Τα νέα ήταν καλά, προς το παρόν τουλάχιστον. Όλοι γύρω χαιρόντουσαν, παντού χαμόγελα και ένα μεγάλο μπράβο. Όχι οτι ήταν και μεγάλο κατόρθωμα, αλλά ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να συμβεί αναφορικά με τις υπάρχουσες συνθήκες. Και εγώ χάρηκα, ναι σίγουρα για μια στιγμή χάρηκα.
Χαίρεσαι όταν αναγνωρίζεται η αξία σου, συναίσθημα κοινό για όλους μας. Μπορεί τίποτα να μην γίνει τελικά, μπορεί τα νέα να είναι άσχημα στο τέλος. Όμως πλέον ξέρεις πως αξίζεις και αυτό από μόνο του είναι κατόρθωμα αν σκεφτείς οτι υπάρχουν άνθρωποι τριγύρω σου που ούτε αυτό δεν έχουν. Δεν τελειώνει εδώ όμως, φυσικά και υπάρχει αλλά.
Δεν υπάρχει χαρά, αν δεν μπορείς να την μοιραστείς, τουλάχιστον όχι όπως θες εσύ.. Και όλο αυτό οδηγεί σε σκέψεις, σκέψεις που είχες θάψει μέσα στο σύννεφο της ελπίδας. Ένιωθα καλύτερα τελευταία, κόντεψα να πιστέψω για μερικές μέρες πως οτι πίστευα τόσο καιρό δεν ίσχυε. Και δεν το πίστευα μόνο, ένιωθα πως αυτό είμαι εγώ.
Οτι είναι δύσκολο να είσαι μόνος σου, ίσως και αδύνατο. Ότι πάντα χρειάζομαι έναν άνθρωπο δίπλα μου, έστω και αν συμβιβάζομαι με μερικά πράγματα. Ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να είμαι καλά. Σκέψεις που με τα χρόνια έγιναν πράξεις.
Όντως πάντα χρειαζόμουν έναν άνθρωπο δίπλα μου και πολλές φορές συμβιβάστηκα στο παρελθόν, με σχέσεις χωρίς όνομα, χωρίς δικαιώματα, με συνθήκες άσχημες, με συναισθήματα καταπιεσμένα. Και υπάρχουν παραδείγματα ακόμα και πρόσφατα. Αρκούσαν λίγες ευτυχισμένες μέρες να με κάνουν να συνεχίζω, χωρίς να σκέφτομαι τις συνέπειες. Και πραγματικά πίστευα οτι όλο αυτό ήταν μόνο και μόνο για να μην είμαι μόνη μου. Λες και μόνος κάποιος δεν μπορεί να αναπνεύσει, να είναι καλά, ολοκληρωμένος. Δεν μετανιώνω, όπως και δεν το έχω κάνει ποτέ μέχρι τώρα. Έχω μάθει να μην μετανιώνω ποτέ για τις επιλογές μου, καθώς ήταν δικές μου, παρά μόνο να διορθώνω ότι έχω κάνει λάθος.
Ήρθε η στιγμή λοιπόν που νόμιζα πως είχα λάθος, γιατί ημουν καλυμμένη με όσα είχα γύρω μου, δεν ένιωθα άσχημα, είχα μόνο αναμνήσεις. Μέχρι που ήρθαν τα καλά νέα και η αμέσως επόμενη αντίδραση μου ήταν να ψάξω το τηλέφωνο μου και να τα μοιραστώ. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πως η αλήθεια κρύβεται κάπου στην μέση. Η ανάγκη μου δεν είναι να έχω κάποιον άνθρωπο δίπλα μου, αλλά έναν. Δεν στεναχωριέμαι που είμαι μόνη μου, φυσικά και μπορώ να είμαι, η δική του απουσία με κάνει να λυγίζω. Ο διακόπτης γύρισε και οι σκέψεις επανήλθαν, μαζί με τα χαμένα συναισθήματα.
Δεν το χρησιμοποίησα τελικά. Δεν το έκανα όχι γιατί δεν μπορούσα, γιατί δεν είχα τέτοιο δικαίωμα ή ευκαιρία, ούτε γιατί έπρεπε να καταπιέσω τον εαυτό μου να μην το κάνει. Δεν το έκανα γιατί δεν είχε νόημα.
Ήμουν σίγουρη πως η αντίδραση θα ήταν χαρούμενη και θετική στην άλλη άκρη του τηλεφώνου. Ήμουν σίγουρη πως θα υπήρχαν τα ίδια συναισθήματα, η αγάπη, το ενδιαφέρον. Συναισθήματα που όμως πλέον δεν μπορούν να εκδηλωθούν και όχι γιατί δεν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες. Απλά γιατί πονάνε. Πονάνε σίγουρα εμένα και αν μπορώ να κρίνω σωστά, σίγουρα δεν πονάνε μόνο εμένα.
Αν θες να είσαι μαζί με τον άλλον, όσο και να χαίρεσαι με την χαρά του, δεν είναι το ίδιο, γιατί απλά δεν μπορείς να την μοιραστείς, όπως εσύ θέλεις. Και όχι δεν θα υπάρξουν συμβιβασμοί πλέον. Δεν θα αρκεστώ σε μισά αισθήματα. Αυτή η απόφαση βέβαια δεν είναι πηγαία. Τα τελευταία χρόνια διδάχθηκα να μην συμβιβάζομαι και ενώ δεν ήθελα να το καταλάβω, τελικά είχε δίκιο. Δεν πρέπει να υπάρχουν συμβιβασμοί, τουλάχιστον όχι για εμάς. Ωραίο πράγμα να μαθαίνεις, να αλλάζεις μέσα σε μια σχέση. Γι' αυτό λοιπόν και δεν είχε νόημα, ούτε εκείνο το τηλέφωνο, ούτε κάποιο να το αντικαταστήσει.
Ίσως δεν έχει νόημα ούτε αυτή η ανάρτηση, όμως εδώ δεν απευθύνομαι σε άλλον, παρά μόνο σε εμένα. Σκέφτηκα για μια στιγμή να σταματήσω να γράφω, τουλάχιστον επώνυμα. Δεν θα το κάνω όμως, ο χώρος αυτός είναι δικός μου και λίγα πράγματα είναι δικά μου πλέον, λίγα πράγματα δεν μοιράζομαι με άλλους. Το μόνο που ελπίζω είναι οι αναρτήσεις όσο περνάει ο καιρός να γίνονται πιο ευχάριστες. Και προσπαθώ για αυτό καθημερινά..
