Είναι κάποιες μέρες που είναι διαφορετικές από άλλες, που σου φέρνουν στο μυαλό στιγμές, ανθρώπους, συνθήκες, εποχές, καταστάσεις. Νοσταλγείς μερικές φορές, άλλες λυπάσαι και άλλες χαίρεσαι. Είναι κάποιες ημερομηνίες τόσο σημαντικές για την ζωή σου, σπάνια τις ξεχνάς.
Ξημερώνει μια τέτοια ημέρα αύριο. Δυστυχώς όχι μια όμορφη επέτειος. Μου θυμίζει όσα είχα και έχασα, όσα έκανα και σταμάτησα να κάνω, όσα ένιωθα και σταμάτησα να νιώθω προσπαθώντας να προστατέψω τον εαυτό μου.. Είναι δύσκολο συναίσθημα η "έλλειψη". Ο ελλιπής άνθρωπός στην ουσία δεν είναι ολοκληρωμένος. Ποιος από εμάς θέλει να μην είναι ολοκληρωμένος;
Ώρες ώρες εύχομαι να μην είχα καλή μνήμη, να μην θυμόμουν αυτές τις επετείους. Και κάπως έτσι οι αναμνήσεις γίνονται αϋπνίες.. "Να λες στον εγκέφαλό σου "κοιμήσου" και αυτός να καταλαβαίνει "θυμήσου"..", διάβασα πρόσφατα και ένιωσα τόσο οικία..
"Την ζωή μας την φτιάχνουμε μόνοι μας.." διάβασα όμως κάπου αλλού και με έκανε να σκεφτώ ότι κάποια στιγμή πρέπει να μάθουμε να καλύπτουμε τα κενά μας με διαφορετικούς τρόπους. Οι αναμνήσεις θα είναι πάντα αναμνήσεις.. ανήκουν στο παρελθόν όμως και εκεί πρέπει να ανήκουν. Και κάπως έτσι μου ήρθε άλλο ένα ρητό στο μυαλό: "Δεν μπορείς να αλλάξεις το παρελθόν, αλλά μπορείς να καταστρέψεις το παρόν με το να στεναχωριέσαι για το μέλλον".
Ας είμαστε όλοι μας λίγο πιο αισιόδοξοι, είμαι σίγουρη πως θα μας βοηθήσει σε ό,τι και αν περνάμε ο καθένας μας!
