Εγώ, εσύ, αυτός..

Κι αν δεν μπορείς να προχωρήσεις; Και αν στάσιμος μένεις χωρίς τα πόδια σου να ακολουθούν την σκέψη σου; Και αν τα χέρια σου δεν μπορείς να ελέγξεις; Και αν εξαρτημένος για όλη σου την ζωή είσαι από κάποιον, από κάτι.. Και αν οι λέξεις που βγαίνουν από το στόμα σου, νόημα δεν βγάζουν; Και αν κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει; Είσαι ανάπηρος μόνο τότε; Αυτός άραγε να ναι ο ορισμός;

...Συνεχίζεται...

Μια δύσκολη μέρα, όπως πολλές..

     Κάθομαι στο γραφείο μου εδώ και περίπου 11 ώρες. Δουλεύω, κάνω διάλειμμα, δουλεύω ξανά.. Τηλέφωνα χτυπάνε, κόσμος έρχεται και φεύγει και εγώ εδώ. Περιμένω πως και πως να γυρίσω σπίτι μου, να βγάλω τα παππούτσια μου και να ξεκουραστώ. Γκρινίαζω, αγανακτώ.. Μου λείπει η ζωή που είχα κάποτε, που τα μόνα μου προβλήματα σχετίζοταν με καφέδες, ποτά και ρούχα και ξαφνικά θυμάμαι.. να ευχαριστήσω ...κάτι, κάποιον... που μου δώθηκε η ευκαιρία να γκρινίαζω για τέτοια θέματα!!