Το καλοκαίρι, φεύγοντας από την Αθήνα μετά από έναν χρόνο, ρεκόρ για τα δεδομένα μου, ΘΥΜΗΘΗΚΑ.. Πως είναι ο κόσμος έξω από την Πρωτεύουσα! Και ξύπνησα. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως σε κάθε ευκαιρία θα προσπαθώ να φεύγω..
Προγραμμάτιζα να φύγω το τριήμερο. Δεν θα φύγω τελικά. Πως είναι μια μαριονέτα που μπορεί να έχει την δική της θέληση αλλά άλλος κανονίζει τις κινήσεις της; ΑΥΤΟ.
Χθες είδα στον ύπνο μου πως ήμουν πάλι εκεί.. Σαν να είχε γυρίσει ο χρόνος πίσω. Με τους ίδιους ανθρώπους, την ίδια πόλη, τα ίδια ενδιαφέροντα, τις ίδιες ασχολίες.. Και ξύπνησα κακόκεφη. Θυμήθηκα το blog. Νόμιζα πως απλά απογοητεύτηκα ξανά από το παρόν.
Έφυγα από το σπίτι μου, βρίζοντας που έπρεπε να κατέβω στο κέντρο. Βγαίνοντας από το τρένο, αντίκρυσα την πιο "πράσινη" πλατεία που έχω συναντήσει ποτέ μου. Και θυμήθηκα ξανά. Πως είχα υποσχεθεί και πάλι στον εαυτό μου πως θα προσπαθώ να βρω το πράσινο εκεί που δεν υπάρχει. Θα προσπαθώ να βρώ τους ανθρώπους εκεί που δεν υπάρχουν.
Άνοιξα το blog προσπαθώντας να θυμηθώ πόσο καιρό έχω να γράψω εδώ. Πόσο καιρό δηλαδή είχα να νιώσω την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον που δεν είναι ΕΔΩ.
Και είναι ένας χρόνος! Πόσο απίστευτο είναι αυτό; Ένας χρόνος, και μάλιστα ένας πολύ δύσκολος χρόνος!
Έτσι συνειδητοποίησα πως το πρωι δεν ξύπνησα κακόκεφη γιατι κατάλαβα πως δεν ήμουν ΕΚΕΙ.
Ξύπνησα κακόκεφη γιατί όσο όμορφο και αν ήταν το όνειρο, έλλειπε το ΤΩΡΑ.
Έλλειπαν οι συνθήκες που με έκαναν να μην γράψω εδώ έναν ΧΡΟΝΟ.
Ο άνθρωπος που με έκανε να νιώσω την ακριβή αξία του εαυτού μου.
Η προσφορά που προσπαθώ να δώσω μέσα από την δουλειά μου.
Η γνώση που παίρνω μέσα από τις σπουδές μου.
Εντάξει, οι φίλοι λείπουν. Και λείπουν και άλλα άτομα που δεν ήταν φίλοι, αλλά πολύ θα ήθελα να τους έχω στην καθημερινότητά μου.
Δεν μπορείς να τα έχεις όλα σε αυτή τη ζωή.
Η ευτυχία δεν σημαίνει πληρότητα.
Και εγώ είμαι ευτυχισμένη, ζώντας σε μια άσχημη πόλη και μη έχοντας όλους τους δικούς μου ανθρώπους.
Εξακολουθώ βέβαια να μην μπορώ να απαντήσω στο ερώτημα που προέκυψε εκείνη την ημέρα βλέποντας μια θάλασσα:
Τότε έφυγες και ουσιαστικά δέχτηκες να θυσιάσεις όλα όσα είχες εκεί για να κάνεις το όνειρό σου.
Τώρα που ζείς το όνειρό σου θα το θυσίαζες για να έχεις όλα όσα είχες εκεί;
Ο κύκλος πάντα θα συνεχίζεται. Το μικρόβιο δεν θα φύγει ποτέ. Και μάλλον αυτό το μικρόβιο, που κάποιοι θα το χαρακτήριζαν αχαριστία, ενώ κάποιοι άλλοι θα το χαρακτήριζαν εξέλιξη, με κρατάει ζωντανή.
Μένει να αποφασίσω ποιά από τις δύο γνώμες είναι η δική μου!!
