Όταν είσαι αμέτοχος στα δρώμενα δεν σημαίνει πάντα ότι είσαι και αδιάφορος. Είμαι τυχερή γιατί λιγοστή μου εμπειρία μου προσφέρει συνεχώς εναύσματα σκέψης και διερεύνησης της κατάστασης, των συνθηκών.. Και τελικά αυτό ήταν που χρειαζόταν, αφορμές! Τελικά η σκέψη μου καθορίζεται κάπως έτσι..
Από μικρή είχα ένα όνειρο ότι μπορεί να αλλάξει ο κόσμος! Τελικά δεν ήταν τυχαίο που έγινα Κοινωνική Λειτουργός. Ήθελα να φέρω την αλλαγή και να κάνω την επανάσταση για ένα κράτος με ευημερία και δικαιοσύνη! Πρόσφατα συνειδητοποίησα ότι «άλλος» φέρνει την αλλαγή για αυτούς που εγώ έλεγα εξυπηρετούμενους, αλλά και για μένα που τελικά ήμουν και παρέμεινα εξυπηρετούμενη.
Οι περισσότεροι έχουμε νιώσει την απόγνωση του "στρατιώτη που πάει στην μάχη χωρίς όπλο". Η πλήρης αποδόμηση του κράτους πρόνοιας και η συστηματική καταπάτηση των δικαιωμάτων των "εξυπηρετούμενων" κοινωνικών υπηρεσιών τείνουν να μας αλλοτριώσουν επιστημονικά. Ακόμα χειρότερα, πολλές φορές καλούμαστε να αρνηθούμε τις Αρχές και τις Αξίες της Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Κοινωνικής Δικαιοσύνης που μας ενέπνευσαν να σπουδάσουμε και να εξασκήσουμε το επάγγελμα του Κοινωνικού Λειτουργού, στο όνομα προσώπων, ονομάτων και κομματικών συμφερόντων. Σίγουρα οι συνάδερφοι στο Δημόσιο, προεκλογικά τουλάχιστον, είναι σε θέση να αντιληφθούν ακριβώς τι εννοώ.
Από επαγγελματίες προώθησης της Κοινωνικής Δικαιοσύνης, προαγωγής πρόνοιας και ευημερίας, υπεράσπισης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας μετατραπήκαμε σε διαχειριστές του ανθρώπινου πόνου και της καταπίεσης. Στοιχείων που έτσι και αλλιώς βιώνουμε και εμείς στις ζωές μας τώρα που οι γραμμές και τα "όρια" μεταξύ Κοινωνικών Λειτουργών και "εξυπηρετούμενων" έχουν εξαφανιστεί. Τώρα πια που μπροστά στο φάσμα της φτώχειας, της ανεργίας, της καταπίεσης και της κρατικής βίας είμαστε όλοι "εξυπηρετούμενοι".
Βλέπουμε καθημερινά τα παραδοσιακά μοντέλα Κοινωνικής Εργασίας να μην δίνουν απαντήσεις. Να μετατοπίζουν την ευθύνη στο άτομο, παθολογικοποιώντας και ψυχολογικοποιώντας συμπεριφορές. Ούτε λόγος βέβαια για την επιστημονική αλλοτρίωση και το burn out των επαγγελματιών, ούτε για το σημερινό mobbing των εργαζομένων από τους εκάστοτε κυβερνώντες, που σήμερα μάλιστα έχει αυξηθεί ο αριθμός τους και έχουν γίνει διεθνείς!
Και η μεγάλη μου απορία είναι αν τελικά αυτοί οι άνθρωποι που από ασθενείς έγιναν πελάτες και μετά μετονομάστηκαν εξυπηρετούμενοι, εξυπηρετούνται τελικά! Εγώ πάντως καθημερινά δεν νιώθω πως "εξυπηρετώ" κανέναν. Αντίθετα, νιώθω υποχείριο του κάθε αιρετού που ..ας μαντέψουμε.. στόχος του μεταξύ άλλων είναι να αποδυναμώσει ακόμα περισσότερο και αυτός με την σειρά του την λεγόμενη "Πρόνοια". Και αναφέρομαι σε στόχο, γιατί προφανώς ο σκοπός είναι άλλος.
Και τελικά το όνειρο χάνεται; Εγώ προσωπικά αρνούμαι να υπερασπιστώ τη λογική που μετατοπίζει την ευθύνη από το σύστημα στο άτομο. Μια λογική που κατηγορεί το θύμα αντί για τον θύτη.
Και όχι το όνειρο δεν χάνεται, τουλάχιστον όχι όσο μπορείς να διακρίνεις το Ευχαριστώ στα μάτια των ανθρώπων που κάνεις ότι μπορείς για να βοηθήσεις. Γιατί τελικά είναι Άνθρωποι!!!
