Το τέλος μας δες..

     Νιώθω τόση μεγάλη ανάγκη να γράψω, να εκφραστώ, να μοιραστώ. Σκέψεις δίχως σειρά, συναισθήματα δίχως όρια. Ήμουν εκεί. Έκανα σχεδόν όλα ήθελα να κάνω. Όλες μου οι αισθήσεις τόσο στην ένταση. Δεν μπορούσα να χορτάσω ότι έβλεπα, ότι άκουγα, ότι ένιωθα. Ήξερα. Μα δεν με εμπόδισε τίποτα να ζήσω όσο περισσότερο μπορούσα ευτυχισμένη. Και πέρασα 3 μέρες γεμάτες ευτυχία. Έκανα τόσα πράγματα, ένιωσα άλλα τόσα. Εσύ, οι άλλοι, η πόλη. Η ζωή δεν είναι πάντα γεμάτη ευτυχία όμως.
     Έτσι ήρθε και το τέλος. Γιατί έπρεπε.. Γιατί δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Έπρεπε; Δεν υπήρχε άλλη επιλογή; Πόσες φορές το είχα φανταστεί, πόσες φορές ήλπισα να ήταν έτσι όπως έγινε. Και τώρα έγινε και εγώ το μόνο που θέλω είναι να γυρίσω τον χρόνο πίσω. Να μην έφευγα.. Να σταματούσα εκεί τα πάντα. Να έμενα εκεί. Πόσο μπερδεμένα συναισθήματα.. Πόσο μπερδεμένη Γεωργία.. Λυπάμαι τόσο πολύ που τελείωσε.. Χαίρομαι άλλο τόσο που τελείωσε με λόγια αγάπης.. Από την μια χαίρομαι που έγινε γιατί δεν είχαμε άλλη επιλογή, από την άλλη πόσο φοβάμαι, μήπως τελικά είχαμε και δεν την είδαμε.. Πως γίνεται να φεύγεις με τόσο όμορφα λόγια, με τόση αγάπη, αλλά να φεύγεις;
     Είμαι μόνη μου μετά από πάρα πολλά χρόνια.. Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να είμαι μόνη μου. Δεν με θυμάμαι να φλερτάρω, να παίζω.. Δεν το θέλω. Θέλω όλα όσα είχα και τα έχασα λόγω των συνθηκών. Πόσο μισώ αυτές τις συνθήκες; Την χώρα, την κρίση, την πόλη, την απόσταση, εμένα και τις αντοχές μου. Πόσο θέλω να βρίσω ότι με εμπόδισε να είμαι καλά.. Πόσο θέλω να πατήσω ένα κουμπί και να βρεθώ στην στιγμή που θα το έχω ξεπεράσει και θα είμαι καλά.. Πίσω ο χρόνος δεν πάει. Μπορεί τουλάχιστον να τρέξει μπροστά; Ας κάνει κάτι να βοηθήσει.. Μόνη μου δεν μπορώ.
     Και θυμάμαι.. Και γαμώτο γιατί πρέπει να θυμάμαι μόνο τα καλά; Γιατί κάθε του εικόνα στο μυαλό είναι χαμογελαστή; Πολύς καιρός.. πολλές αναμνήσεις. Πονάω. Και γαμώτο ήταν επιλογή μου. Πόσο παραπάνω έπρεπε να το δουλέψω στο μυαλό μου για να είμαι σίγουρη και να μην έχω τις απορίες που έχω τώρα. Τις αμφιβολίες.. Πως θα κοιμηθώ χωρίς να σου έχω πει καληνύχτα; Πώς θα ξυπνήσω χωρίς να πρέπει να σε σκεφτώ; Τι να περιμένω τώρα που τα ταξίδια δεν θα είναι τόσο συχνά; Πόσο δύσκολο είναι..
     Ποτέ μου δεν πίστεψα ότι θα πονέσω τόσο πολύ. Είχα την εντύπωση πως είχα περάσει πιο δύσκολα στο παρελθόν. Ποιος να μου το έλεγε πριν 2.5 χρόνια ότι θα προχωρούσα την ζωή μου μαζί σου, μετά από τόσο πόνο, οτι θα κατάφερνα να ξεπεράσω όσα έζησα, οτι κατάφερα να ήμουν ευτυχισμένη.. Ποιος να μου το έλεγε πως θα χώριζα μαζί σου και θα ένιωθα χειρότερα από ποτέ; Δεν συγκρίνω. Δεν το έκανα ποτέ. Ούτε ανθρώπους, ούτε καταστάσεις. Αυτή τη φορά είναι διαφορετικά όμως. Έχω την ανάγκη να πω στον εαυτό μου οτι θα το ξεπεράσω όπως και το προηγούμενο. Για να το πιστέψω. Τότε όμως ήταν διαφορετικά, τότε υπήρξες ΕΣΥ. Ήθελα να υπάρξεις εσύ! Τώρα δεν θέλω τίποτα.. Τότε ζούσα αρρωστημένα.. Τώρα είναι τόσο φυσιολογικό όλο το σκηνικό.. Τότε μπορούσα να ρίξω ευθύνες.. Τώρα το μόνο που μπορώ είναι να πω ένα τόσο μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Και το είπα και θα συνεχίσω να το λέω...
     Ευχαριστώ για όσα έζησα, για όσα έκανα, για όσα ένιωσα, για όσα πήρα, για όσα ΕΜΑΘΑ. Γιατί βγαίνω από αυτή τη σχέση και είμαι καλύτερος άνθρωπος. Ευχαριστώ για όσα εσύ έκανες, για όσα άντεξες, για τα όρια σου που τα ξεπέρασες, σε ευχαριστώ που άλλαξες, γιατί και εσύ είσαι ακόμα καλύτερος άνθρωπος από εμένα.. Γιατί για εσένα ήταν πιο δύσκολο, να αισθανθείς, να εκφραστείς, γιατί εσύ έκανες υπεράνθρωπες προσπάθειες.. Και ας μην τις έβλεπα τότε.. Τις βλέπω τώρα.. Πόσο σε ευχαριστώ για το τελευταίο σου μήνυμα.. Πόσο χαίρομαι που τελικά κατάφερα να σε κάνω να κάνεις πράγματα που στην αρχή, δεν θα τα φανταζόσουν καν. Πόσο χαίρομαι που όλοι γύρω μου παρατηρούν την τόσο μεγάλη αλλαγή σου. Πόσο ελπίζω να συνεχίσεις έτσι και μόνος σου για αρχή και πόσο πραγματικά ελπίζω να βρεθούν οι κατάλληλοι άνθρωποι στον δρόμο σου για να συνεχίσουν το δικό μου έργο.. Πόσο σε αγαπώ..

     Τελικά είχες δίκιο.. Δεν υπάρχουν αυτονόητα, ούτε δεδομένα στις ανθρώπινες σχέσεις..

     Ήμουν με έναν άνθρωπο τόσο καιρό, χωρίς λόγια, μόνο με πράξεις. Ήμουν με έναν άνθρωπο που το τελευταίο του σ' αγαπώ ήταν τόσο δυνατό, γιατί ήταν από τις λίγες φορές που το είπε.. Και χαίρομαι τόσο που μου το είπε, χωρίς να λυπάμαι πλέον που δεν το είχα ακούσει πολλές φορές νωρίτερα. Γιατί δεν θα το αμφισβητήσω ποτέ. Θα είναι πάντα εκεί.. Μια σχέση χωρίς υποσχέσεις, αλλά σίγουρα δεν ήταν "Υπο-σχεση"..

     Να μην ζητάς συγνώμη για τίποτα.. Στην ειλικρίνεια δεν χωράει συγνώμη..

Εύχομαι να είμαι καλά για να μπορέσω να έρθω ξανά, να σε πάρω αγκαλιά και να σε ρωτήσω τα νέα σου.. Να σε δω να μου μαγειρεύεις.. Ελπίδες; Να είσαι εσύ καλύτερα από εμένα..

Επιθυμίες

Μόνο να κοιτάξω το πρόσωπο σου που μόλις ξύπνησε,

να φιλήσω τα χείλη σου που ακόμα δεν έχουν σχηματίσει λέξεις,

να ακούσω την βραχνή φωνή σου από τον ύπνο,

να ξαπλώσω δίπλα σου και να σε πάρω αγκαλιά,

να σε πειράξω θέλοντας να σε ξυπνήσω, γιατί δεν πρέπει να χάνουμε λεπτό,

να γκρινιάξεις και να το πάρω απόφαση οτι τελικά θα κοιμηθείς ξανά,

να προσπαθήσω να κοιμηθώ και να μην μπορώ,

να σηκωθούμε από το κρεβάτι μαζί, όπως τότε, σαν να μην πέρασαν τόσοι μήνες χώρια σου,

να σε φιλήσω ξανά πριν φύγεις, ανυπομονώντας να σε δω μετά από λίγες ώρες,

να κοιτάξω γύρω μου και να θυμηθώ,

να πιω έναν καφέ μαζί σου, μιλώντας για όλα όσα γίνονται γύρω μας,

να σε χαζέψω μέσα στην παρέα και να αποθηκεύσω αυτή την εικόνα στο μυαλό μου, γελαστό,

να ξαπλώσω ξανά δίπλα σου το βράδυ,

να νιώσω ξανά ολοκληρωμένη..

Είναι κρίμα που το όνειρο θα κρατήσει μόνο τρεις μέρες..

Άν..

Τι θα γινόταν άραγε αν δεν είχα κουραστεί τότε με τις τότε συνθήκες;

Τι θα γινόταν αν εσύ δεν είχες το θάρρος να προχωρήσεις σε κάτι το τόσο δύσκολο; Γιατί στο λέω εγώ τώρα. Ήταν δύσκολο. Απορώ ακόμα με τον εαυτό μου πως τα κατάφερα..

Τι θα γινόταν αν δεν τα κατάφερνα άραγε;

Τι θα γινόταν αν εκείνο το παγωμένο βράδυ δεν πίναμε αυτή την μπύρα στην πλατεία;

Τι θα γινόταν αν εκείνες τις μέρες που εγώ ήμουν μπερδεμένη, δεν έπαιρνα την σωστή απόφαση; Γιατί στο λέω εγώ  τώρα ξανά. Ήταν σωστή. 

Τι θα γινόταν αν στις τόσες δυσκολίες μας εγώ έκανα πίσω;

Τι θα γινόταν αν εσύ δεν προσπαθούσες για κάτι που δεν ήθελες;

Τι θα γινόταν αν δεν είχαμε αγαπήσει ο ένας τον άλλον; Πόσα πράγματα θα είχαμε χάσει;

Μπορείς έστω και λίγο να φανταστείς τι θα γινόταν; 

Άσκοπες αλλά ωραίες αυτές οι ερωτήσεις, τουλάχιστον όσον αφορά το παρελθόν...

Και τώρα; 

Τι θα γίνει αν υποκύψω στην τόση μεγάλη κούραση που νιώθω;

Τι θα γίνει αν πιεστώ λίγο ακόμα και ξεχάσω αυτές τις τόσο Αντικειμενικές Δυσκολίες;

Τι θα γίνει αν πάρω το ρίσκο; 

Γιατί μωρό μου, ρίσκο είναι..

Καλό μήνα!!

     Το καλοκαιράκι τελείωσε, οι διακοπές έλαβαν τέλος και επιτέλους μερικά πράγματα έχουν αρχίσει να μπαίνουν στην θέση τους. Η καθημερινότητα έχει αρχίσει να αλλάζει προς το καλύτερο και ακόμα υπάρχει ελπίδα. Ο νέος μήνας φαίνεται πολλά υποσχόμενος και εμείς δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα άλλο, παρά να τον πιστέψουμε. Ας ελπίσουμε για ακόμα μια φορά πως όλα θα πάνε καλά και ας είμαστε αισιόδοξοι..

     Όσο για όλα εκείνα που πηγαίνουν στραβά ή παραμένουν σταθερά, νομίζω πως είναι πλέον ώρα να τα επανεξετάσουμε και αν έχουμε την δυνατότητα να τα βγάλουμε από την ζωή μας. Δεν είναι κακό να παραδεχτεί κάποιος πως κάτι έχει τελειώσει. Δεν πρέπει να μένουμε στο παρελθόν, όσο και αν το θέλουμε. Πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά όσο και αν μας πειράζει. Ο χρόνος είναι σύμμαχος μας τις περισσότερες φορές για να μας κάνει να πάρουμε καθοριστικές ή και δύσκολες αποφάσεις. 

     Η φωνή της λογικής μίλησε για μια ακόμη φορά, ας δούμε τι θα πράξει το συναίσθημα και αυτόν τον μήνα..