Να με κρατάς απ'τον ώμο και να περπατάμε παράλληλα με την όχθη.. Να μιλήσουμε για ό, τι μας έρθει στο μυαλό.. Για την ζωή μας, τα όνειρά μας, την καθημερινότητα μας, τις σχέσεις μας.. Να δώσουμε λύσεις σε ότι μας απασχολεί. Μαζί. Είναι σαν να είσαι η φωνή της λογικής μου. Και εγώ σαν τον τόνο αισιοδοξίας που τόσο χρειάζεσαι. Να κοροϊδεύουμε ο ένας τον άλλον για κάθε ελάττωμα που έχουμε, ξέροντας αυτά τα ελαττώματα είναι υπεύθυνα που έχουμε ο ένας τον άλλον. Περπάτα δίπλα μου και μίλα μου για την αγάπη σου, για τα σχεδιά σου, για τις φοβίες σου.. Μίλα μου για τα παλία.. Μου αρέσει τόσο να σε φαντάζομαι παιδί. Έχω ανάγκη αυτή τη βόλτα στην θάλασσα. Κάνε μου το χατίρι. Γιατί βρήκα και άλλο ελάττωμα. Φίλε μου, δεν χαίρομαι με την χαρά των άλλων.. όχι όλων..μερικών.. Περπάτα πλάι μου και πες μου οτι δεν είμαι κακός άνθρωπος.. Ή έστω κορόιδεψε με.. Και μετά ας γυρίσουμε. Παρακάλεσε με ξανά να σου δώσω λίγο χρόνο ακόμα. Και άσε με να γκρινίαξω που δεν θέλω να κοιμηθώ σπίτι σου. Πάμε μια βόλτα και ίσως το πρωί σου κάνω το χατίρι να σε ξυπνήσω με έτοιμο καφέ και τσιγάρο.. Μου λείπεις!
