπάει και ένα τραγούδι ακούγεται, ένα «Σ’αγαπώ» έρχεται με sms και η νύχτα συνεχίζεται σε ένα club, 9 cuba libre, μια αρχή, 2ο club, 11 cuba libre, «ρε παίδες εγώ σε μια ώρα πρέπει να ανοίξω το μαγαζί, πάμε να το ανοίξουμε μαζί..», άνοιγμα μαγαζιού λοιπόν, κάτι μαξιλάρια, 1 video, τα cuba libre έγιναν 12 και μετά μετατράπηκαν σε καφέ, κουτσομπολιό και σπίτι για ύπνο στις 12 το μεσημέρι!! Πότε; 19/05/2009. Πολλές φωτογραφίες τραβήχτηκαν εκείνη τη μέρα … αλλά ας κοινοποιήσουμε αυτήν… την πανέμορφη αλλά άκρως αντιπροσωπευτική!!!!

Μέρα Νο 4

            Μια μεγάλη, αλλά καλή παρέα που χάθηκε στο βάθος του χρόνου, ένα μαγαζί  και πολλά πολλά ούζα. Ημερομηνία άγνωστη..

Μέρα Νο 5

     Γενέθλια, μια αυλή, όλη μέρα αγκαλιές, χαμόγελα, σποράκια παντού, καλεσμένοι που διώχθηκαν νωρίς και ένα ζευγάρι γόβες! Ημερομηνία 20/09/2011. Είναι εκπληκτικό το πώς ένας άνθρωπος μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ευτυχισμένη, έχοντας απλά όρεξη και ίσως να νιώθει και εκείνος ευτυχισμένος.. Κουνημένη, ξεκουνημένη άκρως αντιπροσωπευτική και αυτή!!!

Μέρα Νο 6

     Μια εκδρομή, ένα λάθος στο GPS, ένα νοικιασμένο Atos που κατάφερε πολλά, ένα τζιτζίκι και κάπως έτσι δείχνουμε εδώ…

…. ενώ ο προορισμός μας ήταν κάπως έτσι…

….και το «βράδυ» μας κατέληξε…

Μέρα Νο 7

     Μια ορκωμοσία, πολύ γέλιο, πολύ ποτό και πολύ θάλασσα.. Ημερομηνία δεν θυμάμαι για κανένα λόγο!!

Μέρα Νο 8

     Μια δεύτερη ορκωμοσία, ένα μεγάααλο κινητό, άλλο τόσο ποτό και όπως φαίνεται πολλά χαμόγελα!!! 16/11/2012

Μέρα Νο 9

     Άλλο ένα ταξίδι, μια 3^η ορκωμοσία, μια παρέα και μπύρες.. Ημερομηνία 07/06/2013

Μέρα Νο 10

     Ένα μυστικό που μόνο μυστικό δεν ήταν, λίγος αφρός, μια πλατεία, δύο αγάπες και πολύ μαλλί.... Ημερομηνία άγνωστη και εδώ..

Μέρα Νο 11

     Μια απλή έξοδος με μια μαμά, πολύς κόσμος και πολλές φωτογραφίες.. Μακάρι να θυμόμουν πότε..

     Τώρα προσέχω πως οι πιο ευτυχισμένες δεν συνοδεύονται από φωτογραφία (το έλεγα εγώ να βγάζουμε φωτογραφίες.. αλλά με κορόιδευαν!!) και πως στις περισσότερες υπάρχει ταξίδι, κούραση και ποτό. Για 5 ξεκίνησα στην αρχή, σε 11 κατέληξα!! Τι να πεις…. Χρόνε γύρνα ΤΩΡΑ!!!!!!!!!!!!!

Ένα μεγάλο χαμόγελο από εμένα και ένα ακόμη ευχαριστώ..!!

Ξανά απ'την αρχή..

Τότε σου έστειλα:

Και μου απάντησες

Άνθρωποι ίδιοι..

Καταστάσεις διαφορετικές

Τότε εσύ πνιγόσουν μέσα στο σπίτι, αν και το δικό μου τραγούδι ήταν το κατάλληλο.

Τώρα πνίγομαι εγώ.

Τότε εγώ ήμουν εκεί και σου έκανα παρέα, και ας μην ήμουν σίγουρη.

Τώρα είμαι σίγουρη, αλλά μόνη μου.

Λόγια

Στεναχωρούν, πονάνε, σκοτώνουν..

γιατί εδώ μέσα οι τοίχοι με πνίγουν, πέφτουν πάνω μου και με πλακώνουν,

γιατί αν μια φορά στο τόσο είμαι έξω, δεν περνάω καλά,

γιατί μπαίνω στην διαδικασία να συγκρίνω και δεν το έκανα ποτέ,

γιατί κάνω και άλλα πράγματα που δεν συνήθιζα,

γιατί όσο βλέπω τον εαυτό μου να αλλάζει σε κάτι που δεν είμαι τρελαίνομαι,

γιατί μου λείπουν πράγματα που στην ουσία είχα χάσει εδώ και μήνες,

γιατί μου λείπει εκείνος, οι φίλοι μου και η πόλη,

γιατί μισώ τον εαυτό μου που δεν έφτιαξα τις κατάλληλες συνθήκες,

γιατί βαρέθηκα να νιώθω βρόμικη αμέσως μόλις βγω από το σπίτι μου,

γιατί βγαίνω από το σπίτι μου μόνο για να πάω στην δουλειά,

γιατί αρρωσταίνω όταν ξέρω οτι εκεί γιορτάζουν χωρίς εμένα,

γιατί ζηλεύω που δεν είμαι εγώ εκεί.

Λόγια που δεν θέλω άλλο να λέω, λόγια που βαρέθηκα να ακούω και λόγια που δεν λέγονται γιατί δεν πρέπει. Επειδή γράφονται όμως.. όχι δεν είμαι καλά και ας σταματήσετε όλοι να ρωτάτε πράγματα που ήδη ξέρετε, αλλά δεν θέλετε να παραδεχτείτε, καλύπτοντας τις δικές σας ενοχές, όχι δεν είμαι καλά, εδώ και πολύ καιρό και αν κάποια στιγμή ήμουν ήταν γιατί ήθελα να πιστέψω στην ψευδαίσθηση. Τέλος στα λόγια, βαρέθηκα να κρύβομαι και να κλαίγομαι βαρέθηκα επίσης, επομένως υπερβολική ή όχι μην ακούσω ξανά το τυπικό "Τι κάνεις;", γιατί δεν θα υπάρξει απάντηση. Μπορούσατε να ρωτήσετε νωρίτερα, όταν έπρεπε. Τώρα είναι αργά και δεν λυπάμαι καθόλου για αυτό. 

Βραβειάκι!!!!

     Μπορεί να υποσχέθηκα μια συγκεκριμένη ανάρτηση σε μια καλή φίλη, αλλά τελικά θα κάνω άλλη, γιατί έχουμε Βραβείο!!!!!!! Η αγαπημένη Pink Angel βράβευσε το blog, επομένως αμέσως έτρεξα να το κάνω και εγώ και να την ευχαριστήσω!!!! Το βραβείο το εξής:

Και οι κανόνες του:

1. Αναφέρεις ποιος σου χάρισε το βραβείο.

2. Απαντάς στις ερωτήσεις που ακολουθούν.

3. Δίνεις με την σειρά σου το βραβείο σε 7 bloggers.

Πάμε να απαντήσουμε τις ερωτήσεις!!!

1. Τι σε ενέπνευσε και τι σημαίνουν για εσένα το όνομα του blog σου και το όνομα, με το οποίο υπογράφεις τα κείμενά σου;

Το όνομα του blog είναι tzo's blog. Το Tzo είναι ένα παρατσούκλι που βγήκε πριν 3 χρόνια και κάτι από την τότε παρέα και είναι παραλλαγή του ονόματος μου. Η επόμενη παρέα το εξέλιξε σε Tzotzoka και το αποδέχτηκα και αυτό με ευχαρίστηση, καθώς πάντα ήθελα να έχω ένα παρατσούκλι που θα με φωνάζουν οι φίλοι. Τώρα που το σκέφτομαι ίσως θα έπρεπε να το εξελίξω και εγώ σε Tzotzoka. Αστείο της παρέας λοιπόν που συνηθίζει να βγάζει παρατσούκλια στα μέλη της και μου λείπει τόσο πολύ.. Μήπως να συστήνομαι έτσι από εδώ και πέρα???

2. Αν δεν ήσουν άνθρωπος τι θα ήθελες και είσαι και γιατί;

Αν δεν ήμουν άνθρωπος θα ήθελα να είμαι πουλί, για να μπορώ να πετάω και να μην πάρω Μέσα Μαζικής Μεταφοράς ποτέ ξανά!!!!!!!

3. Αν σε σταματούσαν στον δρόμο από το Blog TV και σε ρωτούσαν "Ποιο είναι το χαρακτηριστικό σου γνώρισμα, σύμφωνα με τα λεγόμενα των άλλων;", τι θα απαντούσες; Ποιο είναι;

Η υπερβολή.

4. Ποιο στοιχείο βρίσκεις γοητευτικό και σε κάνει να συνεχίζεις να γράφεις;

Το blog ξεκίνησε με μια υπόσχεση στον εαυτό μου τότε. Οτι μετά από καιρό θα διαβάζω τις αναρτήσεις από πίσω προς τα εμπρός και θα μπορώ να καταλάβω την διαφορά της διάθεσης μου όσο περνάει ο καιρός. Μετά από 9 μήνες λοιπόν ναι διακρίνω μια διαφορά αλλά ίσως όχι αυτήν που ήλπιζα. Ίσως χρειάζεται και άλλος χρόνος. Το στοίχημα συνεχίζεται! Όσο για το τι βρίσκω γοητευτικό, απλά γράφω. Έτσι εκφράζομαι! Έγραφα πάντα αλλά μάλλον τώρα ένιωσα την ανάγκη να τα μοιράζομαι.

5. Ποια φωτογραφία θα βάζατε για την ζωή;

6. Αγαπημένη λέξη;

Επαναπροσδιορισμός! 

Μπορώ να βραβεύσω blogs τα οποία ήδη έχουν βραβευτεί άραγε; Τέλος πάντων αυτά που βραβεύω με την σειρά μου είναι:

1. http://eirinipapan1990.blogspot.gr/2013/10/no-24.html

2. http://memiaanapnoi.blogspot.gr/2013/10/blog-post_15.html

3. http://mythoughtsnotebook.blogspot.gr/2013/10/blog-post_15.html

4. http://pink-angel-911.blogspot.gr/2013/10/blog-post_14.html

5.http://sirengirl-elenaki.blogspot.gr/2013/10/blog-post_11.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed:+blogspot/aIDWS+(Siren+Girl)

6. http://pwlinaxristopoulou.blogspot.gr/2013/09/blog-post.html

7. http://hlektrikosthiseas.blogspot.gr/2013/09/blog-post_18.html

Και πάλι να ευχαριστήσω την Αναστασία από το Pink Angel!!!

No 4

     Ενώ οι μέρες περνούσαν, η Ζωή άρχισε να εγκλιματίζεται στο καινούριο περιβάλλον και να φτιάχνει την Ζωή της όπως εκείνη ήθελε αυτή τη φορά. Ένιωθε δυνατή και σίγουρη για τον εαυτό της, παρά τις τόσες υποχρεώσεις με τις οποίες είχε να ασχοληθεί. Μέσα σε μια βδομάδα κατάφερε να γεμίσει την ημέρα της με την δουλειά. Όπως είχαν συμφωνήσει, η Ζωή κράταγε την Αναστασία  από το πρωί μέχρι το απόγευμα όλη την εβδομάδα. Τα σχολεία όμως άνοιξαν και έτσι της δόθηκε η ευκαιρία να ασχοληθεί περισσότερο με άλλα πράγματα, όπως το να βρει σπίτι. Κατά την διάρκεια της εβδομάδας είχε δει μερικά, αλλά τα είχε απορρίψει. Δεν βιάζονταν ιδιαίτερα, λόγω των οικονομιών της, αλλά γνώριζε πως τα λεφτά της αργά ή γρήγορα θα τελείωναν, επομένως ήθελε να καλύψει όλες τις ανάγκες της ως τότε.

Δευτέρα, 10/09/12

     Ήταν η πρώτη μέρα που δεν θα δούλευε το πρωί. Ξύπνησε νωρίς με την συνηθισμένη ευχάριστη διάθεση που την διακατείχε τις τελευταίες μέρες και ξεκίνησε τα τηλέφωνα και τα ραντεβού για σπίτια. Πολλά από αυτά της άρεσαν, αλλά τα απέρριψε για διάφορους λόγους. Ένα από αυτά ήταν ένα διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης, όπου γνώρισε τον κύριο Μανώλη. Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού ήταν ένας ηλικιωμένος άνθρωπος, γύρω στα 70, καλοσυνάτος και πολύ ευγενικός. Αφού η Ζωή κοίταξε το σπίτι και τους χώρους του προσεκτικά, κατάλαβε πως ήταν πάρα πολύ προσεγμένο και φτιαγμένο με πολύ μεράκι. Εντυπωσιάστηκε στην αρχή, αλλά στην συνέχεια κατάλαβε πως δεν κάνει για τις ανάγκες της, καθώς ήταν πολύ μεγάλο, άρα και πολύ ακριβό.

«Θα ήθελα πάρα πολύ να είχα την δυνατότητα κύριε Μανώλη, το σπίτι είναι υπέροχο, τόσο όμορφο και τόσο προσεγμένο, φαίνεται ότι έχετε κάνει πολύ καλή δουλειά, αλλά δυστυχώς τα λεφτά είναι πολλά», του είπε λυπημένα.

«Ναι κοπέλα μου, είσαι και μόνη σου, καταλαβαίνω. Χαίρομαι που σου άρεσε όμως. Ψάχνεις μόνο εδώ στην πόλη ή και στα περίχωρα;»

«Δεν έχει τύχει να ψάξω στα περίχωρα, αλλά δεν είναι κακή ιδέα. Ίσως έπρεπε να δω κάτι και εκεί», του απάντησε.

«Σε ρωτάω γιατί νοικιάζω άλλο ένα σπίτι στην Πηγή. Δεν είναι μακριά, περίπου 10 χιλιόμετρα. Αν σου αρέσει αυτό, θα σου αρέσει και εκείνο σίγουρα, και είναι φθηνότερο λόγο της τοποθεσίας. Θες να το δεις και αυτό;» την ρώτησε.

«Αμέ! Γιατί όχι;»

«Ωραία. Θες να πάμε τώρα; Μπορείς να έρθεις μαζί μου και μετά να σε γυρίσω πάλι εδώ που έχω κάτι δουλίτσες αργότερα.»

     Έτσι και έγινε. Λίγη ώρα μετά βρίσκονταν έξω από μια αυλή, σε ένα αρκετά κοντινό χωρίο. Η αυλή ήταν αρκετά μεγάλη, αλλά της έλλειπε ζωή. Τα φυτά που κάποτε υπήρχαν εκεί, πλέον είχαν μαραθεί και η εικόνα της έμοιαζε εγκαταλελειμμένη. Περίπου στην μέση αυτής της έκτασης βρίσκονταν  μια πέτρινη μονοκατοικία. Η Ζωή από την πρώτη στιγμή ένιωσε πως επιτέλους είχε βρει το μέρος της, το σπίτι της, φανταζόταν ήδη τον εαυτό της εκεί μέσα. Όταν ο κύριος Μανώλης προχώρησε στο εσωτερικό της αυλής, εκείνη τον ακολούθησε πρόθυμα, χαζεύοντας τριγύρω της.

   Ανέβηκε πέντε μικρά σκαλάκια και βρέθηκε στην κεντρική είσοδο του σπιτιού. Μπαίνοντας μέσα, αντίκρισε ένα παλαιό οικοδόμημα, αλλά ανακαινισμένο και πολύ προσεγμένο. Ο πρώτος χώρος ήταν αρκετά μεγάλος και κατάλαβε πως ήταν το σαλόνι, συνέχιζε με ένα μικρό διάδρομο που η ευθεία του οδηγούσε στο υπνοδωμάτιο, ενώ στα δεξιά βρίσκονταν η κουζίνα. Στο τέλος του διαδρόμου βρισκόταν μια εσωτερική σκάλα, η οποία οδηγούσε σε ένα μικρό χώρο σε στυλ σοφίτας. Ενώ το σπίτι ήταν άδειο, η Ζωή μέσα του ένιωθε ζεστασιά. Η πέτρα στο εσωτερικό του της δημιουργούσε συναισθήματα αρμονίας και αμέσως πήρε την απόφαση να το νοικιάσει, χωρίς να την νοιάζει τίποτα. Μετά από την συζήτηση της με τον κύριο Μανώλη, η Ζωή αντιλήφθηκε πως το ενοίκιο ξεπερνούσε τον προϋπολογισμό της, αλλά όχι τόσο ώστε να είναι απαγορευτικό. Αυτό που την ανησυχούσε περισσότερο είναι το πώς θα μπορούσε να το γεμίσει με τα απαραίτητα, καθώς τα έσοδά της ήταν ακόμα λιγοστά. Αν και είχε τις οικονομίες της, δεν ήθελε να τις ξοδέψει, ήθελε να της αφήσει στην άκρη για τυχόν περίπτωση ανάγκης.

     Κατά την διάρκεια της επιστροφής, η συζήτηση με τον ιδιοκτήτη της έλυσε πολλά προβλήματα. Ο κύριος Μανώλης ήταν ένας άνθρωπος πολύ ευχάριστος και πολύ πρόθυμος να την βοηθήσει. Ρωτώντας την για την ζωή της και το πώς κατέληξε σε αυτό το μέρος, κατάλαβε πως πρέπει να είχε περάσει πολλά. Ίσως και αυτός ήταν ο λόγος που είχε τόση μεγάλη διάθεση βοήθειας προς αυτήν. Της είπε πως θα της έδινε ένα ψυγείο και ένα κουζινάκι που δεν το χρειάζονταν, πράγματα άκρως χρήσιμα για την Ζωή, τουλάχιστον στην αρχή. Όταν έμαθε πως ήταν δασκάλα προσφέρθηκε να της γνωρίσει δύο παιδάκια από το χωριό που οι γονείς τους έψαχναν μια κοπέλα για να τα βοηθάει στα μαθήματα του σχολείου.

     Όταν έφτασαν στην πόλη η Ζωή τον ευχαρίστησε θερμά για όλη του την βοήθεια. Σταμάτησαν στην τράπεζα, όπου σήκωσε ένα αρκετά μεγάλο χρηματικό ποσό, του έδωσε την προκαταβολή για το σπίτι, ενώ πήρε τα κλειδιά του σπιτιού και έδωσαν ξανά ραντεβού την επόμενη μέρα. Ήταν ακόμη νωρίς και αποφάσισε να πάει στα μαγαζιά για να αγοράσει ότι ήταν απαραίτητο για τον εξοπλισμό του σπιτιού. Δεν θα έπαιρνε πολλά πράγματα, μόνο όσα ήταν απολύτως απαραίτητα για την καθημερινότητα. Τα υπόλοιπα θα έρχονταν σιγά σιγά όσο δούλευε και μπορούσε θα γέμιζε το σπίτι με ότι της άρεσε. Είχε ήδη στο μυαλό της την διακόσμηση των χώρων, το ήθελε παλιό και παραδοσιακό.

 Η πρώτη της στάση ήταν για να αγοράσει κρεβάτι. Εκεί τα λεφτά δεν τα τσιγκουνεύτηκε. Επέλεξε ένα διπλό σιδερένιο κρεβάτι που παρέπεμπε στην δεκαετία του ’70, ωστόσο έδειχνε αρκετά σύγχρονο. Από το κατάστημα της είπαν πως η παραλαβή θα γίνει σε δύο μέρες και αυτό την βόλευε πολύ, καθώς όσο πιο γρήγορα έφευγε από το ξενοδοχείο, τόσα χρήματα θα γλίτωνε. Στη συνέχεια επισκέφτηκε ένα μεγάλο κατάστημα με είδη σπιτιού. Χάζευε εκεί μέσα πολύ ώρα, καθώς όλα τα προϊόντα ήταν πανέμορφα, σε αρκετά λογικές τιμές και σε διαφορετικά στυλ. Κρατήθηκε όμως και δεν αγόρασε πολλά. Αφού είχε βρει το συγκεκριμένο μαγαζί, δεν ανησυχούσε, τα υπόλοιπα θα τα έπαιρνε με τον καιρό. Με έναν πρόχειρο προϋπολογισμό υπολόγισε πως με τα λεφτά της δουλειάς και τις οικονομίες θα μπορούσε μια φορά την εβδομάδα να παίρνει και από κάτι για το σπίτι. Επομένως αρκέστηκε, σε ένα ξύλινο σκαλιστό τραπέζι σαλονιού, τα απαραίτητα για την κουζίνα, μερικά σεντόνια και πετσέτες. Όλα ήταν διαλεγμένα πολύ προσεκτικά και με πολύ γούστο. Το γεγονός ότι έφτιαχνε εκείνη ένα σπίτι που θα ήταν δικό της όπως ακριβώς το ήθελε την εξίταρε. Η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβει. Σταμάτησε σε ένα supermarket και προμηθεύτηκε ότι χρειάζονταν για τον καθαρισμό, σε ένα κατάστημα με ηλεκτρικά είδη που αγόρασε ένα στερεοφωνικό και κατευθύνθηκε ξανά προς το χωριό.

    Σταμάτησε έξω από το σπίτι με το αυτοκίνητο της και πήρε μαζί της μόνο ότι χρειαζόταν. Βρέθηκε για άλλη μια φορά στην αυλή χαζεύοντας τριγύρω της και εξερεύνησε με λεπτομέρεια τον χώρο και φανταζόταν πως θα ήταν αφού τον είχε περιποιηθεί. Προείχε όμως το εσωτερικό του σπιτιού. Μπαίνοντας στο σπίτι άνοιξε όλα τα παράθυρα για να μπει αέρας και φώς. Καθάρισε μια μικρή γωνία του σαλονιού και σύνδεσε το στερεοφωνικό στην πρίζα. Η μουσική ήχησε απαλά και η διάθεση της εκτοξεύτηκε στα ύψη. Επόμενη κίνηση της ήταν να αρχίσει το καθάρισμα και ξεκίνησε από το μπάνιο. Οι κινήσεις της ήταν γρήγορες αλλά προσεκτικές. Βιαζόταν καθώς το απόγευμα έπρεπε να κρατήσει την Αναστασία, ωστόσο ήθελε να τα κάνει όλα τέλεια. Ο χρόνος περνούσε γρήγορα και όταν πια έπρεπε να φύγει είχε καταφέρει να τελειώσει με το μπάνιο και την κουζίνα. Έβγαλε από το αμάξι τα υπόλοιπα πράγματα και τα άφησε εκεί. Έκλεισε και έφυγε ενώ ανυπομονούσε να γυρίσει ξανά.

     Σε όλη την διάρκεια της επιστροφής στο ξενοδοχείο σκεφτόταν και ονειρευόταν το πώς θα φτιάξει αυτό το πανέμορφο σπίτι. Δεν ήταν καθόλου αγχωμένη, όπως απαιτούσε η κατάσταση. Είχε απλά μια προσμονή να το δει ολοκληρωμένο, ενώ απολάμβανε  όλη τη διαδικασία. Φτάνοντας στο ξενοδοχείο έφαγε και έκανε ένα μπάνιο και έφυγε νωρίς. Η Δήμητρα, η μαμά της Αναστασίας χάρηκε πολύ με τα νέα της και ήταν εξίσου πρόθυμη να την βοηθήσει, όπως ο κύριος Μανώλης. Η Ζωή ένιωθε αρκετά τυχερή που είχε γνωρίσει αυτούς τους ανθρώπους και δεν ένιωθε πλέον μόνη της.

     Η υπόλοιπη μέρα κύλησε όπως οι προηγούμενες. Η Αναστασία διάβασε τα μαθήματά της και στη συνέχεια συζητούσαν και έπαιζαν μέχρι να γυρίσουν οι γονείς της από την δουλειά. Όταν πλέον έφυγε είχε ακόμα πολύ υπερένταση αν και ένιωθε αρκετά κουρασμένη. Ήθελε να γυρίσει στο σπίτι και να συνεχίσει το καθάρισμα αλλά αποφάσισε να πάει στο ξενοδοχείο και να ξεκουραστεί. Είχε το επόμενο πρωινό ελεύθερο να ασχοληθεί όσο ήθελε.

Σάββατο , 21/02/2004

     Η ώρα πέρναγε χωρίς να ήθελαν, αλλά δεν τους έκανε το χατίρι να σταματήσει. Είχαν τελειώσει τα περιθώρια της διαμονής τους στο ξενοδοχείο, ο καθένας έπρεπε να πάει στον προορισμό του. Εκείνη έδειχνε αινιγματική, χωρίς να το ήθελε και εκείνος προσπαθούσε να την καταλάβει μάταια. Ένας τοίχος ήταν υπερυψωμένος μπροστά της και ο μόνος τρόπος για να τον ξεπεράσει ήταν να την κάνει να γελάσει. Είχε ανάγκη από γέλιο. Μόνο αυτό βοηθούσε στην εξερεύνηση του χαρακτήρα της. Δύσκολη εξερεύνηση, άβατος δρόμος.

     Όταν ξαναμπήκαν στο λεωφορείο για τον δρόμο του γυρισμού και κατάλαβε ότι σε λίγη ώρα θα την έχανε, πανικοβλήθηκε. Προσπαθούσε να της δείξει πως ήθελε να την ξαναδεί, εκείνη όμως ήταν απόμακρη για κάτι παραπάνω, πράγμα που τον μπέρδευε, καθώς την προηγούμενη νύχτα ήταν αλλιώς, ήταν πιο δοτική. Μάταιες οι προσπάθειες του έπεφταν στο κενό, αλλά κάτι μέσα του έλεγε πως τα πράγματα δεν ήταν όπως έδειχναν. Και δεν ήταν. Γι’ αυτό και το προσπαθούσε συνεχώς.

«Δηλαδή δεν θα σε ξαναδώ; Δεν θα μου πεις τίποτα για εσένα;» την ρώτησε ξανά.

«Τίποτα» του απάντησε.

«Θες να μου πεις ότι άλλαξαν οι ρόλοι; Πλέον οι γυναίκες εκμεταλλεύονται τους άντρες και μετά τέλος;»

«Σε εκμεταλλεύτηκα;» του απάντησε ειρωνικά αλλά γελαστή.

     Εκείνος πλέον δεν ήταν σε διάθεση για πλάκα. Τον ενοχλούσε η στάση της, σχεδόν τον νευρίαζε. Έβλεπε πως τον ήθελε αλλά δεν ανταποκρίνονταν όπως άρμοζε η κατάσταση. Και έτσι σταμάτησε να πιέζει. Αρκέστηκε στο να της επαναλάβει που μπορούσε να τον βρει αν ποτέ ήθελε και το άφησε πάνω της, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε εκείνη. Το ταξίδι συνεχίστηκε σε κλίμα σιωπής και όταν έφτασε άφησε ένα απαλό φιλί στο μάγουλο της και έφυγε πρώτος.

      Η Ζωή κατεβαίνοντας από το λεωφορείο, πήρε την βαλίτσα της και ύστερα ένα ταξί. Ο Άγγελος συνάντησε τον φίλο του που τον είχε ειδοποιήσει να τον περιμένει και αφού μπήκαν στο αμάξι σχεδόν τον διέταξε να ακολουθήσει ένα ταξί, το ταξί. Αυτός ήταν και ο τρόπος που έμαθε μερικά πράγματα για εκείνη. Φτάνοντας ταυτόχρονα έξω από το σπίτι της κατάλαβε τις διαφορές τους και ίσως να κατανόησε τους λόγους που εκείνη ήταν απόμακρη. Είχε μπροστά του ένα τεράστιο αρχοντικό και πολυτελέστατο σπίτι. Υπέθεσε λοιπόν πως η Ζωή ήταν ένα πλουσιοκόριτσο που απλά έκανε το κέφι του μια νύχτα χωρίς να έχει ανάγκη κάτι παραπάνω από εκείνον. Με αυτήν την εντύπωση έφυγε.

     Εκείνη φτάνοντας στο σπίτι την κατέβαλε ένα άγχος και μια αγωνία που σχεδόν είχε ξεχάσει με τα γεγονότα της προηγούμενης βραδιάς. Μπαίνοντας στο σπίτι συνάντησε μια κατάσταση που σε καμία περίπτωση δεν είχε φανταστεί το μέγεθος της τραγικότητας της. Βρίσκονταν όλοι στο σαλόνι και επικρατούσε ένας πανικός. Η μητέρα της ήταν όρθια φώναζε υστερικά στον αδερφό της. Ο πατέρας της καθόταν αμίλητος και η μικρή της αδερφή έκλαιγε σε μία γωνία. Βλέποντας αυτό το θέαμα δεν ήξερε πώς να αντιδράσει, ένιωσε τους παλμούς της να ανεβαίνουν στα ύψη και τα μάτια της να καίνε προσπαθώντας να συγκρατήσουν τα δάκρυα της. Η μικρή της αδερφή ήρθε τρέχοντας στην αγκαλιά της και η Ζωή προσπαθώντας να την προστατέψει την έκλεισε με τα χέρια της σε έναν κόσμο που δεν κινδύνευε. Την πήρε και την πήγε στο δωμάτιο της.

«Όλες οι οικογένειες έχουν προβλήματα μικρή μου μερικές φορές. Έχει συμβεί κάτι σοβαρό, γι’ αυτό και όλος ο τσακωμός. Δεν θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω τώρα, γιατί δεν θα καταλάβεις. Θα πάω έξω να τους ηρεμίσω λίγο. Αυτό που θέλω από εσένα είναι να μείνεις εδώ και να προσπαθήσεις να ηρεμίσεις. Αργότερα θα έρθω και θα στα εξηγήσω όλα, ναι;» της είπε απόλυτα οργανωμένη για το τι πρέπει να κάνει και η μικρή συμφώνησε κοιτάζοντάς την με αγωνία.

     Η Ζωή όταν έφτασε στο σαλόνι αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Κανείς εκεί μέσα δεν ήταν ψύχραιμος για να χειριστεί την όλη κατάσταση. Με μια φωνή τους έκανε να σταματήσουν να τσακώνονται και ζήτησε εξηγήσεις.

«Η μικρή έχει τρομάξει πολύ, σταματήστε να φωνάζετε τώρα και πείτε μου τι ακριβώς συμβαίνει εδώ μέσα γιατί θα τρελαθώ.»

«Συμβαίνει ότι ο αδερφός σου Ζωή έχει βάλει σκοπό της ζωής του να μας κάνει ρεζίλι στον κύκλο μας. Επιτρέπεται να με παίρνουν τηλέφωνο και να μου λένε ότι τον βλέπουν σε κακόφημα μέρη με ανθρώπους του υποκόσμου;»

«Ορίστε; Με κουβαλήσατε από τη Θεσσαλονίκη για αυτό το λόγο; Μαμά είσαι σοβαρή; Εγώ άλλα είχα καταλάβει, είχα τρομάξει απίστευτα. Τι μου λες ακριβώς τώρα δεν καταλαβαίνω.»

«Αυτό που κατάλαβες είναι Ζωή, απλά η μητέρα σου έχει άλλες προτεραιότητες όπως βλέπεις. Ο Χρήστος έχει μπλέξει με ναρκωτικά και χθες ζήτησε την βοήθεια μας. Το θέμα του κύκλου τώρα απασχολεί μόνο την μητέρα σου όπως βλέπεις» απάντησε ο πατέρας της γεμάτος ψυχραιμία, η οποία σε καμία περίπτωση δεν χαρακτήριζε και την μητέρα της.

«Θες να μου πεις πως δεν θα έπρεπε να με νοιάζει δηλαδή; Το τι θα πει ο κόσμος; Αν είναι ποτέ δυνατόν! Και για τι έπρεπε να ενδιαφέρομαι ας πούμε;»

«Μάνα έλεος σε βαρέθηκε η ψυχή μου πια. Σου λέω είμαι σε απελπιστική κατάσταση, θέλω να ξεφύγω, δεν αντέχω άλλο μου κάνει κακό. Πεθαίνω ρε μάνα μέρα με την μέρα κ εσένα σε νοιάζει το τι θα πουν; Να ξεφύγω πρέπει.»

«Να μην έμπλεκες ρε Χρήστο. Και εγώ τι θες να κάνω τώρα; Να σε πάω και σε κανένα ίδρυμα και να το μάθουν και οι πέτρες; Τι μου ζητάς ακριβώς;»

«Μπαμπά, πάρε την μαμά και φύγετε τώρα από το σπίτι σε παρακαλώ, παραλογίζεται, θα μείνω εγώ εδώ. Πήγαινε την στο εξοχικό να ηρεμήσετε  να τα συζητήσετε και να βρείτε μια λύση. Το ίδιο θα κάνουμε και εμείς εδώ αλλά απ’ ότι φαίνεται όλοι μαζί δεν συνεννοούμαστε» έδωσε την λύση η Ζωή.

     Αντιρρήσεις υπήρχαν πολλές από την πλευρά της μητέρας της, αλλά αναγκάστηκε να υπακούσει στην συμμαχία πατέρα και κόρης. Έπρεπε με κάποιο τρόπο να την ηρεμήσουν και να την κάνουν να σκεφτεί λογικά για ακόμα μια φορά. Η αντίδραση αυτή ήταν συχνό φαινόμενο και γνώριζαν πώς να το χειριστούν. Αυτό που δεν είχαν καταφέρει βέβαια ήταν να το αναστείλουν. Η κυρία Ελένη ήταν έτσι και έτσι θα παρέμενε, το ήξεραν καλά πλέον. Στη συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια λειτούργησε ανασταλτικά για τον Χρήστο, όπως ήταν λογικό. Ο άντρας της όμως για άλλη μια φορά θα την έφερνε στα λογικά της, όπως μόνο αυτός μπορούσε.

«Ρε Ζωή είναι ποτέ δυνατόν να την νοιάζουν αυτά τα πράγματα;»

«Χρήστο η μαμά δεν είναι το θέμα μας τώρα. Μην περιμένεις από εμένα να την κατηγορήσω και να δικαιολογήσω εσένα, γιατί δεν θα το κάνω. Μπορεί να έχει άδικο αλλά την ξέρεις πολύ καλά τόσα χρόνια και απορώ προς τι αυτή η μεγάλη έκπληξη. Επειδή αφορά εσένα ή επειδή είναι μια πάρα πολύ καλή αφορμή να ασχοληθούμε με αυτό και όχι με το πρόβλημά σου. Γιατί είναι δικό σου πρόβλημα!»

«Το ξέρω.»

«Δεν θα σου χαϊδέψω τα αυτιά αδερφέ. Το κήρυγμα που δεν άκουσες από εκείνη θα το ακούσεις τώρα από εμένα. Πως στο καλό τα κατάφερες; Τι σκεφτόσουν; Τι σου έλειψε  Είσαι 26 χρονών άντρας πλέον, είναι δυνατόν να σου κάνω εγώ κήρυγμα;»

«Απλά συνέβη Ζωή, το θέμα είναι τι θα κάνουμε τώρα.»

«Άκουσε να σου πω Χρήστο για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα. Θα στο πω μια και μόνη φορά. Είσαι λάθος και το ξέρεις αλλά αφού εσύ ζήτησες βοήθεια, εγώ θα σε βοηθήσω. Θα είμαι δίπλα σου σε ότι χρειαστείς. Θα το παλέψουμε μαζί υπό έναν όρο. Θα είσαι ειλικρινής και θα μου λες πάντα την αλήθεια. Αν ποτέ καταλάβω πως μου κρύβεις πράγματα ή μου λες ψέματα, θα είσαι μόνος σου σε όλο αυτό. Το κατάλαβες;»

«Ευχαριστώ Ζωή. Ναι πάντα την αλήθεια. Είναι και κάτι άλλο που θέλω να σου πω. Η Μαρία με παράτησε. Τα έμαθε και με άφησε.»

«Το τελευταίο πράγμα που με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή είναι τα γκομενικά στο αδερφέ. Δεν είναι της παρούσης. Πάμε στην Χαρά, την έχουμε αφήσει πολύ ώρα μόνη της. Θα της εξηγήσουμε τι έχει γίνει. Εσύ θα το κάνεις. Εσύ πρέπει!»

«Και τι θα της πω δηλαδή ρε Ζωή. Είναι μικρό παιδί. Πως θα της εξηγήσω;»

«Με λόγια απλά και κατανοητά ρε Χρήστο. Αυτό το μικρό παιδί φαίνεται πως έχει πολύ περισσότερο μυαλό από εσένα. Δεν μπορεί να ζει έτσι σε αυτό το σπίτι και να μην καταλαβαίνει τι γίνεται. Πρέπει να ξέρει. Πάμε!»  

***

Φταις

Φταις γιατί ...

ενώ δεν είσαι δυνατή, θες να δείχνεις και το καταφέρνεις,

ο βαθμός της προσαρμοστικότητας αναφορικά με τις σχέσεις σου είναι ανεπίτρεπτος,

τα κουτάκια στο μυαλό σου δεν σου αφήνουν περιθώρια να ζήσεις,

σκέφτεσαι πολύ,

νιώθεις τα πάντα πολύ,

δεν είσαι ελεύθερη,

φοβάσαι,

φοβάσαι την μοναξιά,

δεν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου,

δεν έχεις ολοκληρωμένη προσωπικότητα,

σου λείπουν τόσα,

με τίποτα δεν είσαι ευχαριστημένη,

απαιτείς,

ζητάς,

Φταις γιατί πάντα πρέπει να ρίχνεις ευθύνες και το καταφέρνεις!

Feedback..

    Δεν μπορούσα να σκεφτώ καλύτερο τίτλο από αυτόν! Ανατροφοδότηση λοιπόν ο ορισμός ελληνιστί και φυσικά μιλάω για την δουλειά μου.. Μια δουλεία που θεωρητικά μου άρεσε και πρακτικά νομίζω πως την αγαπώ! Όλα τα επαγγέλματα έχουν τις δυσκολίες τους. Αντικειμενικές και υποκειμενικές. Υποκειμενικά λοιπόν θεωρώ πως το επάγγελμα του Κοινωνικού Λειτουργού είναι δύσκολο επάγγελμα, ως προς την ψυχική δύναμη που πρέπει να έχεις. Η δύναμη αυτή οφείλει μερικές φορές να αυξάνεται σύμφωνα με τις συνθήκες και ειδικά όταν δουλεύεις με κοινωνικές ομάδες που νιώθεις πως ότι και να κάνεις δεν μπορείς να βοηθήσεις. Μια από αυτές είναι και οι ηλικιωμένοι. 

     Όταν δουλεύεις με αυτούς αισθάνεσαι συνεχώς οτι η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη και πως εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Επομένως θεωρείς πως δεν υπάρχει ανατροφοδότηση, ενώ η ματαίωση είναι χαρακτηριστικό της καθημερινότητας. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει όμως τελικά και το κατάλαβα σήμερα. Εδώ και τέσσερις μέρες πηγαίνω στην δουλειά με πολύ κακή διάθεση, αλλά με το που αρχίσω να ασχολούμαι με τους ηλικιωμένους, αυτόματα ξεχνάω τα πάντα. Οτι με στεναχωρεί, οτι πρόβλημα και αν έχω, οτι με πονάει, πλέον απλά δεν υπάρχει.

     Την πρώτη μέρα νόμιζα πως εγώ το προσπάθησα. Οτι εγώ άφησα απ' έξω τα πάντα και έκανα απλά την δουλειά μου όπως καλύτερα μπορούσα, ανεξάρτητα από την δική μου άσχημη ψυχολογία. Την δεύτερη μέρα έτυχε κατά την διάρκεια της δουλειάς να βρίσκεται μαζί μου η μητέρα μου για λίγο και ήταν μια μέρα δύσκολη. Ήμουν εκεί ένα ολόκληρο 12ωρο. Όταν γυρίσαμε σπίτι λοιπόν μου είπε πως θαυμάζει το κουράγιο μου και το πως μπορώ να ξεχνάω τα πάντα και να είμαι "εκεί". Εγώ της απάντησα πως πρέπει, πως είναι η φύση της δουλειάς. Την τρίτη μέρα όμως συνειδητοποίησα πως δεν το προσπαθώ εγώ, πως γίνεται τελείως ασυναίσθητα. Πως απλά όταν είμαι στην δουλειά, είμαι καλά. Και σήμερα ήταν το αποκορύφωμα γιατί κατάλαβα πως όχι δεν είμαι καλά, απλά είμαι καλύτερα. Απλά με βοηθάει.

     Σήμερα ήρθε μια ηλικιωμένη σε μια δύσκολη στιγμή κατά την διάρκεια της ημέρας. Προφανώς κατάλαβε πως δεν είμαι όσο καλά δείχνω και μεταξύ άλλων μου είπε "Σε ευχαριστώ που με βοηθάς, ακόμα και όταν δεν μπορείς να με βοηθήσεις". Τι άλλο να ζητήσει ένας Κοινωνικός Λειτουργός εκτός από αυτό; Πόσο παραπάνω ανατροφοδότηση μπορεί να θέλει; Ένα παράδειγμα γιατί πρέπει να καταλάβουμε πως οι ανθρώπινες σχέσεις μπορεί να είναι "Δίνω για να πάρω" αλλά δεν πρέπει να χαρακτηρίζονται αποκλειστικά με αυτή τη σειρά. Μερικές φορές πρέπει να πάρουμε για να έχουμε την δύναμη να δώσουμε!

Το τέλος μας δες..

     Νιώθω τόση μεγάλη ανάγκη να γράψω, να εκφραστώ, να μοιραστώ. Σκέψεις δίχως σειρά, συναισθήματα δίχως όρια. Ήμουν εκεί. Έκανα σχεδόν όλα ήθελα να κάνω. Όλες μου οι αισθήσεις τόσο στην ένταση. Δεν μπορούσα να χορτάσω ότι έβλεπα, ότι άκουγα, ότι ένιωθα. Ήξερα. Μα δεν με εμπόδισε τίποτα να ζήσω όσο περισσότερο μπορούσα ευτυχισμένη. Και πέρασα 3 μέρες γεμάτες ευτυχία. Έκανα τόσα πράγματα, ένιωσα άλλα τόσα. Εσύ, οι άλλοι, η πόλη. Η ζωή δεν είναι πάντα γεμάτη ευτυχία όμως.
     Έτσι ήρθε και το τέλος. Γιατί έπρεπε.. Γιατί δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Έπρεπε; Δεν υπήρχε άλλη επιλογή; Πόσες φορές το είχα φανταστεί, πόσες φορές ήλπισα να ήταν έτσι όπως έγινε. Και τώρα έγινε και εγώ το μόνο που θέλω είναι να γυρίσω τον χρόνο πίσω. Να μην έφευγα.. Να σταματούσα εκεί τα πάντα. Να έμενα εκεί. Πόσο μπερδεμένα συναισθήματα.. Πόσο μπερδεμένη Γεωργία.. Λυπάμαι τόσο πολύ που τελείωσε.. Χαίρομαι άλλο τόσο που τελείωσε με λόγια αγάπης.. Από την μια χαίρομαι που έγινε γιατί δεν είχαμε άλλη επιλογή, από την άλλη πόσο φοβάμαι, μήπως τελικά είχαμε και δεν την είδαμε.. Πως γίνεται να φεύγεις με τόσο όμορφα λόγια, με τόση αγάπη, αλλά να φεύγεις;
     Είμαι μόνη μου μετά από πάρα πολλά χρόνια.. Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να είμαι μόνη μου. Δεν με θυμάμαι να φλερτάρω, να παίζω.. Δεν το θέλω. Θέλω όλα όσα είχα και τα έχασα λόγω των συνθηκών. Πόσο μισώ αυτές τις συνθήκες; Την χώρα, την κρίση, την πόλη, την απόσταση, εμένα και τις αντοχές μου. Πόσο θέλω να βρίσω ότι με εμπόδισε να είμαι καλά.. Πόσο θέλω να πατήσω ένα κουμπί και να βρεθώ στην στιγμή που θα το έχω ξεπεράσει και θα είμαι καλά.. Πίσω ο χρόνος δεν πάει. Μπορεί τουλάχιστον να τρέξει μπροστά; Ας κάνει κάτι να βοηθήσει.. Μόνη μου δεν μπορώ.
     Και θυμάμαι.. Και γαμώτο γιατί πρέπει να θυμάμαι μόνο τα καλά; Γιατί κάθε του εικόνα στο μυαλό είναι χαμογελαστή; Πολύς καιρός.. πολλές αναμνήσεις. Πονάω. Και γαμώτο ήταν επιλογή μου. Πόσο παραπάνω έπρεπε να το δουλέψω στο μυαλό μου για να είμαι σίγουρη και να μην έχω τις απορίες που έχω τώρα. Τις αμφιβολίες.. Πως θα κοιμηθώ χωρίς να σου έχω πει καληνύχτα; Πώς θα ξυπνήσω χωρίς να πρέπει να σε σκεφτώ; Τι να περιμένω τώρα που τα ταξίδια δεν θα είναι τόσο συχνά; Πόσο δύσκολο είναι..
     Ποτέ μου δεν πίστεψα ότι θα πονέσω τόσο πολύ. Είχα την εντύπωση πως είχα περάσει πιο δύσκολα στο παρελθόν. Ποιος να μου το έλεγε πριν 2.5 χρόνια ότι θα προχωρούσα την ζωή μου μαζί σου, μετά από τόσο πόνο, οτι θα κατάφερνα να ξεπεράσω όσα έζησα, οτι κατάφερα να ήμουν ευτυχισμένη.. Ποιος να μου το έλεγε πως θα χώριζα μαζί σου και θα ένιωθα χειρότερα από ποτέ; Δεν συγκρίνω. Δεν το έκανα ποτέ. Ούτε ανθρώπους, ούτε καταστάσεις. Αυτή τη φορά είναι διαφορετικά όμως. Έχω την ανάγκη να πω στον εαυτό μου οτι θα το ξεπεράσω όπως και το προηγούμενο. Για να το πιστέψω. Τότε όμως ήταν διαφορετικά, τότε υπήρξες ΕΣΥ. Ήθελα να υπάρξεις εσύ! Τώρα δεν θέλω τίποτα.. Τότε ζούσα αρρωστημένα.. Τώρα είναι τόσο φυσιολογικό όλο το σκηνικό.. Τότε μπορούσα να ρίξω ευθύνες.. Τώρα το μόνο που μπορώ είναι να πω ένα τόσο μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Και το είπα και θα συνεχίσω να το λέω...
     Ευχαριστώ για όσα έζησα, για όσα έκανα, για όσα ένιωσα, για όσα πήρα, για όσα ΕΜΑΘΑ. Γιατί βγαίνω από αυτή τη σχέση και είμαι καλύτερος άνθρωπος. Ευχαριστώ για όσα εσύ έκανες, για όσα άντεξες, για τα όρια σου που τα ξεπέρασες, σε ευχαριστώ που άλλαξες, γιατί και εσύ είσαι ακόμα καλύτερος άνθρωπος από εμένα.. Γιατί για εσένα ήταν πιο δύσκολο, να αισθανθείς, να εκφραστείς, γιατί εσύ έκανες υπεράνθρωπες προσπάθειες.. Και ας μην τις έβλεπα τότε.. Τις βλέπω τώρα.. Πόσο σε ευχαριστώ για το τελευταίο σου μήνυμα.. Πόσο χαίρομαι που τελικά κατάφερα να σε κάνω να κάνεις πράγματα που στην αρχή, δεν θα τα φανταζόσουν καν. Πόσο χαίρομαι που όλοι γύρω μου παρατηρούν την τόσο μεγάλη αλλαγή σου. Πόσο ελπίζω να συνεχίσεις έτσι και μόνος σου για αρχή και πόσο πραγματικά ελπίζω να βρεθούν οι κατάλληλοι άνθρωποι στον δρόμο σου για να συνεχίσουν το δικό μου έργο.. Πόσο σε αγαπώ..

     Τελικά είχες δίκιο.. Δεν υπάρχουν αυτονόητα, ούτε δεδομένα στις ανθρώπινες σχέσεις..

     Ήμουν με έναν άνθρωπο τόσο καιρό, χωρίς λόγια, μόνο με πράξεις. Ήμουν με έναν άνθρωπο που το τελευταίο του σ' αγαπώ ήταν τόσο δυνατό, γιατί ήταν από τις λίγες φορές που το είπε.. Και χαίρομαι τόσο που μου το είπε, χωρίς να λυπάμαι πλέον που δεν το είχα ακούσει πολλές φορές νωρίτερα. Γιατί δεν θα το αμφισβητήσω ποτέ. Θα είναι πάντα εκεί.. Μια σχέση χωρίς υποσχέσεις, αλλά σίγουρα δεν ήταν "Υπο-σχεση"..

     Να μην ζητάς συγνώμη για τίποτα.. Στην ειλικρίνεια δεν χωράει συγνώμη..

Εύχομαι να είμαι καλά για να μπορέσω να έρθω ξανά, να σε πάρω αγκαλιά και να σε ρωτήσω τα νέα σου.. Να σε δω να μου μαγειρεύεις.. Ελπίδες; Να είσαι εσύ καλύτερα από εμένα..

Επιθυμίες

Μόνο να κοιτάξω το πρόσωπο σου που μόλις ξύπνησε,

να φιλήσω τα χείλη σου που ακόμα δεν έχουν σχηματίσει λέξεις,

να ακούσω την βραχνή φωνή σου από τον ύπνο,

να ξαπλώσω δίπλα σου και να σε πάρω αγκαλιά,

να σε πειράξω θέλοντας να σε ξυπνήσω, γιατί δεν πρέπει να χάνουμε λεπτό,

να γκρινιάξεις και να το πάρω απόφαση οτι τελικά θα κοιμηθείς ξανά,

να προσπαθήσω να κοιμηθώ και να μην μπορώ,

να σηκωθούμε από το κρεβάτι μαζί, όπως τότε, σαν να μην πέρασαν τόσοι μήνες χώρια σου,

να σε φιλήσω ξανά πριν φύγεις, ανυπομονώντας να σε δω μετά από λίγες ώρες,

να κοιτάξω γύρω μου και να θυμηθώ,

να πιω έναν καφέ μαζί σου, μιλώντας για όλα όσα γίνονται γύρω μας,

να σε χαζέψω μέσα στην παρέα και να αποθηκεύσω αυτή την εικόνα στο μυαλό μου, γελαστό,

να ξαπλώσω ξανά δίπλα σου το βράδυ,

να νιώσω ξανά ολοκληρωμένη..

Είναι κρίμα που το όνειρο θα κρατήσει μόνο τρεις μέρες..

Άν..

Τι θα γινόταν άραγε αν δεν είχα κουραστεί τότε με τις τότε συνθήκες;

Τι θα γινόταν αν εσύ δεν είχες το θάρρος να προχωρήσεις σε κάτι το τόσο δύσκολο; Γιατί στο λέω εγώ τώρα. Ήταν δύσκολο. Απορώ ακόμα με τον εαυτό μου πως τα κατάφερα..

Τι θα γινόταν αν δεν τα κατάφερνα άραγε;

Τι θα γινόταν αν εκείνο το παγωμένο βράδυ δεν πίναμε αυτή την μπύρα στην πλατεία;

Τι θα γινόταν αν εκείνες τις μέρες που εγώ ήμουν μπερδεμένη, δεν έπαιρνα την σωστή απόφαση; Γιατί στο λέω εγώ  τώρα ξανά. Ήταν σωστή. 

Τι θα γινόταν αν στις τόσες δυσκολίες μας εγώ έκανα πίσω;

Τι θα γινόταν αν εσύ δεν προσπαθούσες για κάτι που δεν ήθελες;

Τι θα γινόταν αν δεν είχαμε αγαπήσει ο ένας τον άλλον; Πόσα πράγματα θα είχαμε χάσει;

Μπορείς έστω και λίγο να φανταστείς τι θα γινόταν; 

Άσκοπες αλλά ωραίες αυτές οι ερωτήσεις, τουλάχιστον όσον αφορά το παρελθόν...

Και τώρα; 

Τι θα γίνει αν υποκύψω στην τόση μεγάλη κούραση που νιώθω;

Τι θα γίνει αν πιεστώ λίγο ακόμα και ξεχάσω αυτές τις τόσο Αντικειμενικές Δυσκολίες;

Τι θα γίνει αν πάρω το ρίσκο; 

Γιατί μωρό μου, ρίσκο είναι..

Καλό μήνα!!

     Το καλοκαιράκι τελείωσε, οι διακοπές έλαβαν τέλος και επιτέλους μερικά πράγματα έχουν αρχίσει να μπαίνουν στην θέση τους. Η καθημερινότητα έχει αρχίσει να αλλάζει προς το καλύτερο και ακόμα υπάρχει ελπίδα. Ο νέος μήνας φαίνεται πολλά υποσχόμενος και εμείς δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα άλλο, παρά να τον πιστέψουμε. Ας ελπίσουμε για ακόμα μια φορά πως όλα θα πάνε καλά και ας είμαστε αισιόδοξοι..

     Όσο για όλα εκείνα που πηγαίνουν στραβά ή παραμένουν σταθερά, νομίζω πως είναι πλέον ώρα να τα επανεξετάσουμε και αν έχουμε την δυνατότητα να τα βγάλουμε από την ζωή μας. Δεν είναι κακό να παραδεχτεί κάποιος πως κάτι έχει τελειώσει. Δεν πρέπει να μένουμε στο παρελθόν, όσο και αν το θέλουμε. Πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά όσο και αν μας πειράζει. Ο χρόνος είναι σύμμαχος μας τις περισσότερες φορές για να μας κάνει να πάρουμε καθοριστικές ή και δύσκολες αποφάσεις. 

     Η φωνή της λογικής μίλησε για μια ακόμη φορά, ας δούμε τι θα πράξει το συναίσθημα και αυτόν τον μήνα..

No 3

 Δευτέρα, 03/09/2012

     Το όνειρο της διακόπηκε απότομα, ξύπνησε από τον ήχο του κινητού της που την ειδοποιούσε πως είχε μήνυμα. Σηκώθηκε δυσαρεστημένη και το έψαξε μέσα στην τσάντα της. Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό της όταν είδε ότι ο αποστολέας ήταν η κολλητή της και μοναδική φίλη της.

«Θα μπορούσα να θυμώσω αλλά δεν θα το κάνω. Μου λείπεις ήδη, αλλά χαίρομαι πολύ για την απόφαση σου. Μην χαθείς. Σ’ αγαπώ.»

Δεν ήθελε να απαντήσει, αλλά ήξερε πως έπρεπε, επομένως έγραψε μια σύντομη απάντηση: «Είμαι καλά. Και εγώ σ’ αγαπώ.»

     Έξω είχε αρχίσει να νυχτώνει και οι δείχτες του ρολογιού της έδειχναν ήδη επτά το απόγευμα. Έπρεπε να συνεχίσει το ταξίδι της. Με γρήγορες κινήσεις, απενεργοποίησε το κινητό της, ντύθηκε, έπλυνε το πρόσωπό της, πήρε την τσάντα της και βγήκε από το δωμάτιο. Δεν κοίταξε πίσω της, δεν χρειάζονταν, το όνειρο που είχε δει της αρκούσε για να θυμηθεί ότι λεπτομέρειες είχε ξεχάσει από την τελευταία νύχτα που έμεινε σε εκείνο το δωμάτιο ξανά. Πλήρωσε και έφυγε από το ξενοδοχείο βιαστική. Δεν είχε πολύ χρόνο, ήθελε να φτάσει στα Τρίκαλα όσο πιο γρήγορα γινόταν.

     Ξεκούραστη πια, ταξίδευε πιο άνετα. Η μουσική ηχούσε στα αυτιά της απαλά και ο αέρας που έμπαινε από τα παράθυρα ανακάτευε τα μαλλιά της. Δεν την ένοιαζε τι άφηνε πίσω, δεν ανησυχούσε για τίποτα από το παρελθόν. Σκέφτονταν μόνο τα επόμενα βήματα της. Ένοιωθε πως είχε την ανάγκη να ηρεμήσει, να ξεκουραστεί, ενώ παράλληλα ήξερε πολύ καλά πως έπρεπε να δράσει γρήγορα. Είχε πολλές υποχρεώσεις όπως να βρει σπίτι, δουλειά, να αγοράσει ότι χρειάζονταν και άλλα για να φτιάξει την νέα της ζωή στην καινούρια της πόλη. Όσο ταξίδευε λοιπόν, τα έβαλε όλα σε τάξη στο μυαλό της και χωρίς να το καταλάβει η ώρα πέρασε πολύ εύκολα και πλέον είχε σχεδόν φτάσει.

     Μπαίνοντας στην πόλη και στο εμπορικότερο κομμάτι της, βρήκε μια θέση για το αυτοκίνητο και το πάρκαρε. Η ώρα ήταν ήδη οκτώ και έπρεπε να βρει ένα ξενοδοχείο για να διανυκτερεύσει. Πήρε την βαλίτσα της και ξεκίνησε μια μικρή βόλτα στην πόλη με τα πόδια. Περπατούσε αργά και χάζευε τριγύρω της, τα μαγαζιά και τους ανθρώπους, όπου πλάι τους και η ίδια ένιωθε ήρεμη. Κατευθύνθηκε προς το ποτάμι της πόλης και θαύμασε για μια ακόμη φορά την φυσική του ομορφιά. Λίγα μόλις μέτρα από της όχθες του ποταμού βρίσκονταν το ομώνυμο ξενοδοχείο «Λήθαιον». Αποφάσισε να περάσει εκεί την νύχτα της, οπότε περπάτησε μέχρι την είσοδό του και ακολούθησε την ίδια διαδικασία.

     Μπήκε σε ένα δωμάτιο που αυτή τη φορά δεν της θύμιζε τίποτα. Ήταν μικρό, αλλά ταυτόχρονα άνετο, ζεστό και καθαρό. Το μπαλκόνι έβλεπε στο ποτάμι και της χάριζε την υπέροχη θέα του. Άνοιξε την βαλίτσα της και έβγαλε από μέσα ότι της χρειάζονταν. Κουρασμένη από όλη την ημέρα, μπήκε στο μπάνιο, γέμισε την μπανιέρα με χλιαρό νερό και μπήκε μέσα. Το μπάνιο της ήταν ανακουφιστικό και ηρεμιστικό. Κατά την διάρκεια του εντυπωσιάστηκε με την απόλυτη χαλάρωση και ηρεμία που είχε. Από την στιγμή που έφυγε από την Αθήνα αυτά τα συναισθήματα την κατέκλυσαν  αλλά αυτό που της έκανε εντύπωση ήταν ότι όσο περνούσε η ώρα τόσο πιο χαλαρή αισθάνονταν. Σχεδόν δεν το πίστευε ότι ένας άνθρωπος θα μπορούσε να ήταν τόσο ήρεμος. Μάλλον δεν το είχε ξανανιώσει ποτέ της. Έμεινε ώρα έτσι, μέσα στο νερό απολαμβάνοντας την αίσθηση και βγαίνοντας πια ήταν σαν να είχε επέλθει η κάθαρση.

    Κάθισε στο μπαλκόνι του δωματίου μόνη της, χωρίς να σκέφτεται απολύτως τίποτα. Όλα είχαν πάρει τον δρόμο τους πλέον. Αγνάντευε την θέα και απλά της χαμογελούσε. Όντως αυτή η πόλη είχε κάτι το μαγικό, ακόμα και ο αέρας της ήταν τόσο διαφορετικός. Είχε δίκιο. Τον πίστευε και τότε, αλλά μόνο τώρα καταλάβαινε πραγματικά τα λόγια του και τις περιγραφές του. Ήταν κοντά του πλέον, τον είχε δίπλα της, τον ένιωθε πλάι της να χαζεύει και αυτός τη θέα. Ήρεμος, γαλήνιος, όπως πάντα. Με αυτήν την αίσθηση μετά από πολλή ώρα ξάπλωσε στο κρεβάτι της και κοιμήθηκε για άλλη μια φορά γαλήνια.

Τρίτη, 04/09/2012

     Χωρίς όνειρα αυτή τη φορά ξύπνησε το ίδιο ήρεμη κοιτάζοντας το δωμάτιο του ξενοδοχείου. Καλημέρισε τον νέο της εαυτό και σηκώθηκε. Άνοιξε τα παράθυρα και ο καθαρός αέρας πλημμύρισε το δωμάτιο με μια μυρωδιά πρασίνου, φύσης. Η διάθεση της ήταν στα ύψη. Ντύθηκε και έφυγε από το ξενοδοχείο γρήγορα, είχε πολλά πράγματα να κάνει αλλά δεν ήταν καθόλου αγχωμένη. Φαίνεται πως την βοηθούσε το κλίμα της πόλης. Γύρω της κανείς δεν έτρεχε, σε κανενός το πρόσωπο δεν μπορούσες να διακρίνεις άγχος και βιασύνη, μόνο ανθρωπιά και χαμόγελο. Δεν ήταν επειδή δεν είχαν προβλήματα, φυσικά και είχαν, απλά ήξεραν να τα αντιμετωπίζουν πιο αισιόδοξα και πιο ευχάριστα. Χαμογέλασε και αυτή λοιπόν και ξεκίνησε τις δουλειές της.

     Πρώτη της στάση ήταν ένα περίπτερο. Τα τσιγάρα της, η εφημερίδα και το καινούριο νούμερο κινητού πήραν την δική τους θέση στην τσάντα της. Στη συνέχεια μπήκε σε ένα βιβλιοπωλείο, ζήτησε από τον υπάλληλο να την αφήσει να δακτυλογραφήσει ένα κείμενο στον υπολογιστή, έτσι ώστε να το εκτυπώσει μετά. Δεκάδες αντίγραφα της ίδιας αγγελίας έκαναν την εμφάνιση τους στον εκτυπωτή μετά από λίγο. Προμηθεύτηκε ότι άλλο χρειάζονταν και έφυγε χαμογελώντας και ευχαριστώντας τον εξυπηρετικότατο υπάλληλο. Συνέχισε την βόλτα της στην πόλη τοιχοκολλώντας την αγγελία της στα κεντρικότερα σημεία. Ο μήνας είχε ήδη μπει και γνώριζε πως το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κάνει ήταν να βρει δουλειά. Σύντομα, αν όχι ήδη οι γονείς θα έψαχναν δασκάλες για τα παιδιά τους και έπρεπε να προλάβει.

     Σχεδόν αμέσως και εύκολα εγκλιματίστηκε στην πόλη, η βόλτα την βοήθησε να εξερευνήσει σχεδόν όλο το κέντρο της. Γύρισε στο ξενοδοχείο μετά από ώρες, αρκετά κουρασμένη, αλλά δεν την ένοιαζε. Ενεργοποίησε το νέο της νούμερο στο κινητό και το άφησε ανοιχτό. Κάθισε ξανά στο μπαλκόνι της παρέα με την εφημερίδα και σημείωνε για πολλή ώρα ότι αγγελία σπιτιού ή δουλειάς την ενδιέφερε. Ήταν απίστευτο πόσο εύκολα πέρναγε η ώρα. Κάποια στιγμή κουράστηκε και σταματώντας κατάλαβε ότι πείναγε. Δεν θυμόταν καν από πότε είχε να φάει. Μάζεψε τα πράγματα της από το μπαλκόνι και έφυγε ξανά κατευθυνόμενη σε ένα όμορφο ταβερνάκι που είχε δει στον δρόμο της το πρωί.

     Αφού κάθισε και απήλαυσε το γεύμα της παρατηρώντας τους υπόλοιπους πελάτες γύρω της. Εντύπωση της έκανε η οικογένεια που ήταν στα δεξιά της. Ένα ζευγάρι με ένα πανέμορφο κοριτσάκι μόλις είχε τελειώσει το φαγητό του και συζητούσαν ήρεμα. Όχι ακριβώς ασυναίσθητα, η Ζωή άκουσε την συζήτηση τους. Η μικρή γκρίνιαζε στους γονείς της και εκείνοι προσπαθούσαν να την καθησυχάσουν. Το κύριο θέμα ήταν ότι η μικρή ανησυχούσε για το καινούριο της σχολείο. Η Ζωή δεν μπορούσε να σταματήσει να παρατηρεί το παιδί, όπως έκανε με όλα τα παιδιά. Τα αγαπούσε τόσο και άρπαζε κάθε ευκαιρία να τα μαθαίνει. Αυτή τη φορά όμως η μικρή το κατάλαβε. Την κοίταξε έντονα, σηκώθηκε από το τραπέζι της σε μια στιγμή που οι γονείς συζητούσαν μεταξύ τους, πήγε και στάθηκε μπροστά της και την κοίταξε στα μάτια με ένα εξερευνητικό βλέμμα για λίγα δευτερόλεπτα.

     «Θα τους πεις πως έχω δίκιο; Είσαι καλή κυρία το βλέπω, πες τους να μην με αλλάξουν σχολείο σε παρακαλώ. Δεν με νοιάζει για τους φίλου μου, δεν έχω έτσι και αλλιώς, αλλά δεν θέλω να αλλάξω δασκάλα» της είπε η μικρή με έναν τόνο αγωνίας στην φωνή της. Δίστασε να απαντήσει, τα έχασε για μια στιγμή και ταυτόχρονα η μαμά του κοριτσιού από το δίπλα τραπέζι την φώναξε να γυρίσει στην θέση της. Η Ζωή όσο έβλεπε το παιδί να φεύγει απογοητευμένο, ένιωθε όλο και πιο άσχημα.

     Σκέφτηκε για μερικά δευτερόλεπτα το συμβάν και έπειτα σηκώθηκε από την θέση της και πήγε δίπλα της.

«Καλησπέρα σας, ονομάζομαι Ζωή Δόση» απευθύνθηκε στους γονείς γεμάτη αυτοπεποίθηση.

«Γεια σας, συγνώμη για την μικρή, είναι λίγο αναστατωμένη που θα αλλάξει σχολείο, συγνώμη που σας διακόψαμε από το φαγητό σας.» αποκρίθηκε ο πατέρας.

«Αλίμονο, δεν με ενόχλησε καθόλου. Απλά δεν πρόλαβα να της απαντήσω. Μπορώ να κάτσω;» ρώτησε η Ζωή ευγενικά.

«Φυσικά, καθίστε παρέα μας, μήπως και της αλλάξετε εσείς γνώμη γιατί εμάς δεν μας ακούει.» απάντησε η μαμά ενώ ταυτόχρονα το κοριτσάκι σηκώθηκε, γεμάτη ελπίδα, της έφερε μια καρέκλα δίπλα της και την τράβηξε από το χέρι της αναγκάζοντας την να κάτσει. Η Ζωή της χαμογέλασε και της έπιασε και αυτή το χέρι.

«Γιατί μου είπες ότι είμαι καλή κυρία; Θέλω να πω από που το κατάλαβες;» την ρώτησε με στοργική και σταθερή φωνή.

«Γιατί τα μάτια σου είναι μπλε.  Όσοι έχουν μπλε μάτια είναι καλοί άνθρωποι. Και η κυρία Αλίκη μπλε μάτια έχει.» απάντησε το παιδί με έναν τόνο φυσικότητας και σιγουριάς.

«Η κυρία Αλίκη είναι η παλιά μας δασκάλα, βλέπεις Ζωή, αναγκαστήκαμε να μετακομίσουμε και έτσι η μικρή θα αλλάξει σχολείο. Φοβάται λοιπόν πως η καινούρια της δασκάλα δεν θα είναι τόσο καλή, γι’ αυτό δεν θέλει.» εξήγησε η μαμά.

Η Ζωή αφού έκανε ένα καταφατικό νεύμα στην μαμά, γύρισε στην μικρή έκπληκτη και αποκάλυψε το μεγάλο μυστικό της.

«Για κοίτα κάτι συμπτώσεις! Το ξέρεις πως και εγώ είμαι δασκάλα;»

«Είσαι και δασκάλα και έχεις και μπλε μάτια;»

«Ναι! Δεν έχουν όλες οι δασκάλες μπλε μάτια βέβαια..»

«Το ξέρω! Αλλά εσύ είσαι καλή! Το βλέπω!»

«Πως σε λένε μικρή μου;»

«Αναστασία. Μήπως δουλεύεις στο καινούριο μου σχολείο; Πες μου ναι σε παρακαλώ! Σε παρακαλώ!» ρώτησε το παιδί γεμάτο αγωνία.

«Λοιπόν Αναστασία μου, δυστυχώς όχι δεν δουλεύω στο καινούριο σου σχολείο, αλλά άκουσε με λίγο. Καταρχάς το ότι έχω μπλε μάτια δεν σημαίνει πως είμαι καλός άνθρωπος. Πρέπει να γνωρίσεις κάποιον πρώτα για να πεις κάτι τέτοιο για αυτόν. Τα μάτια δεν σημαίνουν τίποτα. Τι λες; Θες να με γνωρίσεις; Έχω να σου κάνω μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση!»

Το κοριτσάκι αν και στην αρχή φαίνονταν απογοητευμένο, στην συνέχεια φάνηκε να ενθουσιάστηκε. Γύρισε στους γονείς της και τους κοίταξε αναζητώντας την έγκριση τους και μόνο όταν εκείνοι της την δώσανε απάντησε θετικά στην Ζωή.

«Λοιπόν, η πρόταση μου είναι η εξής! Θα πας την άλλη βδομάδα στο καινούριο σου σχολείο και θα γνωρίσεις την νέα σου δασκάλα. Θα της δώσεις λίγο χρόνο όμως να την γνωρίσεις καλά! Αν δεν σου αρέσει και δεν τα καταλαβαίνεις όπως τα εξηγεί, θα με πάρεις τηλέφωνο, να έρθω σπίτι σου να στα εξηγήσω εγώ. Πως σου φαίνεται;»

«Εντάξει, θα προτιμούσα βέβαια να γίνεις φίλη μου έτσι και αλλιώς αλλά εντάξει, το δέχομαι!» απάντησε η Αναστασία χαρούμενη.

«Αλήθεια είσαι δασκάλα; Έτσι και αλλιώς χρειαζόμασταν μια κοπέλα για να την κρατάει και να την βοηθάει στα μαθήματα στο σπίτι. Βλέπεις δουλεύουμε και οι δύο πολλές ώρες και δεν τα προλαβαίνουμε όλα. Έχεις δουλεία;» ρώτησε η μαμά έκπληκτη.

«Όχι, αλλά δεν ήρθα εδώ να ζητήσω δουλειά. Απλά να βοηθήσω ήθελα. Δεν αρνούμαι βέβαια. Είμαι και εγώ καινούρια στην πόλη. Δεν μπορώ να σας υποσχεθώ ότι θα μπορώ να την κρατάω, δεν ξέρω ακόμα, αλλά σίγουρα μπορώ να της κάνω μαθήματα.»

     Ήταν οι πρώτοι άνθρωποι που γνώρισε η Ζωή σε αυτήν την πόλη, ευχάριστοι και χαμογελαστοί κατέληξαν έπειτα από συζήτηση να αναλάβει την Αναστασία για αρχή και αν η μελλοντική δουλεία της απαιτούσε περισσότερο χρόνο, θα το συζητούσαν ξανά. Έτσι η Ζωή απέκτησε την πρώτη της μαθήτρια και φίλη και τους δύο πολύ καλούς γονείς της που θα την βοηθούσαν αργότερα σε ότι χρειαζόταν.

Σάββατο , 21/02/2004

     Ξύπνησε πρώτη μέσα στην αγκαλιά του, εκείνος στον ύπνο του την κράταγε σφιχτά και εκείνη ήταν αφημένη πάνω στα χέρια του. Γύρισε να τον κοιτάξει για άλλη μια φορά και στην κίνηση της αυτή τον ξύπνησε. Όταν τα βλέμματα τους συναντήθηκαν, δύο χαμόγελα εμφανίστηκαν στα πρόσωπά τους. Ο Άγγελος της χάιδεψε τα μαλλιά, που πλέον είχαν στεγνώσει και σχημάτιζαν μπούκλες και εκείνη τον κοίταγε χωρίς να μιλάει. Το άγγιγμα του θαρρείς και ήταν αγχολυτικό, δεν την άφηνε να σκεφτεί τίποτα. Εκείνος μη ξέροντας ποια είναι τα όρια και που μπορεί να φτάσει σηκώθηκε καθιστός στο κρεβάτι δείχνοντας την αμηχανία του. Η Ζωή σε αυτήν την κίνηση του ξάπλωσε δίπλα του, ενώ παράλληλα συνέχισε να τον κοιτάει χαμογελώντας στα μάτια, δίνοντας του το πράσινο φως. Ήξερε πολύ καλά ποια θα ήθελε να ήταν η επόμενη κίνηση του και την διεκδικούσε. Εκείνος όταν το κατάλαβε πλάγιασε δίπλα της και με μία κίνηση ξεσκέπασε και τους δύο τους.

     Το χέρι του άρχισε το ταξίδι στο κορμί της από το πρόσωπό της. Την χάιδευε με ελάχιστη επιφάνεια από το πίσω μέρος του χεριού του απαλά. Η Ζωή έκλεισε τα μάτια και απολάμβανε την αίσθηση όσο το χέρι του κατέβαινε στον λαιμό της, στο στήθος της και στην κοιλία της. Δεν κατέβηκε πιο κάτω, έμεινε αρκετή ώρα αγγίζοντας το δέρμα της και ύστερα σηκώθηκε από πάνω της και ακολούθησε την ίδια πορεία, αυτή τη φορά με τα χείλη του. Πρώτα σε όλο της το πρόσωπο, μετά στον λαιμό της και ύστερα στον κορμό της. Όσο πιο χαμηλά κατέβαινε, τόσο το σώμα της δονούνταν από κάτω του. Δεν θα της έκανε την χάρη τόσο γρήγορα όμως, με μία του κίνηση την γύρισε μπρούμυτα και εκείνη υπακούοντας τον αφέθηκε στις ορέξεις του. Οι ίδιες κινήσεις ακολούθησαν και στο πίσω μέρος του κορμιού της. Αυτή τη φορά ακουμπώντας την περισσότερο αλλά μόνο με τα χείλια του. Το φιλί του έφτασε παντού, σε κάθε εκατοστό της αργά και βασανιστικά. Ύστερα ξάπλωσε πάνω της, τα σώματα τους έγιναν ένα και τα χείλη του φίλαγαν το δεξί της αυτί.

«Καλή σου μέρα ξανθούλα!» της ψιθύρισε. Η μόνη απάντηση που υπήρξε ήταν ένα ήπιο βογκητό που βγήκε από το στόμα της αυθόρμητα.

«Όπως επιθυμείς λοιπόν!» συνέχισε ο Άγγελος και σηκώθηκε από πάνω της δίνοντάς της χώρο για να γυρίσει. Και εκείνη τον υπάκουσε. Γρήγορα βρέθηκε ανάμεσα στα πόδια της και το ταξίδι του συνεχίστηκε αυτή τη φορά μέσω της γλώσσας του σε πολύ αργούς ρυθμούς. Η Ζωή τον κοίταζε καθ’ όλη την διάρκεια και με το ένα της χέρι του χάιδευε τα μαλλιά. Οι κινήσεις του την έκαναν να διεγείρεται όλο και πιο πολύ, αλλά οι αργοί ρυθμοί του ενώ στην αρχή την κάλυπταν, στη συνέχεια δεν τους άντεχε. Το χέρι της απεγνωσμένα προσπαθούσε να του δώσει ρυθμό αλλά εκείνος δεν υπάκουε στο άγγιγμα της. Δεν θα της έκανε την χάρη ακόμα.

     Τράβηξε το χέρι της από το κεφάλι του, σηκώνοντας το κορμί του ξάπλωσε πάνω της και την κοίταξε στα μάτια. «Βιάζεσαι. Και εγώ έχω πολύ χρόνο μπροστά μου.» αποκρίθηκε απολαμβάνοντας την ένταση που μπορούσε να διακρίνει στα μάτια της. Τα χέρια της απλώθηκαν στους ώμους και την πλάτη του, όσο εκείνος λικνίζονταν ανάμεσα της και την φίλαγε έντονα στο στόμα. Τα βογκητά της όσο πήγαινε ακουγόντουσαν πιο συχνά, αλλά το ίδιο ήπια όπως την πρώτη φορά. Βασανίζονταν από τους αργούς του ρυθμούς, αλλά ταυτόχρονα της άρεσε αυτό το αργό βασανιστήριο. Ο Άγγελος ενώ ήθελε να την βασανίσει λίγο ακόμα, δεν άντεξε. Το σώμα του τον οδήγησε σχεδόν αυτόματα μέσα στο δικό της και στο άκουσμα ενός ακόμα βογκητού της, ανατρίχιασε και έκλεισε τα μάτια του απολαμβάνοντας την αίσθηση. Ακόμα περισσότερο απολάμβανε την αίσθηση των γυμνών σωμάτων τους που ακουμπούσαν το ένα το άλλο. Σύντομα την αισθάνθηκε ζεστή και ακόμα πιο γρήγορα αισθάνθηκε τις συσπάσεις όλου του κορμιού της από κάτω του. Την κοίταγε καθ’ όλη την διάρκεια, όλες οι αισθήσεις του είχαν οξυνθεί και πάνω από όλα η ακοή του. Οι αισθησιακοί ήχοι που έβγαιναν από το στόμα της τον έκαναν να θέλει να τελειώσει κάθε φορά. Κρατιόταν όμως όπως μπορούσε, ήθελε να το ζήσει όσο περισσότερο μπορούσε.

     Καθώς ο οργασμός της ήταν τόσο γρήγορος αλλά δυνατός, η Ζωή δεν τον άφησε να σταματήσει ούτε για μια στιγμή, αμέσως μετά άρχισε να λικνίζεται πάλι από κάτω του. Ήθελε να τον ξανανιώσει και αυτό του το χαμόγελο σε κάθε κίνηση του την έκανε να θέλει να πάρει τα ινία. Έτσι και έκανε, τον έσπρωξε από πάνω της και με μια κίνηση πήρε την θέση του. Ήταν σειρά της να τον ευχαριστήσει και να δώσει τον δικό της ρυθμό. Εκείνος ξαφνιάστηκε ευχάριστα από την κίνηση της, ξάπλωσε και τέντωσε τα χέρια του στην πλάτη και τον αυχένα της. Οι κινήσεις της στην αρχή ήταν αρχές, αλλά πάντα σχεδόν ξαπλωμένη πάνω του. Τα χέρια του στην μέση της δεν την άφηναν να σηκωθεί. Κατάλαβε πως του άρεσε να ακουμπάν τα σώματα τους και έτσι συνέχισε, απλά με τους δικούς της όρους. Πήρε τα χέρια του με το ένα της χέρι και τα τοποθέτησε πάνω από το κεφάλι του και ενώ τα κράταγε οι κινήσεις της έγιναν γρηγορότερες. Εκείνος δεν μπορούσε να την αγγίξει πλέον και αυτό τον είχε τρελάνει! Δεν μπορούσε πλέον να κρατηθεί και η στάση των σωμάτων τους δεν ήταν η κατάλληλη για να τελειώσει.

     «Δεν νομίζω να αντέξω άλλο.» της είπε. Εκείνη όμως δεν του απάντησε για άλλη μια φορά, συνέχιζε τις κινήσεις της όλο και πιο γρήγορα, παρασυρμένη από την αίσθηση, δεν την ένοιαζε τίποτα, είχε φτάσει για ακόμα μια φορά στο αποκορύφωμα των αισθήσεων.  «Όπως επιθυμείς!» της είπε ξανά και άρχισε και εκείνος να κουνάει το σώμα του από τους γοφούς του με τον ίδιο ρυθμό.

     Όταν άκουσε το βογκητό της να δυναμώνει, άρχισε το δικό του τρέμουλο και όταν ένιωσε τις συσπάσεις της για άλλη μια φορά, απελευθερώθηκε από τα δεσμά των χεριών της και την έσφιξε στην αγκαλιά του δυνατά. Τελείωσε μέσα της ταυτόχρονα με εκείνη, ενώ κοιταζόντουσαν στα μάτια και ακούγονταν μόνο οι ανάσες και τα βογκητά τους.

     Μετά από λίγα λεπτά, οι ανάσες τους είχαν ηρεμήσει αλλά τα σώμα τους ήταν ακόμα ενωμένα. Η Ζωή σήκωσε το κεφάλι της από το στήθος και τον κοίταξε. «Καλημέρα και σε εσένα!» του είπε χαμογελώντας και ξάπλωσε δίπλα του όσο αυτός την κοίταζε με ένα εξερευνητικό βλέμμα και άπλωνε τα χέρια του για να την αγκαλιάσει ξανά. 

***