Γράφω, σβήνω και πάλι από την αρχή. Δεν ξέρω τι θέλω να πω, ούτε σε ποιόν. Η αλήθεια είναι οτι νιώθω και πάλι μπερδεμένη, χωρίς λόγο, χωρίς αιτία. Μάλλον υπάρχει λόγος. Θυμήθηκα συναισθήματα, ανθρώπους και καταστάσεις που είχα ξεχάσει. Ή ήθελα να ξεχάσω. Θυμήθηκα πως είναι κάποιος να συμπληρώνει τις φράσεις σου. Να παίζει ένα τραγούδι και να σε κοιτάει, γιατί ξέρει. Να γελάς και κάποιος αμέσως να καταλαβαίνει γιατί. Να σκέφτεσαι και κάποιος να σου απαντάει, χωρίς να έχει ακούσει.. Θυμήθηκα πως είναι να είσαι ήρεμος. Να είσαι εσύ. Να μην προσπαθείς για κάτι, απλά να υπάρχεις. Θυμήθηκα πως είναι να είσαι καλά, γιατί βλέπεις τους φίλους σου να είναι καλά. Θυμήθηκα το πόσο μπορώ να χαθώ σε μια ματιά. Θυμήθηκα οτι σε μερικά μέρη δεν με νοιάζει που είμαι μόνη μου, γιατί δεν είμαι. Θυμήθηκα την αγάπη, την συμπάθεια, τις σχέσεις. Μου λείπουν τόσο όλα αυτά.. και το χειρότερο είναι πως δεν μπορώ να αποβάλω την σκέψη ή μάλλον τον φόβο οτι δεν θα τα ξαναβρώ. Κάνω ότι περνάει από το χέρι μου, αλήθεια, προσπαθώ τόσο πολύ.. Κουράστηκα όμως. Τα θέλω όλα έτοιμα. Δεν αντέχω να προσπαθώ να κερδίσω πράγματα που κάποτε ήταν αυτονόητα. Κάποτε νόμιζα πως φοβόμουν να μείνω μόνη μου, γι' αυτό πάντα συγχωρούσα τους ανθρώπους δίπλα μου και ποτέ δεν έφευγα εύκολα. Πλέον φοβάμαι να έχω ανθρώπους που δεν καλύπτουν τις ανάγκες μου και εγώ τις δικές τους. Δεν μου λείπει τίποτα παραπάνω όσο η φιλία. Η καθεαυτού φιλία, η φιλία που υπάρχει σε μια σχέση. Την θέλω στην καθημερινότητα μου, την θέλω κοντά μου. Δεν αντέχω άλλο την απόσταση από τους γύρω μου. Θέλω να τους μάθω, να με μάθουν! Ή θέλω να γνωρίσω τους κατάλληλους ανθρώπους; Ή να έχω υπομονή και να δώσω χρόνο σε αυτούς που ήδη υπάρχουν; Πολύ φοβάμαι πως δεν είναι θέμα χρόνου ή ανθρώπων. Μάλλον μεγαλώνουμε..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου