Σαν σήμερα..

Πέρασε ένας χρόνος, νιώθω να μην έχει αλλάξει τίποτα κι όμως έχουν αλλάξει τόσα..

     Σήμερα μπήκα στην διαδικασία να αναπολήσω όμορφες στιγμές ξανά. Στην αρχή θυμήθηκα όλες τις χρονικά τελευταίες. Τα καλοκαίρια στις παραλίες, τις εκδρομές, τις πλάκες, τα βράδια που πάντα ήταν πολλά υποσχόμενα, τα παιχνίδια, τις χαρές, τις ορκωμοσίες, την συντροφικότητα, τον έρωτα, την αγκαλιά, τα φιλιά, τα τόσο όμορφα πρωινά, τα νόστιμα φαγητά, το χωριό, το τρέξιμο, την έρευνα..

     Μετά θυμήθηκα ακόμα πιο παλιές στιγμές. Τα ατελείωτα βράδια ποτού και εξερεύνησης, τις αμέτρητες ταινίες που είδαμε, αλλά και αυτές που έμειναν στην μέση, τα αμφιθέατρα, τους καφέδες, τις κιθάρες, τις κούπες, το πρώτο φιλί, την πρώτη απογοήτευση, τα σπίτια, τα σχέδια. 

     Είναι όλα τόσο έντονα στο μυαλό μου, λες και δεν πέρασε μια μέρα! Πέρασαν τόσοι άνθρωποι από το μυαλό μου, τόσες στιγμές, τόσα συναισθήματα.. Θυμάμαι τόσο χαρακτηριστικά το πρώτο βράδυ που έμεινα μόνη μου, την πρώτη μέρα στη σχολή, τον πρώτο καφέ και το πρώτο ποτό. Θυμάμαι επίσης και το τελευταίο ποτό που ίσως δεν ήταν όπως θα έπρεπε, τον τελευταίο καφέ που ίσως δεν θα έπρεπε να ήταν τελευταίος.

     Μετά από έναν χρόνο, γνωρίζοντας πολύ καλά πως τίποτα δεν είναι όπως τότε, δεν έχω σταματήσει καμία προσπάθεια επιστροφής. Και ας μην με περιμένει κανείς και τίποτα πλέον..

     Ναι αν μπορούσα θα γύρναγα και αν δεν το κάνω είναι μόνο και μόνο επειδή εδώ μου έχουν δοθεί έστω και αυτές οι μικρές ευκαιρίες. Δεν θα στερήσω από τον εαυτό μου την ευκαιρία τις προόδου, ακόμα και αν έχω μόνο αυτό.

     Προς το παρόν το μόνο που μπορώ είναι να θυμάμαι, να χαίρομαι για ότι έζησα και απλά να σχεδιάζω μια επίσκεψη, ελπίζοντας πως όσο και να έχουν αλλάξει τα πράγματα, τα συναισθήματα θα είναι ίδια..