Με θέα μια άλλη Θάλασσα ..

...καταλήγω.. ο έρωτας είναι ιδιοκτησιακός.

Είναι δικός μου, δικός σου..

Ακριβώς λοιπόν επειδή ανήκει στον καθένα ξεχωριστά, δεν είναι ποτέ ίδιος.

Δεν μπορείς να τον βάλεις σε καλούπια, δεν μπορείς να του δώσεις ετικέτα, δεν έχει δεδομένες συνθήκες, ούτε δεδομένες συμπεριφορές.

Τα πράγματα κατά τον ορισμό του θα έπρεπε να είναι απλούστερα και ευκολότερα.

Το δύσκολο είναι να τον αναγνωρίσεις μέσα στο πλήθος.

Και αν δεν είσαι σίγουρος.. δεν είναι έρωτας.

Η αγάπη τώρα, άλλη ιστορία, άλλο κεφάλαιο και άλλη θεωρία. 

Το ρήμα αγαπάω δεν θα έπρεπε να έχει παρελθοντικούς χρόνους.

Δεν γίνεται να αγαπούσες και να μην αγαπάς πια.. δεν αγάπησες ποτέ.

Ο εγωισμός τώρα ανήκει σε κάθε κεφάλαιο και σε κάθε ιστορία.

Ένα νόμισμα με δύο όψεις.

Πρέπει να υπάρχει λειτουργώντας σαν προστατευτικό τείχος. 

Δεν πρέπει να υπάρχει όταν αναστέλει τα θέλω σου και τις ανάγκες σου.

Παν μέτρον άριστον .. και τα σχετικά.. δεν είχαν άδικο!

Το μόνο σίγουρο είναι πως αν φτάσεις πια σε αυτό το μέτρο.. είσαι ελεύθερος.

Και τα 3 τώρα καταλήγουν στη συνήθεια..

Κακώς..

Κάπου εκεί το χάνεις το παιχνίδι.

Και η συνήθεια γίνεται εμμονή.

Και η εμμονή είναι το τελευταίο στάδιο.

Ή μηδενίζεις και αρχίζεις ξανά απο το μηδέν ... ή προσπαθείς .. ξανά και ξανά.

Καλή επιτυχία!!